Σάββατο 19 Μαρτἰου 2011
Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Συμβουλὴ γιὰ τὴν Πνευματικὴ ζωὴ
"Ἂς μὴν εἴμαστε λοιπὸν φίλαυτοι• διότι ἀπὸ τὴ φιλαυτία φυτρώνουν, σὰν κάποιοι βλαστοί, οἱ κακίες. Τὴ φιλαυτία ὅμως τὴν καταργεῖ ἡ ἀγάπη, διότι αὐτή ὅλους τούς ἕλκει στὴν ὁμόνοια καὶ τοὺς συνδέει μεταξύ τους. Μεγάλο πραγματικὰ καὶ πολύτιμο ἀπόκτημα εἶναι ἡ ἀγάπη• νὰ ἀγωνίζεσαι λοιπὸν νὰ μὴν ἀποτύχεις στὴν ἀπόκτησή της. Γι’ αὐτὸ λοιπόν, ἐφόσον φροντίζουμε γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἂς δείξουμε ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ μέλη τοῦ σώματός μας μὲ τὸ νὰ γίνουμε γιὰ τὸν πλησίον μας τύποι ἀρετῆς στὴν πίστη, στὴν ἀγάπη, στὴν ὑπομονὴ στὴν ἁγνότητα, στὴν ὑπακοή, στὴν ταπεινοφροσύνη, στὸ φόβο τοῦ Θεοῦ• χωρὶς νὰ παρασυρόμαστε ἀπὸ τὰ πάρα πολὺ κακὰ θελήματά μας, ἀλλὰ ἀγωνιζόμενοι μέσα στοὺς πνευματικοὺς κόπους• διότι ἡ τρυφὴ καὶ ἡ ἄνεση εἶναι ἀντίθετες μὲ τὸν ἐνάρετο βίο.
Ἂς βαδίσουμε μέσα στὸν στενὸ καὶ γεμάτο δυσκολίες δρόμο, ἀγαπώντας τὴ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς, γιὰ νὰ παραμείνει σ’ ἐμᾶς ἡ μνήμη τοῦ θανάτου καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὴν καταδίκη. Διότι ὁ Κύριος λέει• Ἀλίμονο σ’ ἐσᾶς ποὺ γελᾶτε, διότι θὰ κλάψετε καὶ θὰ πενθήσετε• μακάριοι ὅμως εἶναι αὐτοὶ ποὺ τώρα πενθοῦν, διότι αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦν. Ἂς σκύψουμε σ’ ἕνα μνῆμα καὶ ἂς δοῦμε τὰ μυστήρια τῆς ἀνθρώπινης φύσης: τὸν σωρὸ ἀπὸ χῶμα ποὺ εἶναι χυμένο ἐπάνω στὰ ὀστᾶ, κρανία γυμνὰ ἀπὸ σάρκες καὶ τὰ ὑπόλοιπα ἀπὸ τὰ ὀστᾶ. Ὅταν τὰ παρατηρήσουμε ἐκεῖνα, θὰ δοῦμε σ’ ἐκεῖνα τοὺς ἑαυτούς μας. Ποῦ εἶναι ἡ ὀμορφιὰ τοῦ ἄνθους τῆς νιότης καὶ ποῦ εἶναι τὸ ὡραῖο χρῶμα τοῦ προσώπου; Αὐτὰ λοιπὸν ἀναλογιζόμενοι, ἂς ἀποφύγουμε τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες, γιὰ νὰ μὴν καταντροπιαστοῦμε τὴν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Νὰ θυμᾶσαι μάλιστα στὶς προσευχές σου ἐμένα τὸν ἀδύνατο στὴν πίστη, χωρὶς νὰ ἀδιαφορεῖς γιὰ τὸν ἑαυτό σου, γιὰ νὰ θυμηθεῖ ὁ Κύριος ὁ Θεὸς ἐμένα, ποὺ εἶμαι σκουλῆκι καὶ βρωμερὴ σαπίλα, καὶ νὰ μὲ γλυτώσει ἀπὸ τὰ βασανιστήρια ποὺ εἶναι ἑτοιμασμένα γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς, καὶ νὰ μὲ κάνει ἄξιο γιὰ τὴν τρυφὴ τοῦ παραδείσου, διότι ἡ ἀγαθότητά του καὶ ἡ δικαιοσύνη καὶ οἱ οἰκτιρμοί του εἶναι πάνω σὲ ὅλα τὰ ἔργα του. Ἀμήν.
