ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καθώς ἠγάπησέ με ὁ πατήρ, κἀγώ ἠγάπησα ὑμᾶς• μείνατε ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ ἐμῇ. Ἐάν τάς ἐντολάς μουῦ τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου, καθώς ἐγώ τάς ἐντολάς τοῦ πατρός μου τετήρηκα καί μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρά ἡ ἐμή ἐν ὑμῖν μείνῃ καί ἡ χαρά ὑμῶν πληρωθῆ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ὁ σύνδεσμος δέ πού μᾶς ἑνώνει σάν κλήματα μέ τήν κληματαριάν, εἶναι σύνδεσμος ἀγάπης. Πράγματι. καθώς μέ ἠγάπησεν ὁ Πατήρ, ὅταν ἔγινα ἄνθρωπος καί ἔδειξα ὑπακοήν εἰς αὐτόν, ἔτσι καί ἐγώ σᾶς ἠγάπησα. Ἐξκακολουθήσατε νά μένετε εἰς τήν ἀγάπην μου δεικνυόμενοι ἄξιοι αὐτῆς. Θά μείνετε δέ εἰς τήν ἀγάπην πού σᾶς ἔχω, ἐάν φυλάξετε τάς ἐντολάς μου, καώς καί ἐγώ, ἀφ᾽ ὄτου ἔγινα καί ἄνθρωπος, ἔχω τηρήσει τάς ἐντολάς τοῦ Πατρός μου καί μένω εἰς τήν ἀγάπην του, ἐξακολουθῶν πάντοτε νά τοῦ εἶμαι ἀγαπητός, χωρίς ποτέ ἡ πρός ἐμέ ἀγάπη του νά ὀλιγοστεύῃ. Σᾶς τά εἶπα αὐτά, ἵνα ἡ χαρά τήν ὀποίαν ἔχω ἐγώ αἰσθανόμενος, ὄτι εἶμαι ἀγαπητός ἀπό τόν Πατέρα, μεταδοθῇ καί εἰς σᾶς καί μείνῃ μέσα σας. καί οὕτω ἡ χαρά σας θά γίνῃ πλήρης καί τελεία, διότι ὅπως ἐγώ, ἔτσι καί σεῖς, πού θά εἶσθε ἑνωμένοι μέ ἐμέ, θά αἰσθάνεσθε, ὅτι εἶσθε ἀγαπητοί ἀπό τόν Πατέρα, καί θά χαίρετε, ὅπως καί ἐγώ» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ (γ)
«Ἡ χαρά ἡ ἐμή». Τί παράδοξον πρᾶγμα! Νά εὑρίσκεται ὁ Κύριος ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ πάθους, τό ὁποῖον τόν περιμένει, καί νά ὁμιλῆ περί χαρᾶς. Ἡ χαρά ἦτο τό πλήρωμα τῆς ἁγίας Του καρδίας καί κατά τήν κρίσιμον ἐκείνην ὥραν. Ἦτο ἡ χαρά, ἡ ὁποία προήρχετο ἀπό τήν ἁγίαν τοῦ Κυρίου συνείδησιν ὅτι, παραδιδόμενος εἰς τόν θάνατον, ἐκπληρώνει τό θέλημα τοῦ οὐρανίου Του Πατρός. Εἶναι ἡ χαρά ἡ θεία καί ὑπερκόσμιος, τήν ὁποίαν δοκιμάζει διότι διά τῆς θυσίας Του θά λυτρωθῆ τό ἀνθρώπινον γένος ἀπό τήν δουλείαν τῆς φθορᾶς καί θά ἐλευθερωθῆ ἀπό τήν ἁμαρτίαν. Εἶναι ἡ χαρά, τήν ὁποίαν δοκιμάζει, διότι ὁ διάβολος κατά κράτος θά νικηθῆ καί νέα βασιλεία δικαιοσύνης καί εἰρήνης θά ἐπικρατήση εἰς τόν κόσμον. Αὐτήν, λοιπόν, τήν χαράν ὑ¬πόσχεται εἰς τούς μαθητάς, ὅτι θά τούς ἐξασφαλίση ἡ πρός αὐτόν ἀγάπη των. Θά λυπηθοῦν ἐκεῖνοι, ἀφοῦ θά ὑποχρεωθοῦν