ΚΕΙΜΕΝΟ
«Οὐκέτι πολλά λαλήσω μεθ’ ὑμῶν. Ἔρχεται γάρ ὁ τοῦ κόσμου τούτου ἄρχων καί ἐν ἐμοί οὐκ ἔχει οὐδέν• ἀλλ᾽ἵνα γνῷ ὁ κόσμος ὅτι ἀγαπῶ τόν πατέρα, καί καθώς ἐνετείλατό μοι ὁ πατήρ,οὕτω ποιῶ. ἐγείρεσθε, ἄγωμεν ἐντεῦθεν».
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Δέν θά ὀμιλήσω πλέον πολλά μαζί σας. Δέν μένει ἄλλως τε καιρός διά νά σᾶς εἴπω περισσότερα. Διότι ἔρχεται ὀ σατανᾶς, πού ἐξουσιάζει τόν μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμον. Καί ἔρχεται διά νά ἐναργήσῃ τήν τελευταίαν καί βιαιοτέραν ἐπίθεσίν του κατ᾽ ἐμοῦ. Ἀλλ᾽ εἰς ἐμέ δέν θά εὕρῃ τίποτε τό ἰδικόν του, τό ὀποῖον θά τοῦ δίδει ἐξουσίαν ἤ κάποιον δικαίωμα ἐπ᾽ ἐμοῦ. Θά παραχωρηθῇ ὅμως εἰς αὐτόν νά μέ θανατώσῃ, διά νά μάθῃ ὁ κόσμος, ὅτι ἀγαπῶ τόν πατέρα καί ὅπω ςμοῦ ἔδωκεν ἐντολήν ὁ πατήρ, ὁ ὁποῖος θέλει μέ τόν θάνατόν μου νά σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι ἀκριβῶς πράττω. Σηκωθῆτε. Ἄς φύγωμεν ἀπ᾽ ἐδῶ.» (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Μέ πόσην σταθερότητα, ἀλλά καί ψυχραιμίαν περιμένει ὁ Κύριος τήν μεγάλην ὥραν. Ὥραν ἰδικήν Του τήν ὠνόμασεν ἄλλοτε (Ἰωάν. β’ 4). Εἶναι ὥρα γεμάτη ἀπό πόνον καί σωματικόν καί ψυχικόν. Καί ὅμως πώς τήν περιμένει! «Βάπτισμα ἔχω βαπτισθῆναι, ἔλεγεν ἄλλοτε, καί πῶς συνε¬χομαι ἕως οὗ τελεσθῆ!» (Λουκ. ιβ’ 50). Καί «οὐδείς αἴρει τήν ψυχήν μου ἀπ’ ἐμοῦ, ἀλλ’ ἐγώ τίθημι αὐτήν ἀπ’ ἐμαυτοῦ» (Ἰωάν. ι’ 18). Καί θά κρατήση ὁ Κύριος μέχρι τελευταίας στιγμῆς τήν σταθερότητα αὐτήν καί θεληματικῶς θά παραδοθῆ εἰς τόν θάνατον ὁ νικητής τοῦ θανάτου, διά νά δώση εἰς τούς πιστούς τό μέγα δίδαγμα, ὅτι καί ἡμεῖς δέν πρέπει νά φοβούμεθα τόν θάνατον, ἀλλά μετά χαρᾶς, νά βαδίζωμεν πρός αὐτόν. Καί θά τό κάμνωμεν, ἐφ’ ὅσον θά γνωρίζωμεν, ὅτι διά τοῦ θανάτου μεταβαίνομεν εἰς τήν ζωήν (Ἰωάν. ε’ 24).
