ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἐάν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τό κλῆμα καί ἐξηράνθη, καί συνάγουσιν αὐτά καί εἰς πῦρ βάλλουσι, καί καίεται»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ὅποιος δέν μείνῃ ἑνωμένος μαζί μου, ὡρισμένως θά πεταχθῇ ἔξω ὅπως καί τό ἄκαρπον καί ἄχρηστον κλῆμα. Καί τότε θά ξεραθῇ καί δέν θά τοῦ μείνῃ κανέν ἴχνος χάριτος καί πνευματικῆς δυνάμεως καί ζωῆς. καί τά πνευματικά κλήματα, πού ἐξεράθησαν ἔτσι, τά μαζεύουν οἱ ἄγγελοι καί τά ρίπτουν εἰς τό πῦρ τῆς κολάσεως καί ἐκεῖ καίονται συνεχῶς καί ἐξακολουθητικῶς» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Ὅποιος δέν μείνη ἡνωμένος μαζή μου, ὡρισμώνως θά πεταχθῆ ἔξω, ὅπως τό ἄκαρπον καί ἄχρηστον κλῆμα. Καί τότε θά ξεραθῆ καί δέν θά τοῦ μείνη κανέν ἴχνος χάριτος καί πνευματικῆς δυνάμεως καί ζωῆς. Καί τά πνευματικά κλήματα, πού ἐξηράνθησαν, τά μαζεύουν οἱ ἄγγελοι καί τά ρίπτουν εἰς τό πῦρ τῆς κολάσεως καί ἐκεῖ καίονται συνεχῶς καί ἐξακολουθητικῶς.
Ὁποῖον, ἀλήθεια, τό κατάντημα τῶν ἀνθρώπων, πού δέν ἠθέλησαν νά πιστεύσουν εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί νά τόν κάμουν ὁδηγόν τῆς ζωῆς των! Εἰς ὁποῖον θλιβερόν τέρμα καταντοῦν οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δέν ἠθέλησαν νά καρποφορήσουν τούς καρπούς τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος! Δέν ἐπεζήτησαν νά ἔχουν ὀργανικόν καί στενόν σύνδεσμον μέ τόν Χριστόν. Καί δι’ αὐτό ἀπεκόπησαν ἀπό Αὐτόν καί ἔγιναν ἄξιοι καταδίκης.
Τί γίνεται μέ τό κλῆμα πού, παρά τάς συνεχεῖς καί ἐπιμελεῖς φροντίδας τοῦ ἀμπελουργοῦ, δέν καρποφορεῖ, δέν δένει καρπόν; Τό κόπτει ἐκεῖνος μέ τό κλαδευτήρι ὡς ἄχρηστον καί περιττόν καί ἐπιβλαβές. Καί ὅταν κοπῆ ἡ βέργα ἀπό τόν κορμόν της, διατηρεῖ μέν ἐπί ὀλίγον τό πράσινον χρῶμα τῶν φύλλων της καί φαίνεται, ὅτι ἔχει κάποιαν ἀκόμη ἰκμάδα. Ὅμως δέν θά παρέλθουν πολλαί ὧραι καί τελείως θά μαραθοῦν καί θά πέσουν τά φύλλα, θά ξηρανθῆ δέ καί ἐκείνη. Τό ἴδιον γίνεται καί μέ τόν Χριστιανόν πού δέν ἀποφασίζει νά μένη στενά ἡνωμένος μέ τόν Χριστόν. Ἀποκόπτεται ἀπό τήν πνευματικήν ἄμπελον, ἀπό τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν του. Παύει νά δέχεται τῆς Χάριτος τήν ἐνέργειαν καί τῶν μυστήριων τούς ζωτικούς καί θρεπτικούς χυμούς καί ξηραίνεται πνευματικῶς. Τά πνευματικά του ἐνδιαφεέροντα σταματοῦν. Ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς του δέν τόν ἀπασχολεῖ. Ὁ κόσμος τόν τραβᾶ καί τόν αἰχμαλωτίζει. Αἱ ἡδοναί, αἱ ἀπολαύσεις, τό χρῆμα, αἱ διασκεδάσεις ἔγιναν ὁ σκοπός τῆς ζωῆς του. Ἡ αἰωνιότης δέν τόν ἑλκύει. Εἶναι ἤ δέν εἶναι νεκρός πνευματικῶς; Καί δέν ὁμοιάζει μέ τήν κληματόβεργα, πού ἐκόπη ἀπό τόν κορμόν της; Τόν βλέπουν οἱ ἄνθρωποι οἱ εὐσεβεῖς καί τόν λυποῦνται. Τόν παρακαλοῦν, τόν ἱκετεύουν νά ἀλλάξη πορείαν, καί ἐκεῖνος τούς εἰρωνεύεται καί τούς οἰκτείρει. Τί κατάντημα! Καί μαζῆ μέ αὐτούς ποσά χαρίσματα θάπτονται! Πόσαι ἐλπίδες, αἱ ὁποῖαι εἰχον στηριχθῆ ἐπάνω τῶν, φυλλορροοῦν! «Μή θάλλει πάπυρος ἄνευ ὕδατος; Ἤ πρό τοῦ πιεῖν πᾶσα βοτάνη οὐχί ξηραίνεται; Οὕτως τοίνυν ἔσται πάντα τά ἔσχατα τῶν ἐπιλανθανομένων τοῦ Κυρίου», διαβεβαιώνει τό Πνεῦμα διά τοῦ Ἰώβ (η’ 11-13). Δηλαδή εἶναι δυνατόν ποτέ ὁ πάπυρος, πού θέλει ἄφθονον νερό νά μεγαλώση καί νά ἀναπτυχθῆ καί νά εἶναι θαλερός χωρίς νερό; Καί κάθε χόρτον δέν ξηραίνεται, ἐάν δέν προηγηθῆ ἕνα καλό καί συστηματικό πότισμα; Ἔτσι ξηραίνον¬ται ὅλοι ὅσοι ξεχνοῦν τόν Κύριον. Εἶναι δυστυχεῖς εἰς τήν ζωήν αὐτήν. Διότι διασπαθίζουν καί καταστρέφουν χαρίσμα¬τα, τάλαντα, περιουσίας, ὑγείαν. Ἀλλά εἶναι ἀσυγκρίτως δυστυχέστεροι εἰς τήν ἄλλην ζωήν. Διότι, ὅπως τά κλήματα τά ἄχρηστα καί ξηρά τά μαζεύουν καί τά καίουν, τροφοδο¬τοῦν δέ μέ αὐτά τήν φωτιάν, ἔτσι θά ἔλθη μία ἡμέρα, κατά τήν ὁποίαν ὅλους αὐτούς οἱ ἄγγελοι, πού ἐκτελοῦν τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, θά τούς μαζεύσουν ὡς ἄχρηστους καί θά τούς ρίψουν εἰς τήν φωτιάν τῆς αἰώνιου κολάσεως. Ἐκεῖ εἶναι ἡ θέσις των. Καί, ἀφοῦ δέν ἠθέλησαν τήν ζωήν πού εἶναι ὁ Χριστός, ἀλλά ἐπροτίμησαν ὡς κλῆρον των τόν θάνατον τόν πνευματικόν, τό μέρος των εἶναι τώρα μακράν τοῦ Χριστοῦ. «Ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων» (Ματθ. η’ 12), ἐβεβαίωσεν ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Καί ἡ κόλασις καί ἡ τιμωρία καί τό δυσπαραμύθητον πένθος δέν θά εἶναι πράγματα προσωρινά, ἀλλά συνεχῆ, αἰώνια, χωρίς ποτέ νά τελειώσουν. Δι’ αὐτό ὁ Κύριος ἐχρησιμοποίησε τό «καίεται», διά νά δηλώση τήν συνεχῆ, τήν αἰωνίαν, τήν ἀτελείωτον τιμωρίαν ἐκείνων, πού δέν ἠθέλησαν νά μείνουν ἐν τῷ Ἰησοῦ καί νά καρποφορήσουν ἐν αὐτῷ. Ἤκουον ἐδῶ οἱ τοιοῦτοι τά περί αἰωνίου κολάσεως καί τιμωρίας καί εἰρωνεύοντο καί τάς θείας ἀληθείας καί ὅσους τάς ἐκήρυττον. Καί τώρα, πού εὑρίσκονται ἐνώπιον τῆς πραγματικότητος, δοκιμάζουν ἀπερίγραπτον πόνον καί θλῖψιν. Ἀλλά ποιός τούς πταίει; Φλέγονται τώρα, ἀλλά δέν κατακαίονται. Ἀντιθέτως πρός αὐτούς, οἱ πιστοί θά ἔχουν εἰς τόν ἑαυτόν των τήν εὐλογίαν, τήν ὁποίαν σημειώνει ὁ Κύριος εἰς τόν ἑπόμενον στίχον.» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Πρό τῆς Θυσίας» Κεφ. Αἱ φοβεραί συνέπειαι σελ. 95, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
