ΚΕΙΜΕΝΟ
«Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοί μή φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καί πᾶν τό καρπόν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπόν φέρει»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Κάθε ἄνθρωπον, πού σάν ἄλλος κλάδος καί κλῆμα πνευματικόν εἶναι μέν τυπικῶς ἡνωμένος μέ ἐμέ διά τῆς πίστεως, δέν παράγει ὅμως καρπούς ἀρετῆς, ὁ ἀμπελουργός Πατήρ μου τόν ἀποκόπτει καί τόν ἀποχωρίζει ἀπό τήν κληματαριάν. Καί κάθε πνευματικόν κλῆμα, πού εἶναι καρποφόρον, τό καθαρίζει καί τό κλαδεύει διά νά φέρη περισσότερον καρπόν»
ΣΧΟΛΙΟ (α)
«Ἐξόχως λυπηρά εἶναι ἡ διαπίστωσις τοῦ πρώτου ἡμιστιχίου. Τό ὅτι δηλαδή ὑπάρχουν κλήματα ἡνωμένα μέ τήν κληματαριάν, ἀλλά κλήματα ἄκαρπα, χωρίς καρπόν. Ποιούς συμβολίζουν οἱ κληματόβεργες αὐτές οἱ ἄκαρπες; Συμβολίζουν τούς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι δέν διέκοψαν μέν σχέσιν τελείως μέ τόν Χριστόν, τόν πιστεύουν ὡς Θεόν, ἔχουν βαπτισθῆ, ἀλλά δέν ἔχουν ἔργα, δέν ἔχουν τό κύριον γνώρισμα τῆς χριστιανικῆς των ἰδιότητος, τούς καρπούς. Ἔχουν φύλ¬λα καί χυμούς. Ἀλλά δέν ἔχουν καρπούς. Τί τά θέλει ὁ ἀμπελουργός τά κλήματα τά εὔχυμα καί τά γεμᾶτα πλούσια φύλλα; Δέν τοῦ χρειάζονται αὐτά. Ἐκεῖνο πού τοῦ χρειάζεται εἶναι οἱ καρποί. Εἰς αὐτούς, τούς καρπούς, ἀποβλέπουν ὅλοι οἱ κόποι του καί αἱ φροντίδες του καί ἡ ἐπιμέλεια πού κάμνει εἰς τό ἀμπέλι του. Τό ἴδιον καί ὁ Θεός. Καλλιεργεῖ τούς πιστούς ὄχι διά νά παρουσιάσουν μόνον φύλλα, δηλαδή μίαν θεωρητικήν πίστιν, πού δέν εἶναι ἱκανή νά ἐπηρεάση τήν ζωήν των, ἀλλά καρπούς. Καρπούς ἀγάπης καί συγχωρητικότητος καί ἀνοχῆς καί ταπεινοφροσύνης καί ἐλε¬ημοσύνης. Καρπούς, μέ τούς ὁποίους θά ἀποδείξη ὁ πιστός, ὅτι ἡ καλλιέργεια δέν ἐπῆγεν εἰς μάτην. Διότι, ὅπως ὡραία σημειώνει ὁ θεῖος Ἰάκωβος, ὅπως τό σῶμα χωρίς τήν ψυχήν εἶναι νεκρόν καί ἄχρηστον, ἔτσι καί ἡ πίστις χωρίς τά ἔργα τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι «νεκρά καθ’ ἑαυτήν» (κεφ. β’ στίχ. 17 καί 26).
Τί φοβερόν πρᾶγμα νά ὑπάρχουν τέτοιοι Χριστιανοί! Καί τούς ἀνέχεται σήμερα ὁ Θεός. Καί περιμένει καρπούς ἀπό αὐτούς. Ἐάν ὅμως δέν τούς εὕρη, τότε θά ἀναγκασθῆ νά κάμη ὅ,τι καί ὁ ἀμπελουργός. Παίρνει τό κλαδευτήρι καί ἀπαλλάσσει τό κλῆμα ἀπό τά ἄχρηστα καί ἄκαρπα κλαδιά, ἀπό τίς ἄκαρπες κληματόβεργες. Καί ὅταν ἡ κληματόβεργα κοπῆ ἀπό τό κλῆμα, εἰς τί ἆραγε χρειάζεται; Αὐτό κάμνει καί ὁ Θεός. Ἀποκόπτει ἀπό τήν ἄμπελον τά τοιαῦτα κλήματα. Πότε τά ἀποκόπτει; Ὅταν θά πεισθῆ, ὅτι πλέον εἶναι ἀδύνατον νά καρποφορήσουν. Μήπως τοιοῦτον ἄκαρπον κλῆμα δέν ἀπεδείχθη ὁ Ἰούδας; Καί μήπως δέν ἦλθεν ἡμέρα, κατά τήν ὁποίαν ἀπεκόπη ἀπό τό σῶμα τῶν μαθητῶν καί ἀπεμακρύνθη ἀπό τοῦ Κυρίου; Καί μήπως τόσοι καί τόσοι Χριστιανοί κατά τήν πάροδον τῶν αἰώνων δέν ἀπεκόπησαν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, διά νά ρίψουν τόν ἑαυτοῦ τῶν εἰς τήν ἄβυσσον τῆς ἀπωλείας;
Προσοχή, λοιπόν, καί προσοχή μεγάλη. Διότι ἠμπορεῖ μέν νά εἴμεθα φαινομενικῶς καί κατά τύπους ἡνωμένοι μέ τήν ἄμπελον, μέ τόν Χριστόν, νά μή ἔχωμεν ὅμως καρπούς, καί μίαν ἡμέραν ὁ Θεός νά φυλάξη νά ἀποκοπῶμεν, ὅπως ἡ ἄκαρπη κληματόβεργα. Τί μᾶς ὠφέλησε τότε ἡ χριστιανική μας ἰδιότης;» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Πρό τῆς Θυσίας» Κεφ. Ἡ φροντίς διά τήν ἄμπελον, σ.87, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
