ΚΕΙΜΕΝΟ
«Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν. μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Φεύγω καί σᾶς ἀφίνω εἰρήνην. Σᾶς δίδω τήν ἀληθινήν καί βαθεῖαν εἰρήνην, τήν ὁποίαν ἔχω ἐγώ καί τήν ὁποίαν ἦλθα νά φέρω εἰς τόν συνταρασσόμενον ἀπό τήν ἁμαρτίαν κόσμον. Δέν σᾶς δίδω ἐγώ εἰρήνην ὑποκριτικήν καί ἀπατηλήν καί ἀσταθῆ, σάν αὐτήν πού δίδει ὁ κόσμος. Ἄς μή ταράσσεται ἀπό φόβους ἐσωτερικούς καί ἄς μή δειλιάζῃ ἀπό ἐξωτερικά φόβητρα καί ἀπειλάς ἡ καρδία σας» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ (β)
«Ἀλλ’ ὁ Κύριος τήν εἰρήνην τήν ἰδικήν Του τήν ἀντιδιαστέλλει πρός τήν εἰρήνην τοῦ κόσμου. «Οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσι, λέγει, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν». Ἀλλά ὑπάρχει εἰρήνη τοῦ κόσμου; Ἔχει ὁ κόσμος εἰρήνην; Καί ποιά εἶναι ἡ εἰρήνη αὐτή; Καί κατά τί διαφέρει ἀπό τήν εἰρήνην τοῦ Χριστοῦ; Ἔχει καί ὁ κόσμος εἰρήνην. Ἀλλά εἶναι εἰρήνη ψευδής, ἐπισφαλής, προσωρινή. Εἶναι εἰρήνη, τήν ὁποίαν ἀπολαμβάνουν οἱ ἄνθρωποι ἐν ὅσῳ δέν θίγονται τά συμφέροντά των, ἤ ἐφ’ ὅσον συμφωνοῦν εἰς τούς αὐτούς κακούς καί πονηρούς σκοπούς, ἤ ἐφ’ ὅσον τούς συνδέουν οἱ ἴδιοι ἁμαρτωλοί πόθοι. Ἀλλ’ ἐφ’ ὅσον ἐκεῖ στηρίζεται ἡ εἰρήνη αὕτη ὁμοιάζει μέ τό οἰκοδόμημα, πού δέν ἔχει θεμέλια, καί μέ τόν πρῶτον σεισμόν πέφτει καί μεταβάλλεται εἰς ἐρείπια. Πόσας τοιαύτας καταστάσεις δέν διαπιστώνομεν καθημερινῶς! Καί ποία ἔκπληξις δέν μᾶς καταλαμβάνει, ὅταν βλέπωμεν ἀνθρώπους, πού συνεδέοντο μέ δεσμούς συγγενείας καί ἀγάπης καί ἀλληλοεκτιμήσεως, αἴφνης νά χωρίζωνται, νά δημιουργοῦνται μεταξύ των πάθη καί μίση καί ἐχθρότητες καί ἐγκλήματα πολλάκις νά προετοιμάζονται καί νά πραγματοποιοῦνται. Διατί ὅλα αὐτά; Διότι ἡ εἰρήνη αὕτη δέν εἶχε βάθος. Δέν εἶχε θεμέλιον τόν Χριστόν. Ἦτο ἠρεμία, ἡ ὁποία συνήθως προηγεῖται τῆς καταιγίδος ἤ τοῦ σεισμοῦ. Δι’ αὐτό τό εἶδος τῆς εἰρήνης ἔλεγεν ὁ προφήτης· «οὐκ ἐστιν εἰρήνη πᾶσι σαρκί» (Ἱερεμ. ιβ’ 12). Καί δι’ αὐτήν πάλιν ὁ θεῖος Παῦλος βεβαιώνει, ὅτι ἄνθρωποι, πού δέν θέλουν νά ζήσουν κατά Θεόν, «ὁδόν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν» (Ρωμ. γ’ 17).
Ὄχι λοιπόν τοιαύτην προσωρινήν, ἐπιπολαίαν, εὔθραυστον εἰρήνην. Ἀλλά τήν εἰρήνην τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἐπιδιώκωμεν. Τήν εἰρήνην, ἡ ὁποία καί μόνιμος εἶναι καί κατάστασιν παραδεισιακήν δημιουργεῖ εἰς τήν καρδίαν ἐκείνου πού τήν ἔχει.
Ὅταν τοιαύτη εἰρήνη φρουρῆ τήν καρδίαν, ὑπάρχει ἆραγε ἀμφιβολία, ὅτι ὁ ἄνθρωπος θά ἀντιμετωπίζη μέ θάρρος τάς δυσκολίας πού θά παρουσιάζονται εἰς τήν ζωήν του; Δι’ αὐτό καί προσθέτει ὁ Κύριος· «Μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία, μηδέ δειλιάτω». Θά σᾶς εὕρουν βεβαίως περιστάσεις δειναί. θά λυπηθῆτε καί θά πονέσετε. Ὅμως μή ἀφίνετε τήν καρδίαν σας νά ταραχθῆ. Ἐφ’ ὅσον μέ ἐμέ θά εἶσθε ἡνωμένοι, δέν ἔχετε νά φοβηθῆτε τίποτε. Λοιπόν, εἰρηνεύετε καί ἔχετε θάρρος πολύ. Ἐμπιστευθῆτε τόν ἑαυτοῦ σας τελείως εἰς τήν ἰδικήν μου προστασίαν. Κανέν λυπηρόν δέν θά ἠμπορέση νά σᾶς βλάψη.» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Πρό τῆς Θυσίας» Κεφ. Τό ἀνεκτίμητον ἀγαθόν.σ.73, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
