Κυριακή 20 Μαρτίου 2011
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἐν τῇ οἰκίᾳ τὸν πατρός μου μοναὶ πολλαὶ εἰσιν εἰ δὲ μὴ εἶπον ἂν ὑμῖν. πορεύομαι ἑτοιμᾶσαι τόπον ὑμῖν καὶ ἐὰν πορευθῶ χαὶ ἑτοιμάσω ὑμῖν τόπον, πάλιν ἔρχομαι καὶ παραλήψομαι ὑμᾶς πρὸς ἐμαυτόν, ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγώ, καὶ ὑμεῖς ἦτε. Καὶ ὅπου ἐγὼ ὑπάγω οἴδατε, καὶ τὴν ὁδὸν οἴδατε"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Εἰς τὴν εἰς οὐρανοὺς οἰκίαν τοῦ Πατρός μου ὑπάρχουν πολλοὶ τόποι διαμονῆς, ἀρκετοὶ διὰ νὰ δεχθοῦν καί σᾶς καὶ ὅλους τούς πιστούς. Δι’ αὐτὸ λοιπὸν ἔχετε πίστιν καὶ ἐμπιστοσύνην εἰς τὸν Θεόν. Ἐὰν δὲν ὑπῆρχον πολλοὶ τόποι διαμονῆς εἰς τὸν οὐρανόν, θὰ σᾶς τὸ ἔλεγα. Ἀλλ’ ὑπάρχουν. Καὶ ἐγώ πηγαίνω τώρα νὰ σᾶς ἑτοιμάσω τόπον, διότι διὰ νὰ ἀνοιχθῆ ἡ εἴσοδος τοῦ οὐρανοῦ εἰς τοὺς ἀνθρώπους, εἶναι ἀπαραίτητος ἡ μεσιτεία μου. Δι’ αὐτὸ δὲ πρέπει νὰ πιστεύετε εἰς ἐμέ. Καὶ ἐὰν ὑπάγω καὶ σᾶς ἑτοιμάσω εἰς τοὺς οὐρανοὺς τόπον, πάλιν θὰ ἔλθω πλησίον σας κατὰ τὴν ὥραν τοῦ θανάτου Δι’ ἕνα ἕκαστον ἀπό σᾶς, καὶ κατὰ τὴν δευτέραν παρουσίαν μου δι’ ὅλους σας καὶ θὰ σᾶς παραλάβω πλησίον μου, διὰ νὰ εἶσθε καὶ σεῖς ἐκεῖ ὅπου εἶμαι ἐγώ. Καὶ τὸ μέρος, εἰς τὸ ὁποῖον πηγαίνω ἐγώ τώρα, τὸ ξεύρετε, καθὼς ξεύρετε καὶ τὸν δρόμον, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ ἐκεῖ."
ΣΧΟΛΙΟ (β)
"Ἐὰν πορευθῶ καὶ ἑτοιμάσω ὑμῖν τόπον, πάλιν ἔρχομαι καὶ παραλήψομαι ὑμᾶς". Δι’ ἡμᾶς εἶχεν ἑτοιμασθῆ ἀπὸ καταβολῆς κόσμου ἡ πλουσία ἐν οὐρανοῖς κατοικία. Ἀλλά ἡ ἁμαρτία μᾶς ἀπεξένωσεν ἀπ’ αὐτήν. Καὶ ἐγίναμεν τοῦ ᾅδου οἱ κάτοικοι καὶ τῶν σκοτεινῶν του σπηλαίων οἱ οἰκισταί. Αἱ βάσανοι καὶ αἱ ταλαιπωρίαι μακράν του Θεοῦ ἦσαν ὁ κλῆρος ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἔπειτα ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν. Ἡ ὁδὸς πρὸς τὸν οὐρανόν ἦτο ἄβατος. Ἀλλὰ καὶ ἡ θύρα πρὸς τὰ οὐράνια δώματα ἦτο κλειστή. Ὁ Κύριος λοιπὸν διὰ τῆς θυσίας του ἀνοίγει τὴν θύραν καὶ τὸν δρόμον. "Πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς", σημειώνει ὁ θεῖος Παῦλος (Ἑβρ. στ 20). Εἰσῆλθεν Ἐκεῖνος πρῶτος διὰ νὰ ἀκολουθήσωμεν ἡμεῖς. Ὁ "πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς" (Ρωμ. η΄29). Νικητὴς καὶ θριαμβευτὴς κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας εἰσέρχεται εἰς τὸν Οὐρανόν. Ἀνοικτὴ πλέον ἡ θύρα. Ὅμως δὲν θέλει νὰ εἰσέρχωνται οἱ πιστοὶ εἰς τὴν βασιλείαν του μόνοι, θὰ εἰσέλθουν μὲ τιμητικὴν συνοδείαν ἀγγέλων. Τί λέγω; Συνοδευόμενοι ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου θὰ φθάσουν εἰς τὸν Οὐρανόν. Θὰ φθάσουν διὰ νὰ συμβασιλεύσουν μαζή του. Καὶ ἐὰν κατὰ τὴν ὥραν τοῦ θανάτου παραλαμβάνη κάθε πιστόν, πού μὲ σύντροφον τὴν μετάνοιαν καὶ τὴν ἐξομολόγησιν καὶ τὴν Θείαν Κοινωνίαν φεύγει ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν, τί θὰ γίνη κατὰ τὴν ἔνδοξον δευτέραν παρουσίαν του; Τότε ἐπὶ κεφαλῆς τῶν ἰδικῶν του— καί θὰ εἶναι παράταξις δυσεξαρίθμητος αὐτοί— θά εἰσέλθη εἰς τὴν λαμπράν πόλιν, διὰ νὰ "ἐσθίῃ καὶ πίνῃ" μαζὴ τοὺς ἐν τῇ βασιλεία τοῦ Πατρός. Τί εὐτυχία! Τί μακαριότης! Ἀλλά καὶ ποία ὁμολογουμένως ἀνεξήγητος καὶ ἀδικαιολόγητος ὀλιγωρία καὶ ἀμέλεια νὰ μὴ ἔχουν οἱ πιστοὶ ἐστραμμένα τὰ βλέμματά των πρὸς τὴν αἰώνιαν αὐτὴν πατρίδα, τὴν ὁποίαν νὰ κινδυνεύουν νὰ χάσουν; Ποίαν δικαιολογίαν θὰ εὕρουν τότε;" (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ.Γεωργίου Δημοπούλου "Πρό τῆς Θυσίας", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
