Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Ἄλλοι μακαρισμοί, εἴκοσι κεφάλαια (α)
"Μακάριος αὐτός πού μίσησε καί ἐγκατέλειψε αὐτό τόν ἀνθρώπινο βίο, καί πού ἡ φροντίδα καί ἡ ἔγνοια τῆς ζωῆς του εἶναι νά βρίσκεται μόνο μέ τόν Θεό.
Μακάριος αὐτός πού μίσησε καί ἀποστρέφεται τήν ἀπαίσια ἁμαρτία, ἐπειδή ἀγάπησε μόνο τόν ἀγαθό καί φιλάνθρωπο Θεό.
Μακάριος αὐτός πού ἔγινε στή γῆ σάν οὐράνιος ἄγγελος καί μιμητής τῶν Σεραφείμ, ἔχοντας κάθε μέρα ἁγνούς τούς λογισμούς του.
Μακάριος αὐτός πού ἔγινε ἁγνός γιά τόν Θεό καί ἅγιος καί καθαρός ἀπό ὅλους τούς μολυσμούς καί λογισμούς καί πονηρές πράξεις.
Μακάριος αὐτός πού ἔγινε ἐντελῶς ἐλεύθερος ἐν Κυρίῳ ἀπό ὅλα τά πράγματα αὐτῆς τῆς ματαίας ζωῆς.
Μακάριος αὐτός πού ἔχει στό νοῦ του τή μέλλουσα καί φοβερή μέρα τῆς κρίσεως καί ἐνδιαφέρθηκε νά γιατρέψει μέ δάκρυα τά τραύματα τῆς ψυχῆς του.
Μακάριος αὐτός πού ἔγινε ὁλόκληρος σάν νέφος, μέ τά δάκρυά του, καί πού ἔσβησε κάθε μέρα τή φλόγα τῆς φωτιᾶς τῶν πονηρῶν παθῶν.
Μακάριος αὐτός πού βαδίζει στό δρόμο τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου καί πού διανύει κάθε μέρα, μέ εὐθύτητα, σταθμούς, μέ τήν πίστη καί τήν ἀγάπη.
Μακάριος αὐτός πού προοδεύει μέ ἀγαθούς τρόπους ἀσκητικῆς ζωῆς, ἐπειδή ἐλπίζει ὅτι θά πάρει ἀπό τόν Θεό ὡς ἀμοιβή τήν οὐράνια βασιλεία.
Μακάριος αὐτός πού ἔχει στή μνήμη του τή φοβερή προσταγή γιά τόν ἀργό λόγο, καί πού ἔβαλε φύλακες στό στόμα του γιά νά μήν παραβεῖ τήν ἐντολή.
Μακάριος αὐτός πού ἡ ψυχή του ἔγινε σάν δέντρο νεοφυτεμένο, τό ὁποῖο ἔχει διαρκῶς τά δάκρυα, πού εἶναι σύμφωνα πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, σάν ἀνάβρυσμα τοῦ νεροῦ.
Μακάριος αὐτός πού φυτεύει στήν ψυχή του καλά φυτά, δηλαδή τίς ἀρετές καί τούς βίους τῶν Ἁγίων.
Μακάριος αὐτός πού φυτεύει καί ποτίζει τά φυτά του, προσευχόμενος μέ δάκρυα, γιά νά εἶναι τά φυτά του εὐάρεστα καί καρποφόρα γιά τόν Κύριο.
Μακάριος αὐτός πού ἄναψε ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, ὅπως μέ φωτιά, καί μέ τή φλόγα της ἔκαψε κάθε ρυπαρό λογισμό καί τό μολυσμό τῆς ψυχῆς του.
Μακάριος αὐτός πού ἔγινε μέ τή θέλησή του σάν τήν καλή καί ἀγαθή γῆ, καί καρποφορεῖ σπόρο καλό ἑκατό καί τριάντα καί ἑξήντα φορές περισσότερο.
Μακάριος αὐτός πού βρέθηκε, ὡς πρός τήν προαίρεσή του, σπόρος καλός στόν ἀγρό, πού τόν ἔσπειρε ὁ Δεσπότης στόν δικό του ἀγρό." (Τά κείμενα πού δημοσιεύουμε εἶναι παρμένα ἀπό τό ἔργο: «Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου Ἔργα, τόμος 2ος τῶν ἐκδόσεων «Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας)
