Κυριακή 30 Μαρτίου 2011
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Λέγει αὐτῷ Φίλιππος• Κύριε, δεῖξον ἡμῖν τὸν Πατέρα καὶ ἀρκεῖ ἡμῖν• Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς• τοσοῦτον χρόνον μεθ’ ὑμῶν εἰμὶ καὶ οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε; Ὁ ἑωρακώς ἐμέ ἑώρακε τὸν Πατέρα• καὶ πῶς σύ λέγεις• δεῖξον ἡμῖν τὸν Πατέρα; Οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ Πατρὶ καὶ ὁ Πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστι; Τὰ ρήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ• ὁ δὲ Πατὴρ ὁ ἐν ἐμοί μένων αὐτός ποιεῖ τὰ ἔργα. Πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ Πατρὶ καὶ ὁ Πατὴρ ἐν ἐμοί• εἰ δὲ μή, διὰ τὰ ἔργα αὐτά πιστεύετέ μοι"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Λέγει εἰς αὐτὸν ὁ Φίλιππος· Κύριε, δεῖξε μᾶς δι’ ἀποκαλυπτικῆς ὀπτασίας τὸν Πατέρα καὶ τὴν μεγαλοπρεπῆ δόξαν του… καὶ μᾶς εἶναι ἀρκετόν τοῦτο. Λέγει εἰς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς τόσον καιρὸν εἶμαι μαζή σας, Φίλιππε, καὶ δὲν μὲ ἐγνώρισες ἀκόμη ποῖος εἶμαι κατὰ τὴν θείαν μου φύσιν; Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἴδει ἐμέ καὶ ἐξετίμησε πρεπόντως τὴν ἀλήθειαν τῆς διδασκαλίας μου καὶ τὴν ἁγιότητα τῆς ζωῆς μου καὶ τὴν θαυματουργικὴν δρᾶσιν μου, εἶδε καὶ τὸν Πατέρα, διότι ἐγώ εἶμαι ὁ φυσικὸς Υἱός του καὶ ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει μου ἐκλάμπει ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ ἁγιότης τοῦ Πατρός μου. Καὶ πῶς σὺ λέγεις· δεῖξε μας τὸν Πατέρα; Δὲν πιστεύεις, ὅτι ἐγώ εἶμαι ἀχώριστα συνηνωμένος μὲ τὸν Πατέρα, ὥστε ἐγώ νὰ εἶμαι καὶ νὰ μένω μέσα εἰς τὸν Πατέρα καὶ ὁ Πατὴρ νὰ εἶναι καὶ νὰ μένη μέσα εἰς ἐμέ; Εἶμαι δὲ τόσον πολὺ ἡνωμένος μὲ τὸν Πατέρα μου, ὥστε τὰ λόγια, τὰ ὁποῖα σᾶς λέγω καὶ σᾶς διδάσκω, δὲν τὰ λέγω ἀπὸ τὸν ἑαυτόν μου. Ἀλλ’ ὁ Πατὴρ ποὺ μένει μέσα μου, αὐτὸς ἐνεργεῖ τὰ ὑπερφυσικὰ ἔργα καὶ ἐπιβεβαιοῖ δι’ αὐτῶν, ὅτι εἴμεθα ἀχώριστοι καὶ ὅτι ἡ διδασκαλία, τὴν ὁποίαν διδάσκω, δὲν εἶναι ἰδική μου, ἀλλά προέρχεται ἐκ τῆς σοφίας τοῦ Πατρός μου. Νὰ πιστεύετε εἰς ἐμέ, ὅταν σᾶς λέγω, ὅτι ἐγώ εἶμαι ἐν τῷ Πατρὶ καὶ ὁ Πατὴρ εἶναι ἐν ἐμοί, ὥστε ἐγώ καὶ Ἐκεῖνος, μολονότι διακρινόμεθα εἰς ξεχωριστὰ πρόσωπα, ἀποτελοῦμεν συγχρόνως ἕνα Θεόν. Εἰ δ’ ἄλλως καὶ δὲν πιστεύετε εἰς τοὺς λόγους μου αὐτούς, τουλάχιστον πιστεύσατέ με διὰ τὰ ὑπερφυσικὰ αὐτὰ ἔργα, ποὺ ἐνεργῶ.
