Πέμπτη 6 Ἰανουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καὶ ἐξαίφνης ἐγένετο σὺν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τὸν Θεόν καί λεγόντων· δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἔξαφνα συνενώθη μέ τόν ἄγγελον πλῆθος στρατοῦ ἀγγέλων ἐξ οὐρανοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐδοξολόγουν τόν Θεόν καί ἔλεγον· Δόξα ἄς εἶναι εἰς τόν Θεόν εἰς τά ὕψιστα μέρη τοῦ οὐρανοῦ ἀπό τούς ἐκεῖ κατοικοῦντας ἀγγέλους· καί εἰς τήν γῆν πού εἶναι ταραγμένη ἀπό τήν ἁμαρτίαν καί ἀπό τά βίαια πάθη της, ἄς βασιλεύσῃ ἡ θεία εἰρήνη· διότι ὁ Θεός ἐξεδήλωσε τώρα λαμπρῶς τήν εὔνοιαν καί εὐαρέσκειάν του εἰς τούς ἀνθρώπους διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ του»
ΣΧΟΛΙΟ (στ)
«Ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Εὐδοκία, δηλαδὴ χάρις καὶ δωρεὰ καὶ καλωσύνη καὶ εὔνοια καὶ ἀνεκτίμητος πλοῦτος εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπον. Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι ἀφ’ ὅτου παρουσιάσθη ὁ ἄνθρωπος εἰς τὴν γῆν, δὲν ἔπαυσεν ὁ Θεὸς νὰ δεικνύη ἀπέναντί του τὴν ἀγάπην του καὶ νὰ ἐκχύνη τούς θησαυροὺς τῆς καλωσύνης του καὶ τῆς εὐνοίας του. Ὄχι μόνον, ὅταν εὑρίσκετο εἰς τὸν παράδεισον ὁ ἄνθρωπος εἰς κατάστασιν ὑπακοῆς πρὸς τὸν Θεόν, ἀλλά καὶ ὅταν ἡμάρτησε καὶ ἐχωρίσθη ἀπό τὸν Θεὸν καὶ ἔρριψε τὸν ἑαυτόν του εἰς τὸ πέλαγος ἐκεῖνο τῆς ἀποστασίας καὶ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τὴν ἀγάπην του, καὶ τότε δὲν ἔπαυσεν ὁ Θεὸς ἀπό τοῦ νὰ ἐκδηλώνη πρὸς τὸν πεσόντα ἄνθρωπον τὴν εὔνοιάν του, ἀναβάλλων μὲν τὴν ἐκτέλεσιν τῆς δικαίας ποινῆς ποὺ ὥρισε μετὰ τὴν πτῶσιν τῶν πρωτοπλάστων, προετοιμάζων δὲ καὶ προπαρασκευάζων ἐν τῇ ἀπείρῳ του ἀγάπή τὴν λύτρωσιν καὶ παλιγγενεσίαν του.
Οὐδεὶς ὅμως θὰ ἀμφισβητήση, ὅτι ἡ εὐδοκία τοῦ Θεοῦ ἐδείχθη ἰδιαιτέρως καὶ κατὰ τρόπον πρωτάκουστον καὶ πρωτοφανῆ κατὰ τὴν ἐνανθρώπησιν τοῦ Υἱοῦ του, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τόν πλέον θαυμαστὸν τρόπον τῆς θείας εὐδοκίας. Ἀλήθεια! Ποῖος δὲν ἐκπλήσσεται παρακολουθῶν τὸ μυστήριόν της ἐνανθρωπήσεως; Καὶ ποῖος δὲν κραυγάζει μετὰ τοῦ θείου Παύλου• «ὢ βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ! Ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα αὐτοῦ, καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ!» (Ρωμ. ια’ 33).»
