ΚΕΙΜΕΝΟ
«ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν. ὁ μὴ ἀγαπῶν με τοὺς λόγους μου οὐ τηρεῖ· καὶ ὁ λόγος ὃν ἀκούετε οὐκ ἔστιν ἐμός, ἀλλὰ τοῦ πέμψαντός με πατρός.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς καί εἶπεν εἰς αὐτόν· Ἡ ἐμφάνισις, περί τῆς ὁποίας σᾶς ὁμιλῶ, θά εἶναι ἐσωτερική καί πνευματική εἰς τό ἐσωτερικόν ἑνός ἑκάστου πιστοῦ καί ἀφωσιωμένου εἰς ἐμέ. Ὅποιος δηλαδή μέ ἀγαπᾶ, θά φυλάξῃ τόν λόγον μου καί ὀ Πατήρ μου θά ἀγαπήσῃ αὐτόν καί θά ἔλθωμεν πρός αὐτόν ἐγώ καί ὀ πατήρ μου καί θά κατοικήσωμεν μονίμως εἰς αὐτόν μεταβάλλοντες τήν καρδίαν του εἰς ἔμψυχον καί ζωντανόν ναόν μας. Ὅποιος δέν μέ ἀγαπᾶ, δέν φυλάττει τούς λόγους μου. Ἀλλ’ ὅμως ὁ λόγος καί ἡ διδασκαλία, πού ἀκούετε ἀπό τό στόμα μου, δέν εἶναι ἰδικός μου, ἀλλ’εἶναι λόγος τοῦ Πατρός, πού μέ ἔστειλε. Πῶς εἶναι λοιπόν δυνατόν νά φανερώσω τόν ἑαυτόν μου εἰς ἐκείνους, πού δέν τηροῦν τόν λόγον τοῦ Πατρός μου;» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Δέν εἶναι εὔκολον νά συλλάβη κανείς τήν ὁμολογουμένως ἀσύλληπτον εἰκόνα, τήν ὁποίαν περικλείει ὁ στίχος 23. Ἐβεβαίωσε καί προηγουμένως ὁ θεῖος Λυτρωτής, ὅτι ὅποιος τόν ἀγαπᾶ καί τηρεῖ καί ἐφαρμόζει τόν λόγον του θά ἀξιωθῆ νά δεχθῆ τήν ἐμφάνισιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. «Ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν», εἶπε. Τώρα προσθέτει τοῦτο τό ἐκπληκτικόν. Ὄχι μόνον θά ἀποτελέση τό ἀντικείμενον τῆς ἀγάπης Του, ἀλλά ὅτι καί ὁ Πατήρ καί ὁ Υἱός θά καταστήσουν τήν καρδίαν του μόνιμον κατοικητήριόν των. «Ἐάν τις ἀγα¬πᾶ με, τόν λόγον μου τηρήσει καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν». Ποιός ἠμπορεῖ νά περιγράψη τήν κατάστασιν τῆς καρδίας, εἰς τήν ὁποίαν μονίμως κατοικεῖ ὁ Θεός; Ποία τάξις, ποιά ἁρμονία, ποία μακαριότης ὑπάρχει εἰς αὐτήν! Τίποτε τό ξένον πρός τό πανάγιον θέλημά Του. Σκέψεις ἅγιαι, ἐπιθυμίαι θεοφιλεῖς. Ἡ θέλησις ὑπηρετεῖ σταθερῶς εἰς τό ἀγαθόν. Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ εἶναι πλήρης μέσα εἰς αὐτήν. Ζῆ ὁ ἄνθρωπος ἐν τῷ Θεῷ καί ἀπολαμβάνει τά ἀγαθά τῆς παρουσίας Του, τῆς θείας ἐν αὐτῷ ζωῆς. Ὁ προφήτης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔχει προφητεύσει μίαν τοιαύτην κατάστασιν. «Καινιεῖ σε ἐν τῇ ἀγαπήσει αὐτοῦ καί εὐφρανθήσεται ἐπί σέ ἐν τέρψει ὡς ἐν ἡμέρᾳ ἑορτῆς» (Σοφονίας γ’ 17). Θά τούς