ΣΧΟΛΙΟ (δ)
"Πιστεύετέ μοι". Αὐτὴ ἡ ἀπαίτησις τοῦ Κυρίου ἂς εἶναι ἀκόμη τὸ διαρκὲς μέλημά μας. Νὰ πιστεύωμεν ὁλοψύχως, ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱὸς ὁ μονογενής του προανάρχου Πατρός. Ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ σωτηρία μας, ὁ ἁγιασμός μας, ἡ ἀπολύτρωσίς μας. Ὅτι τὰ πάντα καὶ τὸν ἑαυτὸν του προσέφερε χάριν ἡμῶν. Διότι "χωρὶς πίστεως ἀδύνατον εὐαρεστῆσαι" τῷ Θεῷ (Ἑβρ. ια΄ 6), σημειώνει ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτή εἶναι ἡ δύναμις ἡ θαυμαστή, ἡ ὁποία μας ἑνώνει μὲ τὸν Κύριον καὶ μᾶς κάμνει ἱκανοὺς νὰ τὸν ἀκολουθήσωμεν. Νὰ τὸν πιστεύωμεν λοιπὸν ὁλοψύχως τὸν Θεόν καὶ Σωτῆρα μας. Διά τὴν ἰδικήν του διαβεβαίωσιν νὰ τὸν πιστεύωμεν, ἀφοῦ ὁ ἴδιος τὸ εἶπεν, ὅτι "ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, οὐ πιστεύει εἰς ἐμέ, ἀλλ’ εἰς τὸν πέμψαντά με". Ἀλλά ἂς πιστεύωμεν ἀκόμη διὰ τὰ "ἔργα αὐτά". Δηλαδὴ διὰ τὰ θαύματά του. Διότι εἶναι ἔργα μεγάλα καὶ θαυμαστά, ἔργα θεῖα καὶ ὑπεράνθρωπα τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου. Δὲν εἶναι οὔτε ἕνα οὔτε δύο. Εἶναι πολλά, εἶναι ἀμέτρητα θαύματα ποὺ ἐτέλεσεν ὁ Δυνατὸς κατὰ τὰ ἔτη τῆς δημοσίας του δράσεως, θαύματα δὲ ποὺ τὸ καθένα εἶχε τὸ ἴδικόν του χρῶμα, τὰ ἰδικὰ του γνωρίσματα, θαύματα ἐπὶ τῆς ἀψύχου φύσεως, θαύματα θεραπείας ὀργανικῶν νόσων, θαύματα θεραπείας δαιμονιζομένων, θαύματα νεκραναστάσεως ἀκόμη, θαύματα μεμονωμένα, ἀλλά καὶ ὁμαδικά, θαύματα διὰ τὰ ὁποῖα ἐθαύμαζον οἱ σύγχρονοί του Ἰουδαῖοι καὶ ἐβεβαίωναν "οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν" (Μάρκ. Β 12).
Ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἀρκετὰ νὰ ὁδηγήσουν τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν πίστιν; Ἀσφαλῶς ναί, ἀρκεῖ νὰ ἔχη ὁ ἄνθρωπος ἀνοικτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του διὰ νὰ ἀναγνωρίζη, ὅτι ὁ τοιοῦτος θαυματοποιὸς δὲν ἠμπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ. Καὶ διὰ τὰ "ἔργα" λοιπὸν αὐτὰ ἂς πιστεύωμεν εἰς τὸν Κύριον. Μία τοιαύτη ὅμως πίστις θὰ ἔχη μεγάλα καὶ ἐξαιρετικὰ ἀποτελέσματα." (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ.Γεωργίου Δημοπούλου "Πρό τῆς Θυσίας", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
