Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται, καὶ τοῦ δοῦναι θυσίαν κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν νόμῳ Κυρίου, ζεῦγος τρυγόνων ἤ δυὸ νεοσσοὺς περιστερῶν"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ὅταν, σύμφωνα μὲ τὸν νόμον τοῦ Μωϋσέως συνεπληρώθησαν αἱ ἡμέραι διὰ τὸν καθαρισμὸν των, ἀνέβασαν αὐτὸν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, διά νὰ τὸν παρουσιάσουν καὶ τὸν ἀφιερώσουν εἰς τὸν Κύριον. Ἡ παρουσίασις δὲ καὶ ἀφιέρωσις αὐτὴ ἐγίνετο σύμφωνα μὲ ἐκεῖνο ποὺ ἔχει γραφῆ εἰς τὸν νόμον τοῦ Κυρίου, ὅτι κάθε ἀρσενικὸν ποὺ διά πρώτην φοράν ἀνοίγει τὴν μήτραν τῆς μητέρας του καὶ γεννᾶται, δηλαδὴ κάθε πρωτότοκον καὶ πρωτογενὲς θὰ κληθῆ καὶ θὰ θεωρηθῆ ὡς ἀφιερωμένον εἰς τὸν Κύριον. Ἀνέβησαν ἀκόμη εἰς τὸν Ναὸν καὶ διά νὰ προσφέρουν θυσίαν διὰ τὸν καθαρισμὸν των ἕνα ζεῦγος τρυγόνια ἤ δυὸ μικρὰ περιστέρια, σύμφωνα μὲ ἐκεῖνο ποὺ ἔχει ὁρισθῆ εἰς τὸν νόμον τοῦ Κυρίου διὰ τοὺς πτωχούς, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν τὰ μέσα νὰ προσφέρουν θυσίαν ὁλόκληρον ἀρνίον."
ΣΧΟΛΙΟ (β)
"Ἀλλ’ ἰδοὺ τώρα καὶ ὁ δεύτερος σκοπός. Δηλαδὴ τὸ παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ τὸ ἅγιον βρέφος Ἰησοῦν. Θὰ χρειασθῆ ὅμως διὰ τὸ ζήτημα αὐτὸ νὰ δοθοῦν μερικαί ἐξηγήσεις. Νόμος καὶ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ἦτο, χρονολογούμενος ἀπό τῆς ἐποχῆς τῆς Ἐξόδου τῶν Ἰσραηλιτῶν ἐκ τῆς Αἰγύπτου, τὰ πρωτότοκα ἄρρενα παιδιὰ νὰ ἀφιερώνωνται εἰς τὸν Θεόν. Ἁγίασόν μοι πᾶν πρωτότοκον πρωτογενὲς διανοῖγον πᾶσαν μήτραν ἐν τοὶς υἱοῖς Ἰσραὴλ ἀπό ἀνθρώπου ἕως κτήνους• ἐμοί ἐστιν (Ἐξοδ. ιγ’ 2), εἶχεν εἴπει εἰς τὸν Μωϋσέα ὁ Θεός. Ὁ λόγος τῆς τοιαύτης τῶν πρωτοτόκων ἀφιερώσεως εἰς τὸν Θεὸν εἶναι γνωστός. Ἔχει τὴν ἀρχὴν της εἰς τὴν σωτηρίαν τῶν πρωτοτόκων τῶν Ἑβραίων ἀπό τὴν χεῖρα τοῦ ὑπό τοῦ Θεοῦ ἀποσταλέντος ὁλοθρευτοῦ ἀγγέλου, ὁ ὁποῖος ἐφόνευσε τὰ πρωτότοκα τῶν Αἰγυπτίων, πραγματοποιηθείσης τῆς τελευταίας καὶ φοβερωτέρας πληγῆς ἐναντίον τοῦ Φαραὼ καὶ τοῦ λαοῦ του διὰ τὴν ἐπιμονήν, ποὺ ἐδείχθη εἰς τὸ νὰ μὴ ἀφήσουν τὸν Ἰουδαϊκὸν λαὸν νὰ ἐξέλθη ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ νὰ λατρεύση τὸν Θεὸν του εἰς τὴν ἔρημον. Τὸν νόμον αὐτὸν μετὰ ἀκριβείας καὶ εὐλαβείας ἐτήρουν οἱ Ἰσραηλῖται, ἀναθέτοντες κάθε πρωτότοκον αὐτῶν εἰς τὸν Κύριον. Καὶ δὲν ἦτο τυπικὴ ἡ ἀφιέρωσις. Τὰ πρωτότοκα αὐτὰ εὑρίσκοντο εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ Θεοῦ. Ἀργότερον ὅμως εἰς την ὑπηρεσίαν τοῦ Θεοῦ ἐξελέγησαν καὶ ἐτοποθετήθησαν οἱ λευῒται, οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Θεοῦ. Ἐντεῦθεν τὰ πρωτότοκα ἔπαυσαν πλέον νὰ προσφέρουν ὑπηρεσίας εἰς τὸν Ναόν. Διά νὰ κρατῆται ὅμως εἰς τὴν καρδίαν τῶν Ἰσραηλιτῶν ἰσχυρὰ ἡ ὑποχρέωσις των νὰ θεωροῦν ὡς δικαίωμα τοῦ Θεοῦ νὰ ἀνήκουν εἰς Ἐκεῖνον τὰ πρωτότοκά των, ἐνομοθέτησεν ὁ Θεὸς τοῦτον τὸν νόμον νὰ προσάγωνται δηλαδὴ αὐτὰ εἰς τὸν Ναὸν νὰ ἀφιερὠνωνται εἰς τὸν Θεὸν καὶ νὰ θεωροῦνται ἅγία. Οἱ γονεῖς των ὅμως ἐν συνεχείᾳ νὰ τὰ ἐξαγοράζουν, καταβάλλοντες ὡρισμένον ποσὸν διὰ τὴν ἐξαγορὰν ἑκάστου. Τὸ ποσὸν αὐτό, καθωρισμένον πάλιν ἀπό τὸν Θεόν, ἦτο δεκαπέντε σίκλοι, ἤτοι δεκαπέντε χρυσαῖ δραχμαί. Καὶ αὐτὸ μὲν εἶναι τὸ ἱστορικὸν τῆς ὑποθέσεως. Τώρα ὅμως ἂς προσέξωμεν εἰς τάς ἑξῆς δύο ὄψεις τοῦ ζητήματος."(Ἀπό τό βιβλίο «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν» τοῦ ἀρχιμ. Γεωργίου Δημοπούλου, Ἐκδόσεις «Ο ΣΩΤΗΡ»)
