ΚΕΙΜΕΝΟ
«Λέγει αὐτῷ Ἰούδας, οὐχ ὁ Ἰσκαριώτης· Κύριε, καὶ τί γέγονεν ὅτι ἡμῖν μέλλεις ἐμφανίζειν σεαυτὸν καὶ οὐχὶ τῷ κόσμῳ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν. ὁ μὴ ἀγαπῶν με τοὺς λόγους μου οὐ τηρεῖ· καὶ ὁ λόγος ὃν ἀκούετε οὐκ ἔστιν ἐμός, ἀλλὰ τοῦ πέμψαντός με πατρός.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Λέγει πρός αὐτόν Ἰούδας, ὄχι ὁ Ἰσκαριώτης, ἀλλ’ αὐτός πού ἐλέγετο Θαδδαῖος καί Λεββαῖος· Κύριε, τί ἔχει συμβῆ καί τί σέ ἐμποδίζει, ὥστε εἰς τό μέλλον νά ἐμφανίζῃς ἐνδόξως τόν ἑαυτόν σου μόνον εἰς ἡμᾶς καί ὄχι εἰς ὅλον τόν κόσμον, ὥστε νά πείσῃς αὐτόν, ὅτι εἶσαι ὁ Μεσσίας καί νά κυριαρχήσῃς ἐπ’ αὐτοῦ ὡς παγκόσμιος καί αἰώνιος βασιλεύς; Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς καί εἶπεν εἰς αὐτόν· Ἡ ἐμφάνισις, περί τῆς ὁποίας σᾶς ὁμιλῶ, θά εἶναι ἐσωτερική καί πνευματική εἰς τό ἐσωτερικόν ἑνός ἑκάστου πιστοῦ καί ἀφωσιωμένου εἰς ἐμέ. Ὅποιος δηλαδή μέ ἀγαπᾶ, θά φυλάξῃ τόν λόγον μου καί ὀ Πατήρ μου θά ἀγαπήσῃ αὐτόν καί θά ἔλθωμεν πρός αὐτόν ἐγώ καί ὀ πατήρ μου καί θά κατοικήσωμεν μονίμως εἰς αὐτόν μεταβάλλοντες τήν καρδίαν του εἰς ἔμψυχον καί ζωντανόν ναόν μας. Ὅποιος δέν μέ ἀγαπᾶ, δέν φυλάττει τούς λόγους μου. Ἀλλ’ ὅμως ὁ λόγος καί ἡ διδασκαλία, πού ἀκούετε ἀπό τό στόμα μου, δέν εἶναι ἰδικός μου, ἀλλ’εἶναι λόγος τοῦ Πατρός, πού μέ ἔστειλε. Πῶς εἶναι λοιπόν δυνατόν νά φανερώσω τόν ἑαυτόν μου εἰς ἐκείνους, πού δέν τηροῦν τόν λόγον τοῦ Πατρός μου;» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Ἡ ἐρώτησις τοῦ Ἰούδα ἐστηρίζετο προφανῶς εἰς τό ὅτι βαθεῖα του πεποίθησις ἦτο, ὅτι ὁ Μεσσίας ὡς ἐπίγειος καί ἐγκόσμιος βασιλεύς θά ἐβασίλευεν ὄχι μόνον ἐπί τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά καί εὐρύτερον ἐπί ἄλλων ἐθνῶν, θά ἦτο δέ ἡ βασίλεια του ἰσχυρά καί θά ἐπεβάλλετο μέ τήν πολλήν δύναμιν του ὁ ἔνδοξος βασιλεύς. Αὐτήν τήν Ἰδέαν ἐκαλλιέργουν ὅλοι οἱ μαθηταί περί τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό ὅμως ἀποτελεῖ τελείαν παρανόησιν τοῦ χαρακτῆρος τῆς θείας βασιλείας. Διότι ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ δέν θά ἦτο καθόλου ἐγκόσμιος, οὔτε θά ἐστηρίζετο εἰς τήν ὁλικήν δύναμιν, οὔτε στρατούς θά ἐχρησιμοποιοῦσε διά νά σταθῆ. Εἶναι βασιλεία πνευματική. Ὁ Κύριος εἶναι βασιλεύς, ἀλλά βασιλεύς πνευματικός. Καί βασιλεύει ἐπί τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων. Τό ἐβεβαίωσεν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου. Ὅταν ἐκεῖνος τόν ἠρώτησεν· «σύ εἶ ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων;», ὁ Ἰησοῦς σαφῶς τοῦ ἀπήντησε· «ἡ βασίιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου· εἰ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἦν ἡ βασίλεια ἡ ἐμή, οἱ ὑπηρέται ἄν οἱ ἐμοί ἠγωνίζοντο, ἵνα μή παραδοθῶ τοῖς Ἰουδαίοις· νῦν δέ ἡ βασίλεια ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐντεῦθεν» (Ἰωάν. ιη’ 33, 36).
Θά ἐπερίμενε κανείς ἔπειτα ἀπό ὅσα ὁ Κύριος εἶχε διδά¬ξει ἐπί τριετίαν τούς μαθητάς νά εἶχαν ἐννοήσει τόν χαρακτῆρα τῆς βασιλείας Του. Καί ὅμως πλησιάζει ὁ σταυρικός Του θάνατος καί δέν ἔχουν εἰσέλθει ἀκόμη εἰς τό νόημά της. Θά ἐννοήσουν βεβαίως ἀργότερον οἱ Ἀπόστολοι τόν χαρακτῆρα της. Καί θά ἀντιληφθοῦν, ὅτι ὁ θρόνος τοῦ Κυρίου εἶναι ὁ σταυρός καί στέμμα του ὁ ἀκάνθινος στέφανος. Τώρα ὅμως εὑρίσκονται ἀκόμη εἰς ἄγνοιαν τόσον σοβαροῦ ζη¬τήματος.
Καί εἰς ἄλλο σημεῖον τοῦ παρόντος ἐτονίσθη, ὅτι δέν εἶναι εὔκολον νά εἰσδύση ὁ ἄνθρωπος εἰς τά ὑψηλά νοήματα τῆς θείας καί πνευματικωτάτης τοῦ Σωτῆρος διδασκαλίας. Νά ἐννοήση, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τῶν καρδιῶν βασιλεύς καί τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου ζητεῖ. Χρειάζεται νά μορφωθῆ πολύ ὁ πιστός καί νά ἐπιμείνη εἰς τά πνευματικά νοήματα, διά νά κατορθώση νά εἰσδύση βαθύτερον εἰς τήν ἁγίαν τοῦ Κύριου διδασκαλίαν. Τό σπουδαιότερον νά παραδίδη ἀνεπιφυλάκτως τόν ἐαυτόν του εἰς τήν διακυβέρνησιν τοῦ οὐρανίου βασιλέως Χριστοῦ, ὁπότε θά ἐξασφαλίζη διά τόν ἐαυτόν του ἀληθινήν εὐτυχίαν καί ζωήν πράγματι ἀνωτέραν» ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου, «Πρό τῆς Θυσίας», σελ. 65 < παρανόησις τοῦ χαρακτῆρος τῆς θείας βασιλείας>, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
