ΚΕΙΜΕΝΟ
«Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν. μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Φεύγω καί σᾶς ἀφίνω εἰρήνην. Σᾶς δίδω τήν ἀληθινήν καί βαθεῖαν εἰρήνην, τήν ὁποίαν ἔχω ἐγώ καί τήν ὁποίαν ἦλθα νά φέρω εἰς τόν συνταρασσόμενον ἀπό τήν ἁμαρτίαν κόσμον. Δέν σᾶς δίδω ἐγώ εἰρήνην ὑποκριτικήν καί ἀπατηλήν καί ἀσταθῆ, σάν αὐτήν πού δίδει ὁ κόσμος. Ἄς μή ταράσσεται ἀπό φόβους ἐσωτερικούς καί ἄς μή δειλιάζῃ ἀπό ἐξωτερικά φόβητρα καί ἀπειλάς ἡ καρδία σας» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ (α)
«Ἐφ’ ὅσον ὁ καιρός τοῦ ἀποχωρισμοῦ πλησιάζει, θεωρεῖ ὁ Κύριος ἀπαραίτητον νά ἀποχαιρετήση τούς ἀγαπητούς Του. Εἶδος ἀποχαιρετισμοῦ λοιπόν εἶναι οἱ λόγοι αὐτοί. Φεύγω ἐγώ, ἀλλά σᾶς ἀφίνω ὡς μόνιμον σύντροφόν σας τήν εἰρήνην. Τήν εἰρήνην τήν ἰδικήν μου σᾶς δίδω. Καί δέν ἔχει καμμίαν σχέσιν ἡ εἰρήνη ἡ ἰδική μου μέ τήν εἰρήνην τήν ὁποίαν δίδει ὁ κόσμος.
Ἀλλά ποιά εἶναι ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ; Ποιά εἶναι ἡ εἰρήνη, τήν ὁποίαν ὁ Κύριος ὀνομάζει ἰδικήν του καί λέγει «εἰρήνην τήν ἐμήν»; Εἶναι ἡ θεία ἐκείνη κατάστασις, ἡ ὁποία ἐπεκρατεῖ ἐντός τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί ἡ ὁποία ἐπλημμύριζε τήν ἁγίαν καρδίαν του ἀπό ἀνεκλάλητον καί ἀπερίγραπτον χαράν καί ἱκανοποίησιν. Πόθεν δέ προήρχετο ἡ εἰρήνη αὐτή τοῦ Χριστοῦ; Προήρχετο ἀπό τήν ἀπόλυτον ἀναμαρτησίαν καί ἁγιότητά Του, ἕνεκα τῆς ὁποίας τίποτε δέν παρετηρεῖτο, τό ὁποῖον νά ἀφαιρέση τήν εἰρήνην, ἀλλά καί ἀπό τήν ἀπόλυτον ὑποταγήν Του εἰς τό θέλημα τοῦ οὐρανίου Του Πατρός. Αὐτήν τήν εἰρήνην, τήν ὁποίαν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον τήν ὀνομάζει εἰρήνην «ὑπερέχουσαν πάντα νοῦν» (Φιλιπ. δ’ 7), ζητεῖ ὁ Κύριος νά μεταδώση εἰς τούς μαθητάς Του. Ποῖαι δέ θά ἦσαν αἱ ἐκδηλώσεις τῆς εἰρήνης αὐτῆς καί πρός τούς τότε μαθητάς, καί πρός τούς πάσης ἐποχῆς Χριστιανούς; Ἀφ’ ἑνός μέν εἰρήνη πρός τόν Θεόν, διότι κάθε ἀφορμή, ἡ ὁποία θά διαταράττη τάς μεταξύ των σχέσεις, θά ἐξέλιπε. Καί ὁ ἄνθρωπος διά τελείας ὑπακοῆς εἰς τό πανάγιον τοῦ Θεοῦ θέλημα θά συνεδέετο μέ τόν Θεόν. Ἀφ’ ἑτέρου δέ εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπόν του, καί ἐκ τρίτου εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἑαυτοῦ του. Τά δυό τελευταῖα αὐτά εἴδη τῆς εἰρήνης εἶναι καρπός καί ἀποτέλεσμα καί συνέπεια τῆς εἰρήνης πρός τόν Θεόν. Διότι ὅταν τό μεσότοιχον τῆς ἁμαρτίας κρημνισθῆ, τό ὁποῖον δέν ἀφίνει νά λάμψη εἰς τήν καρδίαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου τό φῶς τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἐπεκτείνεται καί εἰς τάς σχέσεις μας μετά τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Διότι τά συμφέροντα, οἱ ἐγωισμοί, αἱ παρεξηγήσεις πού γίνονται συνήθως ἀφορμή νά διασπᾶται ἡ εἰρήνη πρός τούς περί ἡμᾶς, περιφρονοῦνται ἀπό τόν ἀναγεννημένον ἄνθρωπον καί ἀποδιώκονται αἱ καθημεριναί ἀφορμαί πού δίδονται καί διαταράσσουν τήν εἰρήνην μέ τήν ὑποχώρησιν τοῦ πιστοῦ. Ἔτσι δέ ἐφαρμόζεται ἡ θεόπνευστος παραγγελία: «εἰ δυνατόν, τό ἐξ ὑμῶν, μετά πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύετε» (Ρωμ. ιβ’ 18).
Ἀλλά καί πρός τόν ἑαυτόν του εἰρηνεύει ὁ ἄνθρωπος πού ἀπέκτησε τήν εἰρήνην τοῦ Θεοῦ. Διότι ὁ ἐγωισμός μας καί αἱ πτώσεις μας καί αἱ παράλογοι ἀξιώσεις μας μᾶς κάμνουν πολλάκις νά χάνωμεν τήν εἰρήνην μας. Καί εἶναι τῆς καθημερινῆς πείρας μαρτυρία, ὅτι δέν ὑπάρχει μακαριωτέρα κατάστασις ἀπό ἐκείνην, τήν ὁποίαν δημιουργεῖ ἡ ταπείνωσις, ἡ νέκρωσις τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καί ἡ προσπάθεια νά γίνεται ἐντός μας διαρκῶς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἰδού ποία εἶναι ἡ εἰρήνη, τήν ὁποίαν κατά τήν κρίσιμον ἐκείνην ὥραν μετέδωκεν ὁ Κύριος εἰς τούς μαθητάς Του. Διά τήν εἰρήνην αὐτήν προεφήτευσεν ὁ προφήτης, ὅταν ἔλεγεν, ὅτι οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ «κατατρυφήσουσιν ἐπί πλήθει εἰρήνης». Καί διά τήν πηγήν τῆς εἰρήνης, τόν Χριστόν, πάλιν προεφήτευσεν «ἀνατελεῖ ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτοῦ δικαιοσύνη καί πλῆθος εἰρήνης» (Ψαλμ. λα’ 11 καί οα’ 7). Τήν ἔχομεν ἆραγε αἰσθανθῆ ἡμεῖς τήν εἰρήνην αὐτήν; Καί ἐάν δέν τήν ἀπηλαύσαμεν, ἠρωτήσαμεν νά εὕρωμεν τήν αἰτίαν; Ἰδού σοβαρά ἐρωτήματα, πού ἔχουν ἀνάγκην ἀπαντήσεως» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Πρό τῆς Θυσίας» Κεφ. Τό ἀνεκτίμητον ἀγαθόν.σ.71, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