Ἐνεργόν μέρος ἔπαιξεν ὁ διάβολος εἰς τήν καταδίκην καί τήν σταύρωσιν τοῦ Κυρίου. Ἀφοῦ εἶναι «ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου», ἐμπνέων καί καθοδηγῶν τά ὄργανά του, ἦτο δυνατόν νά μή καταβάλη κάθε προσπάθειαν νά ἀπαλλαγῆ ἀπό Ἐκεῖνον, πού ἐθεώρει ὡς τόν θανασιμώτερον ἐχθρόν του; Ἐναντίον Του ἔστρεψε τά πονηρά του βέλη ἀπ’ ἀρχῆς τῆς δημοσίας Του δράσεως. Ἐζήτησε διά τῶν πειρασμῶν νά τόν δελεάση καί νά τόν ὑποτάξη (ἰδέ Μάτθ. δ’ 1-11). Ἐνέπνευσε τά ὄργανά του, τούς ἄρχοντας τοῦ Ἰσραηλ, νά παρεμβάλλουν προσκόμματα εἰς τό ἔργον Του. Τώρα δέ ἑτοιμάζεται νά προβῆ εἰς τήν πλέον σκληράν ἐπίθεσίν του διά τήν ἐξουδετέρωσιν τοῦ ἀντιπάλου του, χρησιμοποιῶν ὄργανόν του τόν προδότην μαθητήν. Ὅμως καί ἡ ἐπίθεσις αὐτή θά καταλήξη εἰς τήν ἰδικήν του καταστροφήν καί τόν ἰδικόν του ὄλεθρον. Διότι τό ἰδικόν του κράτος θά καταλυθῆ διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Καί τό ὅλον σχέδιόν του ἑπομένως θά ἀποτύχη.
«Ἔρχεται ὁ τοῦ κόσμου τούτου ἄρχων». Ἄρχοντα τοῦ κόσμου ὀνομάζει τόν διάβολον. Ποίου κόσμου; Ὄχι βεβαίως τοῦ κόσμου, πού μένει πιστός καί ἀφωσιωμένος εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἰς αὐτόν τόν κόσμον δέν ἔχει καμμίαν κυριαρχίαν ὁ διάβολος. Ἀλλά τοῦ κόσμου τῆς ἁμαρτίας, τοῦ κόσμου τῶν κακῶν καί πονηρῶν καί διε-στραμμένων ἀνθρώπων, τῶν ἀνθρώπων πού τόν ὑπακούουν καί ἐκτελοῦν πιστῶς τάς εἰσηγήσεις του. Καί ἔχει κάθε ἐποχή τούς τοιούτους ἀνθρώπους τούς ὑποτασσομένους εἰς τόν σατανᾶν. Εἶχε καί ἡ ἐποχή τοῦ Κυρίου. Εἶχε καί ἡ ἀποστολική ἐποχή καί ἡ μεταποστολική καί ὅλοι οἱ αἰῶνες οἱ χριστιανικοί. Ἔχει καί ἡ σημερινή ἐποχή. Ἐφ’ ὅσον δέ ὑπάρ¬χει ἡ ἁμαρτία, θά ὑπάρχουν καί εἰς τό μέλλον ἄνθρωποι, ὑπακούοντες εἰς τόν σατανᾶν. Τί φρικτόν! Νά ὑπάρχη ὁ ἐλευθερωτής καί νά συγκατατίθενται οἱ ἄνθρωποι νά τελοῦν ὑπό τήν αἰχμαλωσίαν τοῦ ἀρχαίου ὄφεως! Δι’ αὐτούς ἔχει προφητεύσει τό Πνεῦμα «ὧν τό τέλος κατά τά ἔργα αὐτῶν» (Β’ Κορινθ. ια’ 15). Κύριε, ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ καί τῶν ὀργάνων του.
«Καί ἐν ἐμοί οὐκ ἔχει οὐδέν», εἶπεν ὁ Κύριος. Τίποτε ἰδικόν του δέν ἠμπορεῖ νά εὕρη ἐπάνω μου. Διότι τίποτε δέν ἔχω κοινόν μέ αὐτόν. Ἀπόστασις ἀμέτρητος μᾶς χωρίζει, Θεός τῆς ἀγάπης εἶναι ὁ Κύριος. Τοῦ κακοῦ καί τοῦ μίσους εἶναι εἰσηγητής ἐκεῖνος. «Ἡ Ἀλήθεια» εἶναι ὁ Θεός. «Ψεύστης καί πατήρ τοῦ ψεύδους» εἶναι ὁ διάβολος. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐποίησε καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ἐπί γῆς ζωῆς Του ὁ Κύριος. Σατανᾶς καί ἀντιστρατευόμενος εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ διάβολος. Διά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων θυσιάζει τήν ζωήν Του ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός. Ἐχθρός θανάσιμος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἑωσφόρος. Τί λοιπόν ἠμπορεῖ νά ἔχη ἐν τῷ Χριστῷ; «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περί ἁμαρτίας;» (Ἰωάν. η’ 46), ἠρώτησεν ἄλλοτε ὁ Κύριος. «Καί ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησε, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α’ Πετρ. β’ 22), ἐβεβαίωσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Καί τόν θάνατον, τόν ὁποῖον ὑφίσταται, τόν ὑφίσταται θεληματικῶς καί ἑκουσίως διά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων. Οὐδέν λοιπόν εἶχεν ὁ διάβολος ἐν τῷ ἁγίῳ Ἰησοῦ.
