Τρίτη 22 Μαρτίου 2011
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Λέγει αὐτῷ Θωμᾶς• Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεις• Καὶ πῶς δυνάμεθα τὴν ὁδόν εἰδέναι; Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή• οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ. Εἰ ἐγνώκειτέ με, καὶ τὸν πατέρα μου ἐγνώκειτε ἄν· καὶ ἀπ’ ἄρτι γινώσκετε αὐτὸν καὶ ἑωράκατε αὐτὸν"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Λέγει εἰς αὐτὸν ὁ Θωμᾶς Κύριε, δὲν εἰξεύρομεν ποὺ πηγαίνεις τώρα καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίσωμεν τὸν δρόμον; Λέγει εἰς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς. Ἐγώ εἶμαι ὁ μοναδικὸς δρόμος, διὰ τοῦ ὁποίου ἠμπορεῖ κανείς νὰ φθάση εἰς τὸν οὐρανόν. Διότι συγχρόνως ἐγώ εἶμαι καὶ ἡ ἀπόλυτος ἀλήθεια καὶ ἡ πραγματικὴ καὶ πηγαία ζωή. Κανεὶς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἔλθη πρὸς τὸν Πατέρα καὶ νὰ μετάσχη τῆς μακαρίας του ζωῆς, παρὰ μόνον δι’ ἐμοῦ, ὁ ὁποῖος διὰ τῆς διδασκαλίας μου σᾶς γνωρίζω τὸν Πατέρα μου καὶ τὴν ἀλήθειαν αὐτοῦ καὶ διὰ τῆς θυσίας μου ὡς αἰώνιος Ἀρχιερεὺς σᾶς συμφιλιώνω μὲ αὐτόν. Ἐὰν μὲ εἴχατε γνωρίσει καλά, θὰ ἐγνωρίζατε καὶ τὸν Πατέρα μου. Καὶ ἀπὸ τώρα ὁπότε θὰ δοξασθῶ καὶ θὰ σᾶς στείλω τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, αὐτὸ θὰ σᾶς φωτίση καὶ θὰ τὸν γνωρίσετε… Ἐπειδὴ δὲ αὐτὸ θὰ γίνη ἀσφαλῶς εὐθὺς μετὰ τὸ πάθημά μου καὶ τὴν ἐπί τοῦ σταυροῦ θυσίαν μου, δι’ αὐτὸ ἠμπορῶ ἀπὸ τώρα νὰ εἰπῶ, ὅτι ἐγνωρίσατε καὶ ἔχετε ἴδει τὸν Πατέρα."
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Ἡ διαβεβαίωσις τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς μαθητάς, ὅτι πηγαίνει νὰ τοὺς ἑτοιμάση τόπον καὶ ὅτι πάλιν θὰ ἔλθη διὰ νὰ τοὺς παραλάβη μαζή του, νέαν ἀπορίαν ἐδημιούργησεν εἰς τὴν σκέψιν των. Πῶς θὰ γίνη αὐτό; Ποῦ θὰ ὑπάγη ὁ Διδάσκαλος; Πράγματι θὰ φύγη ἀπὸ κοντὰ των; Καὶ πῶς οἱ μαθηταί θὰ τὸν ἀκολουθήσουν;
Δι’ αὐτὸ καὶ σπεύδουν νὰ τοῦ διατυπώσουν τὰς ἀπορίας των. Μὲ σεβασμὸν πολὺν τὸν ἐρωτοῦν νὰ τοὺς ἐξηγήση σαφέστερον τὸ πρᾶγμα. Νὰ εἰπῆ τί ἐννοοῦσε μὲ τὰ λόγια ποὺ προηγουμένως τοὺς εἶπε. Τὴν ἀρχὴν τῶν ἐρωτήσεων τὴν κάμνει ὁ Θωμᾶς. Ποία εἶναι ἡ ἐρώτησίς του; Καὶ ποία ἡ σοφή τοῦ διδασκάλου ἀπάντησις; Ἀμφότερα διατυπώνονται εἰς τοὺς τρεῖς ἐν συνέχειᾳ σπουδαιοτάτους στίχους τῆς θείας ὁμιλίας.
"Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός". Ὁδός εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ εἰς ἕνα τέρμα. Εἶναι λοιπὸν ἀπαραίτητον νὰ τὸν ἀκολουθήση ὁ ὁδοιπόρος προκειμένου νὰ φθάση ἀσφαλῶς εἰς τὸ τέρμα του, εἰς τὸν σκοπόν του. Ἐὰν ὑποτεθῆ, ὅτι δὲν ἀκολουθήση τὴν ὀρθήν ὁδόν, εἶναι δυνατὸν νὰ περιπλανηθῆ, νὰ ταλαιπωρηθῆ καὶ εἰς τὸ τέρμα νὰ μὴ φθάση ποτέ. Ἀλλ’ ὅταν ὁ Ἰησοῦς βεδαιώνη, ὅτι εἶναι ἡ ὁδός, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ πρὸς τὸν Πατέρα, ἐννοεῖ ὄχι ἁπλῶς, ὅτι Αὐτὸς ἄνοιξε τὸν δρόμον πρὸς τὸν Πατέρα, ἀλλά ὅτι διὰ νὰ φθάση κανεὶς ἐκεῖ πρέπει Αὐτὸν τὸν ἴδιον νὰ χρησιμοποίηση ὡς ὁδόν. Πράγματι ὁ Κύριος μὲ τὴν ἁγίαν του διδασκαλίαν ἐγνώρισε καὶ ἀπεκάλυψεν εἰς τοὺς ἀνθρώπους ποῖος εἶναι ὁ Πατήρ, ὅτι εἶναι γεμᾶτος ἀγάπην πρὸς τὰ παιδιά του, καὶ ὅτι βασιλείαν ἐπουράνιον ἔχει ἑτοιμάσει ἀπὸ καταβολῆς κόσμου διὰ τοὺς ἰδικούς του. Ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ αἵματος, τὸ ὁποῖον ἔχυσεν ἐπί τοῦ σταυροῦ, διὰ τῆς θυσίας του τῆς ἁγίας μᾶς συνεφιλίωσε καὶ μᾶς ἀποκατήλλαξε καὶ μᾶς προσήγαγε πρὸς τὸν Πατέρα. Ἐνῷ ἤμεθα "τέκνα φύσει ὀργῆς", μᾶς ἔκαμε παιδιὰ του ἀγαπημένα. Καὶ ἐνῷ ἤμεθα καταδικασμένοι εἰς τὴν αἰωνίαν ἀπώλειαν λόγω τῶν παραβάσεών μας, διὰ τῆς σταυρικῆς του θυσίας ἐπλήρωσε τὸ βαρὺ τῶν ἁμαρτιῶν μᾶς χρέος καὶ μᾶς ἠλευθέρωσε ἀπὸ τὴν σκληράν τῆς ἁμαρτίας δουλείαν καὶ μᾶς ἐχάρισε τὴν ἐλευθερίαν. Ἐλεύθερα δὲ πλέον ἠμποροῦμεν νὰ βαδίσωμεν πρὸς τὸν οὐρανόν. Ἀκολουθοῦντες τὸν Κύριον καὶ ἐφαρμόζοντες πιστῶς τὰ προστάγματά του καὶ μετέχοντες τῆς θυσίας του, ἔχομεν βεβαιότητα, ὅτι θὰ εἰσέλθωμεν "εἰς τὰ ἅγια", ἀφοῦ "πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς" (Ἑβρ. στ΄ 20).
Ἒφ ὅσον ὅμως αὐτὰ οὕτως ἔχουν, ἔξω ἀπὸ Αὐτὸν δὲν ὑπάρχει "ὁδός". Ἀβεβαιότης καὶ περιπλάνησις καὶ ἀποτυχία ὑπάρχει. Δὲν ἠμπορεῖς νὰ φθάσης εἰς τὸν οὐρανόν, ἐὰν δὲν ἀκολουθῆς τὸν Ἰησοῦν. Εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπιτύχης τὴν σωτηρίαν, ἐφ’ ὅσον δὲν ἀκολουθεῖς τὸν Ἰησοῦν, ἐφ’ ὅσον δὲν χρησιμοποιεῖς τὸν Ἰησοῦν ὡς τὴν μόνην καὶ ἀσφαλῆ καὶ ἀλάθητον ὁδόν." (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ.Γεωργίου Δημοπούλου "Πρό τῆς Θυσίας", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
