Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Τώρα, ὅτε πλέον εἶδον τὸν λυτρωτὴν τοῦ κόσμου, ἐλευθερώνεις ἀπὸ τοὺς δεσμοὺς τοῦ σώματος ἐμέ τὸν δοῦλόν σου, Δέσποτα, καὶ μετ’ ὀλίγον ἀποθνήσκω σύμφωνα μὲ τὸν λόγον σου ποὺ μοῦ εἶπες, ὅτι δὲν θὰ ἀποθάνω πρὶν ἤ ἴδω τὸν Χριστόν. Καὶ μὲ ἐλευθερώνεις ἐν εἰρήνῃ καὶ χωρὶς νὰ ἀνησυχῶ πλέον διὰ τὴν λύτρωσιν τοῦ Ἰσραήλ, διότι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν σου, ὁ ὁποῖος θὰ φέρη τὴν σωτηρίαν, τὴν ὁποίαν ἡτοίμασας ἐνώπιον ὅλων τῶν λαῶν, πρὸς εὐεργεσίαν ὄχι μόνον τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά καί τῶν εθνικῶν. Καὶ θὰ εἶναι οὕτω τὸ σωτήριόν σου αὐτὸ φῶς πνευματικόν, ποὺ θὰ φανερώση καὶ θὰ ἀποκαλύψη εἰς τὰ ἔθνη τὸν ἀληθινὸν Θεὸν καί τὴν ἀληθῆ ὁδόν σωτηρίας, ἀλλά καί δόξα τοῦ λαοῦ σου Ἰσραήλ, ἀφοῦ ἀπό τὸν Ἰσραὴλ κατάγεται ὡς ἄνθρωπος ὁ Σωτὴρ καί ἀφοῦ τελικῶς καί ὁ Ἰσραὴλ ὡς σύνολον θὰ τὸν ἐγκολπωθῆ ὡς Σωτῆρα του."
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου". Θὰ μὲ ἀπολύσης, Κύριε, ἀπό τὴν παροῦσαν ζωήν. Δὲν ἔχει αὐτὴ δι’ ἐμέ πλέον νόημα. Ἐκεῖνο, διὰ τὸ ὁποῖον μὲ διετήρησες ἀκόμη εἰς τὴν ζωήν, τὸ ἀπήλαυσα. Εἶδα• εἶδα ὁ ἴδιος• εἶδα μὲ τὰ ἴδια μου τὰ μάτια τὸ σωτήριόν σου. Εἶδα Ἐκεῖνον ποὺ θὰ γίνη ὁ σωτήρ, ποὺ θὰ γίνη ἡ σωτηρία τοῦ λαοῦ σου. Μὲ τόσην λαχτάραν ἐπερίμενα νὰ τὸν ἴδω. Τώρα τὸν εἶδα. Τὸν βλέπω ἐμπρός μου. Δὲν εἶναι ἡ ἔλευσὶς του δι’ ἐμέ τώρα ὑπόθεσις πίστεως. Εἶναι πραγματικότης. Πράγματικότης χειροπιαστή. Ἄς εἶναι βρέφος ἀδύνατον. Εἶναι ἡ σωτηρία. Εἶναι ὁ σωτὴρ ὅλων…
"Εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου", ἔλεγεν ὁ πρεσβύτης Συμεών. Τὸν εἶδαν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς του ἀληθινὸν Σωτῆρα καὶ λυτρωτήν. Τὸν εἶδαν νὰ προσδέχεται ἁμαρτωλοὺς καὶ νὰ συγχωρῆ τάς ἁμαρτίας των. "Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου ἦτο ἡ φράσις του ἡ τόσον γνωστὴ εἰς τὰ Εὐαγγέλια, μὲ τὴν ὁποίαν συνεχώρει τοὺς ἁμαρτωλούς. Καὶ διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἔγινε Σωτὴρ καὶ Λυτρωτὴς ἀμετρήτων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι προσέφυγαν πρὸς αὐτὸν καὶ ἐζήτησαν πλησίον του τὴν σωτηρίαν των. Καὶ ἐπαναλαμβάνει πρὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς, πρὸς ὅλους, ὅσοι δοκιμάζουν τῆς ἁμαρτίας τάς φοβέρας συνεπείας: "Δεῦτε πρὸς μὲ πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς (Ματθ. ια’ 28). Ἡμεῖς ἆραγε τὸν ἐκάμαμεν ἰδικὸν τοῦ ἕκαστος Σωτῆρα; Τὴν σωτηρίαν, πού μᾶς ἐχάρισε διὰ τοῦ σταυρικοῦ του θανάτου, τὴν οἰκειοποιήθημεν; Τὴν ἐκάμαμεν ἰδικήν μας σωτηρίαν; Ἐὰν ναί, εἴμεθα πράγματι εὐτυχεῖς καὶ μακάριοι. Δὲν εἴδαμεν ἁπλῶς τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ Συμεών, ἀλλά τὸ ἀπηλαύσαμεν. Ἠμποροῦμεν νὰ λέγωμεν καὶ νὰ ἐπαναλάμβανωμεν: ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Σωτήρ μου• ὁ Χριστὸς μὲ ἔσωσε. Εὐλογῶ καὶ δοξάζω τὸ ἅγιον Ὄνομά Του. Αὐτὴν τὴν σωτηρίαν, συνεχίζει λέγων ὁ πρεσβύτης, τὴν προητοίμασεν ὁ Θεός, ὥστε νὰ τὴν δεχθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι." (Ἀπό τό βιβλίο «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν» τοῦ ἀρχιμ. Γεωργίου Δημοπούλου, Ἐκδόσεις «Ο ΣΩΤΗΡ»)
