ΚΕΙΜΕΝΟ
«Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγώ ἐν ὑμῖν. καθώς τό κλῆμα οὐ δύναται καρπόν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐάν μή μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδέ ὑμεῖς, ἐάν μή ἐν ἐμοί μείνητε. ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα, ὁ μένων ἐν ἐ¬μοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Μείνατε ἑνωμένοι μέ ἐμέ, διά νά μείνω καί ἐγώ ἑνωμένος μέ σᾶς. Καθώς τό κλῆμα δέν ἠμπορεῖ νά φέρῃ ἀπό τόν ἑαυτόν του καρπόν, ἐάν δέν μείνῃ προσκολλημένον εἰς τήν κληματαριάν, ἔτσι οὔτε καί σεῖς δέν θά καρποφορήσετε ἔργα ἀρετῆς καί ἀγιότητος, ἐάν δέν μείνετε ἑνωμένοι μέ ἐμέ» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ (α)
«Ποῖον εἶναι τό νόημα τῶν στίχων αὐτῶν; Ἀφοῦ οὕτως ἔχουν τά πράγματα, εἶναι ἀνάγκη νά μείνετε ἡνωμένοι μέ ἐμέ, διά νά μένω καί ἐγώ ἡνωμένος μέ σᾶς. Ὅπως ἡ κληματόβεργα δέν ἠμπορεῖ νά φέρη μόνη της καρπόν, ἐάν δέν μείνη προσκολλημένη εἰς τήν κληματαριάν, ἔτσι οὔτε καί σεῖς δέν θά καρποφορήσετε ἔργα ἀρετῆς καί ἁγιότητος, ἐάν δέν μείνετε ἡνωμένοι μέ ἐμέ. Ἐγώ εἶμαι ἡ κληματαριά καί σεῖς εἶσθε οἱ κληματόβεργες. Ἐκεῖνος, πού μένει ἡνωμένος μαζή μου καί μένω καί ἐγώ μέσα του, αὐτός φέρει ἄφθονον καί ἐκλεκτόν καρπόν. Διότι χωρίς ἐμέ καί χωρίς νά ἔχετε τήν ζωτικήν δύναμιν, πού πηγάζει ἀπό ἐμέ, δέν ἠμπορεῖτε νά κάμετε τίποτε διά τήν δικαίωσιν καί τόν ἁγιασμόν σας.
«Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγώ ἐν ὑμῖν». Ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν τό «μείνατε» αὐτό. Δέν λέγει ἁπλῶς ἑνωθῆτε μαζῆ μου, ἤ πιστεύσατε ἁπλῶς εἰς ἐμέ. Ἀλλά λέγει «μείνατε». Δηλαδή μείνατε μονίμως, σταθερῶς, χωρίς διαλείψεις καί διακοπάς. Μείνατε χωρίς καμμίαν παρέκκλισιν εἰς τά δεξιά ἤ εἰς τά ἀριστερά. Καί δέν εἶναι εὔκολον τό «μείνατε». Ἴσως εἶναι εὔκολον νά γνωρίσωμεν τόν Χριστόν, νά γοητευθῶμεν ἀπό τήν διδασκαλίαν Του. Εἶναι ὅμως τόσον δύσκολον νά μένωμεν διαρκῶς κοντά Του. Διότι αὐτό προϋποθέτει ἀγῶνα συνεχῆ καί προσπάθειαν διηνεκῆ, καί συστηματικήν ἐργασίαν νεκρώσεως τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, πού ζητεῖ ὄχι ζωήν ἐν Χριστῷ, ἀλλά ἐλευθερίαν καί ἀποξένωσιν ἀπό τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλ’ εἰς τόν ἀγῶνα αὐτόν ὁ Χριστιανός δέν εἶναι μόνος. Μαζῆ του, συμπολεμῶν καί ἐνισχύων καί ἐνθαρρύνων, εἶναι ὁ Χριστός. Μέ τήν ἀγάπην Του δέ τήν θείαν καί τήν συμπαράστασιν Του τήν πατρικήν ὑπερπηδῶνται τά ἐμπόδια καί παραμερίζονται τά ὁδοφράγματα, τά ὁποῖα ἀποκλείουν τήν ὁδόν πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ἕνωσιν μετ’ Αὐτοῦ. Δι’ αὐτό προσέθεσεν ὁ Κύριος τό «κἀγώ ἐν ὑμῖν». Μή ἀποθαρρύνεσθε· μή χάνετε τό θάρρος σας. Δέν εἶσθε μόνοι εἰς τόν ἀγῶνα. Εἶμαι ἐγώ μαζῆ σας. Προσπαθήσατε σεῖς ὅσον ἠμπορεῖτε. Καταβάλλετε ὅσας δυνάμεις ἔχετε. Τά ὑπόλοιπα εἶναι ἰδικά μου. Ἐγώ θά σᾶς βοηθήσω.
