Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Τώρα, ὅτε πλέον εἶδον τὸν λυτρωτὴν τοῦ κόσμου, ἐλευθερώνεις ἀπὸ τοὺς δεσμοὺς τοῦ σώματος ἐμέ τὸν δοῦλόν σου, Δέσποτα, καὶ μετ’ ὀλίγον ἀποθνήσκω σύμφωνα μὲ τὸν λόγον σου ποὺ μοῦ εἶπες, ὅτι δὲν θὰ ἀποθάνω πρὶν ἤ ἴδω τὸν Χριστόν. Καὶ μὲ ἐλευθερώνεις ἐν εἰρήνῃ καὶ χωρὶς νὰ ἀνησυχῶ πλέον διὰ τὴν λύτρωσιν τοῦ Ἰσραήλ, διότι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν σου, ὁ ὁποῖος θὰ φέρη τὴν σωτηρίαν, τὴν ὁποίαν ἡτοίμασας ἐνώπιον ὅλων τῶν λαῶν, πρὸς εὐεργεσίαν ὄχι μόνον τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά καί τῶν εθνικῶν. Καὶ θὰ εἶναι οὕτω τὸ σωτήριόν σου αὐτὸ φῶς πνευματικόν, ποὺ θὰ φανερώση καὶ θὰ ἀποκαλύψη εἰς τὰ ἔθνη τὸν ἀληθινὸν Θεὸν καί τὴν ἀληθῆ ὁδόν σωτηρίας, ἀλλά καί δόξα τοῦ λαοῦ σου Ἰσραήλ, ἀφοῦ ἀπό τὸν Ἰσραὴλ κατάγεται ὡς ἄνθρωπος ὁ Σωτὴρ καί ἀφοῦ τελικῶς καί ὁ Ἰσραὴλ ὡς σύνολον θὰ τὸν ἐγκολπωθῆ ὡς Σωτῆρα του."
ΣΧΟΛΙΟ (β)
"Ἀλλ’ αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ πανανθρωπίνη καὶ παγκόσμιος ἐπέκτασις τῆς σωτηρίας χαρακτηρίζεται ἀπό τὸν προφήτην Φῶς καὶ δόξα. Φῶς πνευματικὸν ποὺ θὰ φωτίση τὰ ἔθνη καὶ θὰ τοὺς ἀποκαλύψη τὸν ἀληθινὸν Θεὸν καὶ τὴν ἀληθῆ ὁδόν τῆς σωτηρίας. Ἀλλὰ καὶ δόξα διὰ τὸν Ἰσραηλιτικὸν λαόν, ἀφοῦ ἀπό αὐτὸν κατάγεται κατὰ τὸ ἀνθρώπινον ὁ Σωτήρ, ποὺ θὰ προσφέρη τὴν σωτηρίαν εἰς τὸν κόσμον. Ἄς ἐπιμείνωμεν ὅμως ὀλίγον εἰς τοὺς δύο αὐτοὺς χαρακτηρισμούς. "Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν". Ποῖον σκότος ἐπεκράτει μεταξὺ τῶν ἐθνικῶν, ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀλήθειαν περὶ τοῦ Θεοῦ! Λαὸν καθήμενον ἐν σκότει (Ματθ.δ’ 16) ὀνομάζει ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς τὸν κόσμον ποὺ ἠγνόει τὸν Θεόν. Καὶ ὁ θεῖος Παῦλος εἰς τὸ πρῶτον κεφάλαιον τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς του μὲ ζωηράς φράσεις περιγράφει τὴν κατάστασιν τῶν εἰδωλολατρῶν, οἱ ὁποῖοι, σκοτισμένοι κατὰ τὴν διάνοιαν ἐλάτρευσαν "τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα" καὶ "ἤλλαζαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν (α’ 25, 23). Ἀλλ’ ἦλθε τὸ φῶς• τὸ γλυκύ, ἀλλά καὶ ἰσχυρὸν φῶς τῆς θεογνωσίας• ἐγνώρισεν ὁ κόσμος τῶν εἰδωλολατρῶν τὸν ἀληθινὸν Θεόν, καὶ τὸν ἐσεβάσθη καὶ τὸν ἐλάτρευσε, καί ἀπό κόσμος σκοτεινὸς ποὺ ἦτο μετεβλήθη εἰς κόσμον φωτεινόν. Περίφημοι ἀνεδείχθησαν αἱ Ἀποστολικαί Ἐκκλησίαι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Μακεδονίας, τῆς κυρίως Ἑλλάδος, τῆς Ρώμης, αἱ ὁποῖαι περιέλαβον μὲν καί Ἰουδαίους, ἀλλά καὶ πολλοὺς εἰδωλολάτρας, οἱ ὁποῖοι μὲ ζῆλον πολὺν καὶ θαυμαστὸν ἀφωσιώθησαν εἰς τὴν νέαν πίστιν καὶ ἔγιναν ἔτσι αἰτία νὰ ἀνανεωθῆ ὁ παλαιὸς κόσμος, καὶ νὰ ἀνθοφορήση καὶ νὰ καρποφορήση τοὺς καρποὺς τοῦ Πνεύματος. Μεταξὺ αὐτῶν καταλεγόμεθα καὶ ἡμεῖς. Διότι ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἀγάπῃ του πρὸς τοὺς προπάτοράς μας Ἀποστόλους, καί μάλιστα τὸν Παῦλον, καὶ μᾶς ἔβγαλαν ἀπό τὸ σκοτάδι καί μᾶς ὡδήγησαν εἰς τὸν ἀληθινὸν Θεόν, διὰ νὰ τὸν λατρεύωμεν ἐν πνεύματι καί ἀληθεἰᾳ (Ἰω. δ’ 24). Τὸ σκεπτόμεθα ἆραγε ὅσον πρέπει αὐτό;" (Ἀπό τό βιβλίο «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν» τοῦ ἀρχιμ. Γεωργίου Δημοπούλου, Ἐκδόσεις «Ο ΣΩΤΗΡ»)
