Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Καὶ εὔλογησεν αὐτοὺς Συμεὼν, καὶ εἶπε πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ• ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Εὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Συμεὼν καὶ εἶπεν εἰς τὴν Μαρίαν, τὴν μητέρα του• Ἰδού, αὐτὸς εἶναι προωρισμένος διὰ νὰ γίνη αἰτία πτώσεως καί ἀναστάσεως πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ. Θὰ εἶναι δὲ καὶ θαῦμα, μὲ τὸ ὁποῖον ὁ Θεὸς θὰ δεικνύη εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὸ σωτήριον θέλημά του, ἀλλά τὸ ὁποῖον θὰ ἀντιλέγεται ἀπό τούς ἀπιστοῦντας καί ἐνῶ οἱ καλοπροαίρετοι θὰ πιστεύουν καί θὰ σώζωνται, οἱ ἀνειλικρινεῖς καὶ ἐγωϊσταί θὰ ἀπιστοῦν καὶ θὰ κατακρί-νωνται. Λόγω δὲ τῆς ἀντιλογίας αὐτῆς καὶ σοῦ, τῆς μητρὸς αὐτοῦ, τὴν καρδίαν θὰ διαπεράση μεγάλη καὶ ὀδυνηρὰ μάχαιρα θλίψεως καὶ ὀδύνης, ὅταν θὰ τὸν ἴδης νὰ σταυρώνεται. Καὶ ἔτσι ἡ πτῶσις καί ἡ ἀνάστασις πολλῶν, καθὼς καὶ ἡ ἀντιλογία γύρω ἀπό τὸ θαῦμα αὐτό, θὰ γίνωνται, διὰ νὰ ξεσκεπασθοῦν πολλῶν καρδιῶν οἱ διαλογισμοὶ καὶ αἱ διαθέσεις, ποὺ ἔμεναν ἕως τώρα ἀπόκρυφοι, μὲ τὴν ἀπόρριψιν ἤ ἀποδοχὴν τοῦ Μεσσίου θὰ φανερωθοῦν."
ΣΧΟΛΙΟ (ε)
"Εὔκαιρον εἶναι νὰ σημειωθῆ ὁ διάλογος ποὺ εἶναι γραμμένος εἰς Ἰωαν. ζ’ 40 – 53. Τὴν τελευταίαν φράσιν τοῦ Κυρίου εἰς τὸν Ναὸν μεσούσης τῆς ἑορτῆς τῆς σκηνοπηγίας· "ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος", διαδέχεται πολλὴ συζήτησις μεταξὺ τῶν ἀκροατῶν. "Πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλέγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται… Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι’ αὐτόν". Ἐν τῷ μεταξὺ ἄλλοι ζητοῦν νὰ τὸν συλλάβουν, ἀλλά δὲν τολμοῦν. Ἐπικαίρως ἐπιστρέφουν οἱ ὑπηρέται, ποὺ εἶχαν ἀποσταλῆ ἀπό τούς ἄρχοντας νὰ τὸν συλλάβουν. Ἐπιστρέφουν ὅμως ἄπρακτοι. Εἰς ἐρώτησιν τῶν ἀρχόντων "διατὶ οὐκ ἤγαγετε αὐτόν"; ἐκεῖνοι ἀπαντοῦν "οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος". Ἀλλ’ ἐνῶ ἐκεῖνοι δέχονται καταιγισμὸν ἐκ μέρους τῶν ἀρχόντων, ἐπεμβαίνει ὁ συνετὸς Νικόδημος μὲ τὴν τετραγωνικὴν εὐθυκρισίαν του· "μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐάν μή ἀκούση παρ’ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῶ τί ποιεῖ;". Ἀλλὰ καὶ ἐδῶ ἀντίλογος. "Ἀπεκρίθησαν και εἶπον αὐτῷ· μὴ καί σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται". Διά νὰ κλείση ὁ Εὐαγγελιστὴς τὸ κεφάλαιον μὲ τὴν χαρακτηριστικὴν φράσιν "Καὶ ἀπῆλθεν ἕκαστος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ".
Σημεῖον λοιπὸν ἀντιλεγόμενον ὁ Χριστὸς διὰ τὴν ἐποχήν του. Ἀλλὰ σημεῖον ἀντιλεγόμενον εἰς κάθε ἐποχην εἰς ὅλην τὴν διαδρομὴν τῆς Ἱστορίας. Σοφοὶ καὶ ἐπιστήμονες, βασιλεῖς καὶ ἐστεμμένοι, πλούσιοι καὶ πτωχοὶ εἰς κάθε ἐποχήν τὸν ἀκολουθοῦν καὶ τὸν λατρεύουν. Ἀλλὰ καί ἄλλοι σκανδαλίζονται καὶ τὸν ἀρνοῦνται καὶ ἀμφισβητοῦν τὴν δύναμίν του καὶ τὴν θεότητά του. Δὲν θὰ ἦτο δὲ καθόλου ὑπερβολικόν, ἐάν ἐλέγετο ὅτι ὁλόκληρος ἡ μετὰ Χριστὸν ἱστορία πλέκεται γύρω ἀπό τὴν παραδοχὴν ἤ τὴν ἀπόρριψιν τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό ἄτομα καὶ λαούς. Ὅσοι τὸν δέχονται, τάσσονται κάτω ἀπό τὴν εὐεργετικήν του πρόνοιαν καί προστασίαν. Ὅσοι τὸν ἀρνοῦνται καὶ τὸν ἀπορρίπτουν ὅσοι τὸν πολεμοῦν καὶ τὸν καταδιώκουν, ἀργὰ ἤ γρήγορα θὰ ἀντιληφθοῦν τὴν σημασίαν τῶν ἰδικῶν τοῦ λόγων: "Πᾶς ὁ πεσών ἐπ’ ἐκεῖνον τὸν λίθον συνθλασθήσεται· ἐφ’ ὅν δ’ ἂν πέσῃ λικμήσει αὐτόν" (Λουκ. κ’ 18). Ἄς μὴ ἐπιτρέψη ἡ ἀγαθότης του νὰ εὑρεθῆ κανεὶς ἀπό ἡμᾶς εἰς τὸ ἀντίθετον στρατόπεδον. Ἰδοὺ τώρα καί ἡ σημασία τῆς ἀφορώσης τὴν Παναγίαν Παρθένον φράσεως τοῦ Συμεών." (Ἀπό τό βιβλίο «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν» τοῦ ἀρχιμ. Γεωργίου Δημοπούλου, Ἐκδόσεις «Ο ΣΩΤΗΡ»)