ἀνακαινίση, θά τούς κάμη καινούργιους μέ τήν σφοδράν ἀγάπην, μέ τήν ὁποίαν θά τούς ἀγαπήση καί θά εὐφραίνεται μαζή τους μέ τέρψιν καί εὐφροσύνην πολύ μεγάλην ὡσάν ἐκείνην πού αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος κατά τάς λαμπράς καί χαρμοσύνους ὥρας τῆς ἑορτῆς. «Ὡς ἐν ἡμέρᾳ ἑορτῆς». Πανήγυρις πραγματική καί ἑορτή ἄληκτος καί εὐφρόσυνος θά ἐπικρατῆ εἰς τήν καρδίαν τοῦ πιστοῦ, μέσα εἰς τήν ὁποίαν θά κατοικῆ ὁ Θεός. Ὅλα Ἐκεῖνος θά τά ἁγιάζη μέ τήν παρουσίαν Του. Καί θά ζῆ ὁ ἄνθρωπος ζωήν πράγματι παραδεισιακήν. Τί ἀξίαν ἔχουν ἐμπρός εἰς τήν πανευφρόσυνον αὐτήν κατάστασιν αἱ ὑλικαί ἀπολαύσεις, αἱ διασκεδάσεις καί ὅσα οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν τερπνά καί εὐχάριστα; Ἀπολύτως καμμίαν. Διότι ὄχι μόνον δέν ἱκανοποιοῦν αὐτά τόν ἄνθρωπον πραγματικῶς, ἀλλά καί γίνονται ὄχι σπανίως πηγή καί ἀφορμή πικρίας καί πόνου ψυχικοῦ. Ὅλα ἐάν τά ἀπολαύση ὁ ἄνθρωπος, ὅλα τά πλούτη καί ὅλα τά ἀγαθά τῆς παρούσης ζωῆς, δέν αἰσθανθῆ ὅμως τήν μόνιμον παρου¬σίαν τοῦ Θεοῦ, θά εἶναι δυστυχισμένος ἐν μέσῳ τῶν ἀγαθῶν του. Τό κενόν, πού θά ὑπάρχη μέσα του, δέν θά εἶναι δυνατόν νά πληρωθῆ. Διότι ἕνας μόνον εἶναι δυνατόν νά γεμίση καί νά ἱκανοποιήση τήν καρδίαν, ὁ θεῖος Δημιουργός της.
Ὅσον εὐχάριστος καί τερπνή εἶναι ἡ ἀλήθεια αὐτή, τόσον δυσάρεστον δημιουργεῖ ἐντύπωσιν καί μόνη ἡ σκέψις, ὅτι εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θά κωφεύσουν εἰς τόν λόγον Του, καί θά στερηθοῦν τῆς μετ’ αὐτοῦ θείας ἐπικοινωνίας. Τί νά εἴπη κανείς δι’ αὐτούς; Ὅτι εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού δέν ἐννοοῦν καί δέν ἀντιλαμβάνονται τό συμφέρον των; Ὅτι ἡ ἁμαρτία τούς ἐτύφλωσε καί δέν εἶναι εἰς θέσιν νά ἐκτιμήσουν τήν μεγίστην δωρεάν, τήν ὁποίαν ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ τούς προσφέρει; Ὅτι θά ἔλθη καιρός, κατά τόν ὁποῖον πικρῶς θά μετανοήσουν; Ὅλα συμβαίνουν καί ὅλα θά πραγματοποιηθοῦν. Ἕνα μόνον νά προσέξωμεν. Νά μή εὑρεθῆ κανείς ἀπό τούς ἀναγνώστας εἰς τήν δύσκολον αὐτήν θέσιν. Ἀλλά ὅλοι, ἐκτιμῶντες τήν θείαν δωρεάν, νά κάμωμεν τάς καρδίας μας κατοικίαν τοῦ Θεοῦ διά νά ζῶμεν μετ’ Αὐτοῦ αἰωνίως ἐν εὐφροσύνῃ καί ἀγαλλιάσει». (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Πρό τῆς Θυσίας» Κεφ.Ἡ μακάρια κατάστασις. σ.66. Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
