Δευτέρα 17 Ἰανουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρώδου τοῦ βασιλέως, ἰδοὺ μάγοι ἀπό ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα λέγοντες• ποῦ ἐστιν ὁ τεχθείς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἐγεννήθη εἰς τὴν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας κατὰ τάς ἡμέρας τοῦ βασιλέως Ἡρώδου, ἰδοὺ σοφοὶ ἀστρολόγοι ἀπό τὰ μέρη τῆς ἀνατολῆς ἦλθαν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ εἶπαν· Ποΰ εἶναι ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων, πού τώρα τελευταίως ἐγεννήθη; Διότι εἴδαμεν τὸν ἀστέρα του, τὴν ὥραν ποὺ μὲ τὴν ἀνατολήν του ἔδιδεν εἴδησιν διὰ τὴν γέννησιν τοῦ νέου βασιλέως, καὶ ἤλθομεν νὰ τὸν προσκυνήσωμεν.»
ΣΧΟΛΙΟ (α)
«Τί ἦτο ὅμως ὁ ἀστήρ τῶν Μάγων; Θά παραπέμψωμεν εἰς τόν ὁμότιμον καθηγητήν τῆς Ἀστρονομίας εἰς τό Πανεπιστήμιον τῶν Ἀθηνῶν Κον Σταῦρον Πλακίδην νά δώση τήν ἐξήγησιν τοῦ περιέργου αὐτοῦ φαινομένου. Ἰδού τί γράφει ὁ σοφός ἐρευνητής: «Τό ἐξαιρετικόν οὐράνιον φαινόμενον… ἀπησχόλησεν ἀνέκαθεν σοβαρώτατα τόσον τούς μελετητάς τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ὅσον καί τούς ἐρευνητάς τῶν νόμων τῆς φύσεως. Ἀπό τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μέχρι τῶν διασημοτάτων ἐκ τῶν συγχρόνων θεολόγων καί ἀστρονόμων πολλοί προσεπάθησαν νά δώσωσι φυσικήν τινα ἑρμηνείαν εἰς τήν ἐμφάνισιν τοῦ ἀστέρος, ὁ ὁποῖος ὡδήγησε τούς Μάγους εἰς τήν Βηθλεέμ. Μεταξύ τῶν γνωμῶν, αἱ ὁποῖαι κατά καιρούς διετυπώθησαν ἐπί τοῦ ζητήματος τούτου, παρατηρεῖται μεγίστη ἀσυμφωνία, ὀφειλομένη κυρίως εἰς τήν ἀοριστίαν μεθ’ ἧς ἀναφέρεται τό γεγονός ἐν τῇ Εὐαγγελικῇ περικοπῇ… Τινές τῶν ἑρμηνευτῶν τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ὑποστηρίζουν, ὅτι ἡ μνεία τοῦ ἀξιοσημειώτου οὐρανίου φαινομένου ἔχει ἀλληγορικήν σημασίαν, δηλαδή ὅτι δέν πρόκειται περί πραγματικοῦ ἀστέρος, ἀλλά περί θείας καί ὑπερφυσικῆς δυνάμεως, ἡ ὁποία λαβοῦσα μορφήν ἀστέρος ὡδήγησε τούς Μάγους ἀπό τῆς πατρίδος των μέχρι τῆς φάτνης. Κατ’ ἄλλην ἐκδοχήν πρόκειται μᾶλλον περί Ἀγγέλου, ὅστις συμβολικῶς ἀπεκλήθη ὑπό τῶν Μάγων ἀστήρ. Οὐχ ἧττον πολλοί ὑποστηρίζουσιν, ὅτι πρόκειται περί πραγματικοῦ οὐρανίου φαινομένου οὐδεμίαν ἐπιδεχομένου ἀμφισβήτησιν, ἀλλ’ ἀορίστως ἀναφερομένου ὑπό τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, καί ὡς ἐκ τούτου χρῄζοντος τῆς ἀναγκαίας ἐπιστημονικῆς ὑποστηρίξεως». Καί τοιοῦτον οὐράνιον φαινόμενον λέγουν ὅτι ὑπῆρξε «μέγας καί λαμπρός κομήτης», τῆς ἰδέας ταύτης ὑποστηριχθείσης καί ὑπό τοῦ πολλοῦ Ὠριγένους• ἤ «εἷς ἐκ τῶν λαμπρῶν πλανητῶν, ὡς ἡ Ἀφροδίτη, ὁ Ζεύς ἤ ὁ Κρόνος» ἤ «ἡ προσέγγισις δύο ἤ περισσοτέρων ἄστρων», ἡ καλούμενη «σύνοδος τῶν πλανητῶν»• ἤ «νέοι καί καινοφανεῖς ἤ πρόσφατοι ἀστέρες, οἱ ὁποῖοι ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν ἐμφανίζονται ὅλως ἀπροόπτως». (Σταύρου Πλακίδου, «Τό ἄστρον τῆς Βηθλεέμ», σελ. 9, 10, 13 κ. ἑ.). Δέν θά ἐπιμείνωμεν περισσότερον ἐπι τοῦ θέματος. Θά τό κλείσωμεν μέ τήν ὡραίαν καί ἐμβριθῆ παρατήρησιν τοῦ εἰδικοῦ·»
