Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπό τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος• ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καὶ τέξεται υἱόν καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ὅλον τὸ θαῦμα αὐτὸ τῆς ὑπερφυσικῆς συλλήψεως τῆς Παρθένου ἔγινε διὰ νὰ λάβῃ πλήρη πραγματοποίησιν καὶ ἐπαλήθευσιν ἐκεῖνο ποὺ ἐλέχθη ἀπό τὸν Κύριον διὰ μέσου τοῦ προφήτου Ἡσαΐου, ὁ ὁποῖος εἶπε πολλοὺς αἰῶνας προτήτερα• Ἰδοὺ ἡ Παρθένος, ποὺ δὲν ἐγνώρισεν ἄνδρα, θὰ συλλάβη καὶ θὰ γεννήση υἱόν καὶ ὅσοι θὰ πιστεύσουν εἰς αὐτὸν θὰ τὸν ὀνομάσουν Ἐμμανουήλ, ὄνομα Ἑβραϊκον, ποὺ μεταφράζεται εἰς τὰ ἑλληνικά· ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας.»
ΣΧΟΛΙΟ
Ἡ ἐκπλήρωσίς της προφητείας (α)
«Θαυμαστὸν γεγονὸς ὑπενθυμίζει ἐδῶ ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος. Γράφων τὸ Εὐαγγέλιόν του κυρίως διὰ τοὺς ἐξ Ἑβραίων Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἐγνώριζον καὶ ἐμελέτων τούς προφήτας, τοὺς ὑπενθυμίζει, ὅτι τὰ ὅσα ἔγραψε παραπάνω δὲν εἶναι ἄλλο, παρὰ ἐκπλήρωσις καὶ πραγματοποίησις προφητείας, τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς πρὸ πολλῶν ἑκατοντάδων ἐτῶν διὰ στόματος τοῦ προφήτου Ἡσαῒου εἶχεν ἐξαγγείλει καὶ ἡ ὁποία τώρα εὑρίσκει τὴν πλήρη πραγματοποίησίν της. Εἶναι δηλαδὴ σὰν νὰ λέγη• Τὸ μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, διά τὸ ὁποῖον ἔγραψα, εἶναι κατὰ πάντα ἀληθές, ἀφοῦ τὸ προεῖπεν ὁ Θεὸς πρὸ τόσων ἐτῶν καὶ τὸ μελετῶμεν εἰς τὸν Ἡσαῒαν, τὸ κείμενον τοῦ ὁποίου, ὅπως καὶ τῶν ἄλλων ἱερῶν συγγραφέων, μὲ πολλὴν ἐπιμέλειαν φυλάττουν οἱ Ἑβραῖοι. Λοιπόν, μὴ ἐγείρεται καμμία ἀμφιβολία εἰς τὴν ψυχήν μας. Νὰ τὸ παραδεχθῶμεν μὲ ὅλην μας τὴν δύναμιν. Εἶναι βουλὴ τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποίαν ἀϊδίως συνέλαβε καὶ ἐν χρόνῳ πραγματοποιεῖ, ἀφοῦ περὶ αὐτῆς ὡμίλησε διὰ στόματος τῶν προφητῶν. Ἀλλ’ εἶναι ἀξία προσοχῆς ἡ φράσις «τὸ ρηθὲν ὑπό τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου». Σημαίνει δὲ ἡ φράσις, ὅτι τὰ λόγια τῶν προφητῶν δὲν εἶναι (δικὰ των λόγια. Εἶναι τοῦ Θεοῦ ρήματα. Εἶναι τοῦ πνεύματος τοῦ Ἁγίου «χρησμοί», ὅπως ἀποκαλεῖ αὐτὰ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος. Ὁ Θεὸς λαλεῖ. Οἱ προφῆται εἶναι ἁπλῶς τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ. Τὸ στόμα των χρησιμοποιεῖ ὁ Θεός• αἱ διδασκαλίαι, αἱ προφητειαι, αἱ ὑποσχέσεις καὶ αἱ ἀπειλαί εἶναι τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴν τὴν ἀλήθειαν διατυπώνει καὶ ὁ θεῖος Πέτρος, ὅταν λέγη• «οὐ γὰρ θελήματι ἀνθρώπου ἠνέχθη ποτὲ προφητεία, ἀλλ’ ὑπό Πνεύματος Ἁγίου φερόμενοι ἐλάλησαν ἅγιοι Θεοῦ ἄνθρωποι» (Β’ Πέτρ. α’ 21). Ἤτοι: δὲν ἔγινε ποτὲ εἰς τὸ παρελθὸν προφητεία μὲ μόνον τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἐλάλησαν προφητείας ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, ποὺ ἐνεπνέοντο καὶ διηυθύνοντο ἀπό τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Καὶ τὸ καθῆκον μας δὲν εἶναι ἐπί τοῦ προκειμένου ἄλλο, ἀπό τὸ νὰ ἀκούωμεν μὲ πᾶσαν προσοχὴν καὶ εὐλάβειαν, ἀλλά καὶ μὲ τελείαν ἐμπιστοσύνην τὰ ὅσα ὑπάρχουν εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν μὲ τὴν πεποίθησιν, ὅτι εἶναι λόγοι τοῦ Ἀληθοῦς, τοῦ Πανσόφου, τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ.» (Ἀπό τό βιβλίο «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν» τοῦ ἀρχιμ. Γεωργίου Δημοπούλου, Ἐκδόσεις «Ο ΣΩΤΗΡ»)
