ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καί ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἐγώ εἶμαι ἡ κληματαριά ἡ πραγματική καί ἄφθαρτος καί πνευματική καί διά τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας θά εἶμαι ἡ κεφαλή, θά ἀντικαταστήσω καί θά ξανακαινουργώσω τήν παλαιάν ἄμπελον τῆς συναγωγῆς• καί ὁ Πατήρ μου εἶναι ὀ ἀμπελουργός» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ (α)
«Πρός ἄμπελον, πρός κληματαριάν παραβάλλει τόν ἑαυτόν του ὁ Σωτήρ. Διατί; Διότι ὁμοιότητες πολλαί ὑπάρχουν μεταξύ τοῦ Χριστοῦ καί τῆς κληματαριᾶς. Πράγματι. Τί εἶναι ἡ κληματαριά; Εἶναι τό κλῆμα πού φυτεύεται εἰς ἕνα τόπον καί ἔπειτα ἀπό περιποίησιν, πού τοῦ γίνεται, μεγαλώνει καί ἁπλώνεται καί πετᾶ βέργες μεγάλες καί καλύπτει ἔκτασιν μεγάλην. Τί εἶναι ὁ Χριστός; Εἶναι τό ἅγιον, τό θεῖον κλῆμα, πού ἐφυτεύθη εἰς τήν γῆν διά τῆς σαρκώσεώς του. Διότι ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ἔλαβε σάρκα ἀνθρωπίνην καί χωρίς νά χωρισθῆ ἀπό τήν θεότητά του ἐφυτεύθη εἰς τήν γῆν. Ἐφυτεύθη διά νά δώση εἰς τούς ἀνθρώπους τόν ἑαυτοῦ του τέλειον τύπον ἁγιότητος καί διά τοῦ θανάτου του νά ἁρπάση τόν ἄνθρωπον ἀπό τήν δουλείαν τῆς ἁμαρτίας καί νά τόν ὁδηγήση εἰς τήν μακαρίαν κατάστασιν τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Ἦλθε διά νά ἱδρύση τήν Ἐκκλησίαν του καί νά καταστήση τούς πιστούς του μέλη της πραγματικά, τά ὁποῖα θά τρέφωνται καί θά ζωογονοῦνται ἀπό τόν καρπόν τῆς ἀμπέλου, ἀπό τήν ἁγίαν του διδασκαλίαν καί ἀπό τό πανάγιον Σῶμα του καί τό τίμιον Αἷμα του διά νά ἐνδυναμώνωνται πνευματικῶς καί νά προχωροῦν εἰς ἀνωτέρας βαθμίδας πνευματικῆς ζωῆς.
Καί δι’ αὐτό ἀκριβῶς ὠνόμασε τόν ἑαυτόν του ὄχι ἁπλῶς ἄμπελον, ἀλλά ἄμπελον «ἀληθινήν». Διότι ὑπῆρχε καί εἰς τήν ἐποχήν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἄμπελος. Καί αὐτή ἦτο ἡ Συναγωγή, ὁ Ἰουδαικός λαός καί ἡ πνευματική του ἡγεσία, θεοφύτευτος ἦτο καί ἡ ἄμπελος ἐκείνη. Τήν ἐφύτευσεν ὁ Θεός. Τήν ἀνέπτυξε τόσον πολύ εἰς τήν Αἴγυπτον. Τήν ἐσήκωσεν ἐκεῖθεν καί τήν ἐφύτευσεν εἰς τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας. Τήν ηὐλόγησε πλουσίως, ὥστε νά «ἐκτείνη ἕως θαλάσσης τά κλήματα αὐτῆς καί ἕως ποταμῶν τάς παραφυάδας αὐτῆς» (Ψαλμ. οθ’ 9-12). Εἶχεν ὅλας τάς προϋποθέσεις νά ἀποδώση καρπούς πολλούς καί πλουσίους. Δυστυχῶς ὅμως «ἀντί σταφυλῆς ἐποίησεν ἀκάνθας». Ὄχι μόνον δέν ἔδωκε καρπούς, τούς ὁποίους ἐπερίμενεν ὁ Θεός, ἀλλ’ ἀπεναντίας ἀνομίας καί ἁμαρτίας καρπούς ἐποίησεν. Τί ἦτο ἑπόμενον νά γίνη; Ὁ μέγας γεωργός ἀπεφάσισε νά τήν ἐκριζώση. Καί εἰς τήν θέσιν της νά φυτεύση ἄλλην. Καί τήν ἐφύτευσεν. Εἶναι ὁ Χριστός καί τό σῶμα του, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία του. Ἐφυτεύθη αὐτή εἰς τά Ἱεροσόλυμα, ταχύτατα ὅμως ἐπεξετάθη καί ἥπλωσε τούς κλάδους της εἰς Ἀνατολήν καί Δύσιν καί περιέλαβεν εἰς τούς κόλπους της ἑκατομμύρια πιστῶν. Αὐτή εἶναι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή. Ἡ εὐλογημένη «ρίζα» κατά τούς Πατέρας. Ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὅπως ἡ ρίζα τρέφει τούς κλάδους καί διά μέσου τῆς ρίζης καί τοῦ κορμοῦ αἱ θρεπτικαί οὐσίαι μεταφέρονται εἰς τούς κλάδους καί τά φύλλα καί τούς καρπούς, ἔτσι καί ὁ Χριστός. Ὡσάν ρίζα τῆς ἀμπέλου, τῆς Ἐκκλησίας του, τρέφει τούς πιστούς καί τούς κάμνει καρποφόρους, καρποφοροῦντας καρπόν δικαιοσύνης καί ἁγιότητος. Καί ὅπως εἶναι ἀδύνατον νά σταθοῦν κορμός καί κλάδοι χωρίς τήν ρίζαν, ἔτσι εἶναι ἀδύνατον νά σταθῆ πνευματικῶς πιστός χωρίς τήν ρίζαν, χωρίς νά μετέχη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί νά τρέφεται διά τῶν μυστήριων, μάλιστα δέ τοῦ καρποῦ καί τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου, δηλαδή τῆς θείας Εὐχαριστίας, τοῦ Σώματός Του καί τοῦ Αἵματός Του.» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Πρό τῆς Θυσίας» Κεφ. Ἡ ἀληθινή ἄμπελος. σελ. 84, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
