Τετάρτη 5 Ἰανουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καὶ ἐξαίφνης ἐγένετο σὺν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τὸν Θεόν καί λεγόντων· δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἔξαφνα συνενώθη μέ τόν ἄγγελον πλῆθος στρατοῦ ἀγγέλων ἐξ οὐρανοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐδοξολόγουν τόν Θεόν καί ἔλεγον· Δόξα ἄς εἶναι εἰς τόν Θεόν εἰς τά ὕψιστα μέρη τοῦ οὐρανοῦ ἀπό τούς ἐκεῖ κατοικοῦντας ἀγγέλους· καί εἰς τήν γῆν πού εἶναι ταραγμένη ἀπό τήν ἁμαρτίαν καί ἀπό τά βίαια πάθη της, ἄς βασιλεύσῃ ἡ θεία εἰρήνη· διότι ὁ Θεός ἐξεδήλωσε τώρα λαμπρῶς τήν εὔνοιαν καί εὐαρέσκειάν του εἰς τούς ἀνθρώπους διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ του»
ΣΧΟΛΙΟ (ε)
«Συμφιλιώνει τέλος ἡ εἰρήνη αὐτὴ τὸν ἄνθρωπον μὲ τὸν ἑαυτόν του. Ὁ ἄνθρωπος ὁ μακρὰν τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει εἰρήνην. Ταλαιπωρεῖται καὶ βασανίζεται• ταράττεται καὶ κλυδωνίζεται ἀπό τὰ βίαια πάθη ποὺ τὸν κυβερνοῦν. Ἀπό τὸν θυμὸν καί τὴν ὀργήν ἀπό τὸν φθόνον καὶ τὴν ζηλοτυπίαν ἀπό τὴν ἔχθραν καὶ τὴν ἀντιπάθειαν. Διασπᾶται καὶ ἐπαναστατεῖ καὶ ἐκρήγνυται καί προχωρεῖ εἰς πράξεις καί ἐνεργείας, διὰ τάς ὁποίας κατόπιν μετανοεῖ καὶ αἱ ὁποῖαι ὀλίγον διαφέρουν ἀπό τάς πράξεις τῶν κλονισμένων εἰς τὸ νευρικὸν των σύστημα καί παρανοϊκῶν. Ὅταν ὅμως ὁ Χριστὸς βασιλεύση εἰς τὴν ψυχὴν ὅταν ἡ εἰρήνη του ἐπικρατήση εἰς τὴν καρδίαν, τότε ὅλα μεταβάλλονται. Αἱ καταιγίδες παρέρχονται καὶ λαμπρὸς ἥλιος φωτίζει τὴν ψυχὴν αἱ ἀναστατώσεις, αἱ ἀνησυχίαι, οἱ φόβοι, αἱ ὀλιγοπιστίαι δίδουν τὴν θέσιν τους εἰς τὴν μετ’ ἐμπιστοσύνης τελείας εἰς τὸν Θεὸν ἐπανάπαυσιν, εἰς τὴν χαρὰν καὶ τὴν γαλήνην. Θαυμάζουν ἀποροῦν οἱ ἄνθρωποι πόθεν αὐτὴ ἡ μεταβολή. Τὴν γνωρίζει μόνον ἐκεῖνος ποὺ τὴν ζῆ καὶ ὁ αἴτιος αὐτῆς. Καὶ ὁ αἴτιος δὲν εἶναι ἄλλος, παρὰ ὁ Χριστός. «Χριστὸς ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν», σημειώνει ὁ θεῖος Παῦλος (Ἐφεσ. β’ 14). Αὐτὴν τὴν εἰρήνην δίδει ὁ Χριστός. Αὐτὴν κατὰ τὴν μακραίωνα ἱστορίαν τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπήλαυσαν οἱ πραγματικοὶ Χριστιανοί. Αὐτὴν προσφέρει ὁ Εἰρηνοποιός, ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης εἰς ἄτομα καὶ λαούς. Εὐτυχεῖς, ὅσοι τὴν δέχονται. Ὅσοι τὴν ἀπωθοῦν εἶναι πράγματι δυστυχεῖς. Δι’ αὐτοὺς ἰσχύει τὸ «σύντριμμα καὶ ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν, καὶ ὁδόν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν» (Ψαλμ. ιγ’ 3). Ἄς μᾶς διαφυλάττη ὁ Κύριος ἀπό ἕνα τέτοιο φοβερὸν κατάντημα. Ἰδοὺ τώρα καί ἡ τρίτη φράσις τῆς ἀγγελικῆς δοξολογίας.»
