ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καθώς ἠγάπησέ με ὁ πατήρ, κἀγώ ἠγάπησα ὑμᾶς• μείνατε ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ ἐμῇ. Ἐάν τάς ἐντολάς μουῦ τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου, καθώς ἐγώ τάς ἐντολάς τοῦ πατρός μου τετήρηκα καί μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρά ἡ ἐμή ἐν ὑμῖν μείνῃ καί ἡ χαρά ὑμῶν πληρωθῆ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ὁ σύνδεσμος δέ πού μᾶς ἑνώνει σάν κλήματα μέ τήν κληματαριάν, εἶναι σύνδεσμος ἀγάπης. Πράγματι. καθώς μέ ἠγάπησεν ὁ Πατήρ, ὅταν ἔγινα ἄνθρωπος καί ἔδειξα ὑπακοήν εἰς αὐτόν, ἔτσι καί ἐγώ σᾶς ἠγάπησα. Ἐξκακολουθήσατε νά μένετε εἰς τήν ἀγάπην μου δεικνυόμενοι ἄξιοι αὐτῆς. Θά μείνετε δέ εἰς τήν ἀγάπην πού σᾶς ἔχω, ἐάν φυλάξετε τάς ἐντολάς μου, καώς καί ἐγώ, ἀφ᾽ ὄτου ἔγινα καί ἄνθρωπος, ἔχω τηρήσει τάς ἐντολάς τοῦ Πατρός μου καί μένω εἰς τήν ἀγάπην του, ἐξακολουθῶν πάντοτε νά τοῦ εἶμαι ἀγαπητός, χωρίς ποτέ ἡ πρός ἐμέ ἀγάπη του νά ὀλιγοστεύῃ. Σᾶς τά εἶπα αὐτά, ἵνα ἡ χαρά τήν ὀποίαν ἔχω ἐγώ αἰσθανόμενος, ὄτι εἶμαι ἀγαπητός ἀπό τόν Πατέρα, μεταδοθῇ καί εἰς σᾶς καί μείνῃ μέσα σας. καί οὕτω ἡ χαρά σας θά γίνῃ πλήρης καί τελεία, διότι ὅπως ἐγώ, ἔτσι καί σεῖς, πού θά εἶσθε ἑνωμένοι μέ ἐμέ, θά αἰσθάνεσθε, ὅτι εἶσθε ἀγαπητοί ἀπό τόν Πατέρα, καί θά χαίρετε, ὅπως καί ἐγώ» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ (β)
«Ἀλλά πῶς θά ἀποδεικνύουν οἱ κάθε ἐποχῆς μαθηταί, ὅτι μένουν ἐν τῇ ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ; Τό εἶπεν ὁ ἴδιος. Ἕνας καί μοναδικός τρόπος ὑπάρχει. «Ἐάν τάς ἐντολάς μου τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου». Καί εἰς προηγούμενον λόγον Του τό ἐτόνισεν ὁ Διδάσκαλος, καί πάλιν τό ἐπαναλαμβάνει καί πολλάκις ἐπανέρχεται εἰς τό αὐτό θέμα. Μόνον ἡ ἀκριβής τήρησις τῶν ἐντολῶν εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία θά ἀποδείξη, ὅτι πράγματι οἱ μαθηταί ἠγάπων τόν Σωτῆρα. Καί εἶναι ἀνάγκη πάλιν νά τονισθῆ ἡ ἀλήθεια, ὅτι πολλάκις αὐταπατώμεθα. Νομίζομεν, ὅτι ἀγαπῶμεν τόν Κύριον, διότι ἐφαρμόζομεν μερικάς τυπικάς ἐντολάς καί μένομεν ἥσυχοι, ὅτι τά πάντα βαίνουν καλῶς. Ἐπειδή ἐκκλησιαζόμεθα κατά καιρούς καί κάμνομεν καί καμμίαν ἐλεημοσύνην καί προσευχόμεθα κατά διαστήματα, σχηματίζομεν τήν ἐντύπωσιν, ὅτι εἴμεθα πιστοί τηρηταί τῶν ἐντολῶν Του. Μίαν τοιαύτην ἰδέαν δέν εἶχε καί ὁ πλούσιος νέος της εὐαγγελικῆς διηγήσεως; (ἰδέ Ματθ. ιθ’ 16-24). Ἐνόμιζεν, ὅτι ὅλας τάς ἐντολάς τάς εἶχε τηρήσει. Καί ἐδεβαίωνε δι’ αὐτό τόν Κύριον, ὅτι «ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. Τί ἔτι ὑστερῶ;» Ἀλλ’ ὅταν ὁ Κύριος ἔθεσε τήν χεῖρα εἰς τήν πληγήν καί ἀπεκάλυψε τήν τρομεράν φιλοχρηματίαν του, τοῦ ἀπέδειξεν, ὅτι κάθε ἄλλο παρά εἶχε τηρήσει τήν ἐντολήν τῆς ἀγάπης. Αὐταπάτην λοιπόν εἶχε, καί ὄχι πραγματικήν ἐφαρμογήν τῶν ἐντολῶν. Ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν διά νά γίνη, χρειάζεται βία καί προσπάθεια συνεχής καί ἀγών διά τήν νέκρωσιν τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, διά νά ἀπαλλαγῆ ἡ καρδία ἀπό τά γήϊνα φρονήματα καί τάς ἐφαμάρτους ἐπιθυμίας καί νά παραδοθῆ ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τόν Θεόν.
Μιά τοιαύτη προσπάθεια ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι θά μᾶς κρατῆ ἡνωμένους μέ τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ; Τότε ὁ μέν Χριστιανός θά λέγη «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἤ στενοχώρια ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα; Πέπεισμαι, ὅτι οὔτε ζωή, οὔτε θάνατος, οὔτε ἄγγελοι, οὔτε ἀρχαί, οὔτε δυνάμεις, οὔτε ἐνεστῶτα, οὔτε μέλλοντα, οὔτε ὕψωμα, οὔτε βάθος, οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Ρωμ. η’ 35, 38-39). Ὁ δέ Κύριος θά ἀποκρίνεται· «ὁ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ πατρός μου». Ὅπως ἐγώ ἔμεινα πιστός εἰς τά παραγγέλμα¬τά Του καί ἐδείχθην ἄξιος τῆς ἀγάπης Του, ἔτσι καί σεῖς θά δεικνύεσθε ἄξιοί της ἀγάπης μου καί τῶν εὐλογιῶν, τάς ὁποίας ἐπιφυλάσσω δι’ ὅσους γνησίως καί εἰλικρινῶς μέ ἀγαποῦν.
Ἀλλά μία τοιαύτη ἀγάπη θά ἔχη καί ἄλλον καρπόν. Γλυκύτατον καί ἐξαίρετον καρπόν, τήν χαράν. Τήν χαράν δέ εἰς τήν πληρότητά της. Σαφῶς τό διεκήρυξεν ὁ Κύριος. Ὅλα αὐτά σᾶς τά εἶπα: «Ἵνα ἡ χαρά ἡ ἐμή ἐν ὑμῖν μείνῃ καί ἡ χαρά ὑμῶν πληρωθῆ». (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Πρό τῆς Θυσίας» Κεφ. Ἡ θαυμαστή ἀγάπη τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητάς σ. 101, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