Πόσην παρηγορίαν χαρίζει ἡ ὑπόσχεσις αὐτή τοῦ Κυρίου εἰς τόν ἀγωνιζόμενον Χριστιανόν! Ὅταν αἰσθάνεται, ὅτι μαζῆ του εἶναι ὁ Δυνατός, εἶναι δυνατόν νά τά χάση, νά δειλιάση, νά ἐγκαταλείψη τόν ἀγῶνα; Ὅπως ὅταν ὁ στρατιώτης, πού ἀπεγνωσμένως ἀγωνίζεται εἰς τό πεδίον τῆς μάχης, πληροφορηθῆ ὅτι ἰσχυραί ἐνισχύσεις ἔφθασαν καί ἐρρίφθησαν εἰς τόν ἀγῶνα, εἶναι φυσικόν νά ἐνθαρρυνθῆ καί νά ἀναπτερωθῆ τό ἠθικόν του, ἔτσι καί ἐδῶ. Μαζῆ μέ τόν ἀγωνιζόμενον Χριστιανόν εἶναι ὁ Χριστός. Παρακολουθεῖ μέ πατρικόν ἐνδιαφέρον τούς ἀγῶνας του, τούς φόβους του, τάς ἀνησυχίας του καί εἶναι ἕτοιμος νά ἐπέμβη καί νά δώση βοήθειαν ἀποτελεσματικήν διά τήν νίκην. Αὐτήν τήν ἀλήθειαν ἄς καλλιεργοῦν οἱ πιστοί καί ἄς εἶναι βέβαιοι, ὅτι ποτέ δέν θά καταισχυνθοῦν.«Καθώς τό κλῆμα οὐ δύναται καρπόν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐάν μή μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδέ ὑμεῖς, ἐάν μή ἐν ἐμοί μείνητε». Εἶναι τόσον φυσικόν νά περιμένη κανείς κάποιον καρπόν ἀπό τήν κληματόβεργαν, πού εἶναι ἡνωμένη μέ τόν κορμόν. Αὐτή καί ἄν ἀκόμη δέν ἐκαθαρίσθη καί δέν ἐκλαδεύθη, εἶναι φυσικόν νά κάμη σταφύλια. Δέν θά εἶναι βεβαίως γλυκά καί εὔγευστα, ὅπως ἐάν ἦτο κλαδευμένη καί περιποιημένη, θά κάμη ὅμως. Ὅταν ὅμως ἀποκοπῆ, τότε κάθε πιθανότης καί μικρᾶς ἔστω καρποφορίας ἐξέλιπε. Τό ἴδιον συμβαίνει καί μέ τόν Χριστιανόν. Ὅταν εὑρίσκεται ἡνωμένος μέ τόν Κύριον, ἔστω καί ἄν δέν λαμβάνη μέτρα καλῆς καί ἀποτελεσματικῆς πνευματικῆς καλλιεργείας, ἔχει ἐλπίδας, ὅτι κάποιους καρπούς θά παρουσιάση. Ἐάν ὅμως ἀποκοπῆ ἀπό τόν Χριστόν, ἐάν καί αὐτόν τόν τυπικόν σύνδεσμον μέ τόν Χριστόν τόν χάση, τότε εἶναι ὁμολογουμένως δυστυχής. Ὤ! Κύριε, μή ἐπιτρέψης πότε καί ἀποκοπῶμεν ἀπό τήν ἁγιότητά Σου. Ἀλλά ἐνίσχυε τούς πνευματικούς μας δεσμούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς συνδέουν μετά Σοῦ καί ἀξίωσέ μας ἐν τῇ μετά Σοῦ ἑνώσει πολλούς καρπούς νά παραγάγωμεν.» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Πρό τῆς Θυσίας» Κεφ. Αἱ προϋποθέσεις τῆς καρποφορίας. σελ, 91, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