Κάποιος ἀδελφὸς διηγόταν ἕνα τέτοιο περιστατικό, ποὺ τὸ ἄκουσε ἀπὸ ἄλλον ἀδελφό. Ἦταν σὲ μία πόλη ἕνας ἄνθρωπος• καὶ αὐτὸς εἶχε στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἕνα μισθωτὸ ὑπηρέτη, στὸν ὁποῖο ἐμπιστευόταν ὅλα τὰ ζητήματά του. Σ’ αὐτὸν μπῆκε ὁ λογισμὸς νὰ ἀναχωρήσει πρὸς τὸν μοναχικὸ βίο. Τὸ ἀφεντικὸ του ὅμως ἔκανε τὰ πάντα, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ ἀποτρέψει τὸν νέο ἀπὸ τὸ σκοπό του, διότι διαχειριζόταν καλὰ τὶς ὑποθέσεις του, ἀλλὰ δὲν μπόρεσε νὰ συγκρατήσει τὸν νεαρό. Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ νέος ἀπαρνήθηκε τὸν κόσμο, ἀναχώρησε στοὺς ἀδελφούς. Ἀλλά μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια ἄρχισε νὰ ἔχει πόλεμο νὰ γυρίσει πίσω στὸν κόσμο, καὶ ἀφοῦ ἄφησε τὸ κελλί του, ἀναχώρησε γιὰ νὰ πάει στὸ ἀφεντικό του, μὲ τὴν πρόφαση ὅτι πάει νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ αὐτὸς δέχθηκε τὸν ἀδελφὸ καὶ μία καὶ δύο φορές. Κατὰ τὴν τρίτη ὅμως ἐπίσκεψη, ἀφοῦ ἔβγαλε ὁ ἀδελφὸς τὸ προσωπεῖο τῆς ὑποκρισίας, φανέρωσε στὸν ἄνθρωπο τὸ πάθος ποὺ ἦταν κρυμμένο μέσα του, λέγοντας• Ἐπειδὴ δὲν μπορῶ πιὰ νὰ ὑποφέρω τὸ ζυγὸ τῆς μοναχικῆς ζωῆς, σὲ παρακαλῶ, κύριε, νὰ μὲ δεχθεῖς μαζί σου, καὶ νὰ μὲ ἔχεις ὅπως καὶ πρῶτα. Διότι ἐλπίζω ὅτι θὰ διαχειρίζομαι καλύτερα τὶς ὑποθέσεις σου, ἀπὸ ὅσο προηγουμένως• εἶχα μάλιστα ἀκούσει ἀπὸ σένα, ὅτι ἐπρόκειτο νὰ μοῦ δώσεις καὶ τὴ θυγατέρα σου γιὰ γυναῖκα. Ἀλλά ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τοῦ ἀποκρίθηκε• Ἂν δὲ φύλαξες τὴ συνείδησή σου γιὰ τὸν Θεό, πῶς θὰ μπορέσεις νὰ τὴν φυλάξεις γιὰ μένα; Καὶ ἐκεῖνος, ἀφοῦ χτυπήθηκε μὲ τὰ λόγια αὐτά, σὰν μὲ μαστίγιο, γύρισε πίσω στὸ κελλί του. Γι’ αὐτὸ λοιπὸν ἂς μὴ χάνουμε τὸ θάρρος μας, ὑπομένοντας τοὺς κόπους, διότι εἶναι γραμμένο• Αὐτοὶ ποὺ σπέρνουν μὲ δάκρυα, θὰ θερίσουν μὲ χαρά." (Τά κείμενα πού δημοσιεύουμε εἶναι παρμένα ἀπό τό ἔργο: «Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου Ἔργα, τόμος 2ος τῶν ἐκδόσεων «Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας,)