«Ἐν ἐμοί οὐκ ἔχει οὐδέν». Νά ἠμπορούσαμεν καί ἡμεῖς νά ἐπαναλάβωμεν τόν λόγον αὐτόν! Ἔρχεται ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου καί εἰς ἐμέ δέν εὑρίσκει τίποτε. Καί ὅμως εὑρίσκει. Εὑρίσκει πολλά. Εὑρίσκει πάθη καί κα-κίας. Εὑρίσκει ἀντιπάθειαν καί μῖσος. Εὑρίσκει ἐγωϊσμόν καί ὑψηλοφροσύνην. Εὑρίσκει ἀπροσεξίαν καί ὕβριν. Εὑρίσκει. Καί τί δέν εὑρίσκει; Ἀλλ’ εἶναι δυνατόν νά παύση νά εὑρίσκη. Νά καθαρίσωμεν τόν ἑαυτόν μας εἰς τό λουτρόν τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως. Νά ἀπαρνηθῶμεν τελείως καί νά μισήσωμεν μέ ὅλην τήν δύναμιν τῆς ψυχῆς μας τήν ἁμαρτίαν. Νά γίνωμεν πιστοί ὑπήκοοι τοῦ οὐρανίου βασιλέως. Νά συνδεθῶμεν στενῶς μετά τοῦ σταυρωθέντος. Νά ἁγιαζώμεθα μέ τό πανάγιον Αἷμα Του, τό ὁποῖον ἔρρευσεν ἀπό τοῦ σταυροῦ. Ἔτσι θά γίνωμεν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Σταυροῦ ἄνθρωποι, καί θά τολμῶμεν νά λέγωμεν μαζῆ μέ τόν Κύριον «ἔρχεται ὁ τοῦ κόσμου τούτου ἄρχων καί ἐν ἐμοί οὐκ ἔχει οὐδέν».
Ἀλλ’ἵνα γνῷ ὁ κόσμος, ὅτι ἀγαπῶ τόν πατέρα καί καθώς ἐνετείλατό μοι ὁ πατήρ, οὕτω ποιῶ». Τίποτε ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου δέν εὑρίσκει ἐπάνω μου. Ὅμως θά θανατωθῶ, θά ὑποστῶ τόν θάνατον τοῦ σταυροῦ ὄχι διότι ἐκεῖνος τό θέλει, ἀλλά διά νά ἐκπληρωθῆ τό θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός. Καί τό θέλημά του εἶναι νά θανατωθῶ ἐγώ, διά νά σωθῆ ὁ κόσμος. Καί βαδίζω εὐχαρίστως πρός τόν θάνατον, διότι ἀγαπῶ τόν Πατέρα, καί ὡς ἄνθρωπος ὑποτάσσομαι εἰς τό πανάγιον θελημά Του.
Ὅλη ἡ ἐπί τῆς γῆς ζωή τοῦ Κυρίου ἦτο μιά τέλεια, ἀλλά καί ἑκουσία ὑποταγή εἰς τοῦ Πατρός τό θέλημα. Καί τώρα, πού βαδίζει πρός τόν θάνατον, ἐκπληρώνει τό θέλημα τοῦ Πατρός. Ὅπως σημειώνει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, «ὑπομένω τόν θάνατον ὄχι διότι εἶμαι ὑπεύθυνος θανάτου, οὐδέ διότι ὀφείλω τίποτε εἰς αὐτόν, ἀλλά ἀποκλειστικῶς καί μόνον διά τήν ἀγάπην πρός τόν Πατέρα».
Καί πρός ἡμᾶς ἀπευθύνεται ὁ Θεός καί μᾶς παραγγέλλει πολλά καί μᾶς ζητεῖ τελείαν ὑποταγήν εἰς τό θέλημά Του.
Εἴθε καί ἡμεῖς νά ἠμπορούσαμεν νά ἐπαναλάβωμεν τούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Καθώς ἐνετείλατό μοι ὁ πατήρ, οὕτω ποιῶ». Ὑπάρχει εὐτυχία μεγαλύτερα ἀπό αὐτήν;» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Πρό τῆς Θυσίας» Κεφ. Ἡ ἐξαστράπτουσα τοῦ Κυρίου ἁγιότης σελ. 78, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