νά ἀντιμετωπίσουν τά θλιβερά τοῦ Σταυροῦ γεγονότα, θά πονέσουν, διότι θά ἰδοῦν τόν λατρευτόν των Διδάσκαλον «μή ἔχοντα εἶδος, οὐδέ κάλλος». Ὅμως ἐφ’ ὅσον ἡ ἀγάπη των θά εἶναι τέλεια πρός Αὐτόν, θά εἶναι καί ἡ χαρά των πλήρης. Καί πράγματι μετά τήν Ἀνάστασιν «ἐχάρησαν οἱ μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον» (Ἰωάν. κ’ 20). Ἐχάρησαν χαράν μεγάλην καί ἀπερίγραπτον, διότι εἶδον καί πάλιν τόν λατρευτόν των Διδάσκαλον, τόν Κύριον καί Θεόν των, ἀναστάντα ἐκ τοῦ τάφου ἔνδοξον καί λαμπρόν. Ἔτσι εἶναι. Ἡ χαρά εἶναι κατάστασις, πού δημιουργεῖ εἰς τήν ψυχήν ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεόν. Βεβαίως τήν περιορίζουν αἱ ἐξωτερικαί συνθῆκαι καί τά λυπηρά γεγονότα τῆς ζωῆς. Δέν ἔχουν ὅμως αὐτά τήν δύναμιν νά τήν ἀφαιρέσουν. Λυπεῖται ὁ πιστός, διότι θλιβερά καί λυπηρά γεγονότα ἀντιμετωπίζει εἰς τήν καθημερινήν του ζωήν. Ὅμως ὅλα αὐτά δέν ἔχουν τήν δύναμιν νά τόν ἐπηρεάσουν βαθύτερον καί νά τόν ρίψουν εἰς ἀθυμίαν καί μελαγχολίαν, ἐφ’ ὅσον θά εἶναι ἡνωμένος μέ θερμήν ἀγάπην πρός τόν Χριστόν. Καί ὅσον περισσότερον ὁ πιστός ἀγαπᾶ τόν Κύριον, νόσον καί περισσότερον αὐξάνει καί ἡ ἐν πνεύματι χαρά του. Δέν εἶναι ὑπερβολή ἄν λεχθῆ, ὅτι ἄνθρωπος, πού ζητεῖ τήν χαράν του εἰς τήν ἀγάπην πρός τόν Χριστόν καί εἰς τήν ὑποταγήν εἰς τό ἅγιον θέλημά Του θά φθάση κάποτε νά ἀποκτήση τήν τελείαν καί πεπληρωμένην χαράν, πού θά ἀποτελῆ πρόγευσιν τῆς χαρᾶς, τήν ὁποίαν θά ἀπολαμβάνουν οἱ ἐκλεκτοί εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανων.
Ἰδού βάθος νοημάτων, τά ὁποῖα ἡ νοητή ἄμπελος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, περιέλαβεν εἰς τήν περίφημον παραβολήν τῆς ἀμπέλου. Τά ἐνεκολπώθησαν τά θεῖα αὐτά νοήματα οἱ δίκαιοι διά μέσου τῶν αἰώνων. Καί ἔγιναν κλήματα κατάκαρπα, φέροντα τούς πνευματικούς βότρυς τῆς ὁλοψύχου ἀγάπης καί ἀφοσιώσεως πρός τόν Κύριον. Αὐτή ἡ ἀγάπη των τούς ἐξησφάλισε καί τήν μόνιμον χαράν τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ὅπου «ἐσθίουσι καί πίνουσι μετά τοῦ Κυρίου». Δέν θά ἤθελες καί σύ, φίλε ἀναγνῶστα, νά εὑρεθῆς μίαν ἡμέραν μαζῆ των; Δέν ἔχεις παρά νά ἀγαπήσης μέ ὅλην τήν δύναμιν τῆς ψυχῆς σου τόν Κύριον καί Θεόν μας. Ἐκεῖνον, πού πρῶτος μᾶς ἠγάπησεν.» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Πρό τῆς Θυσίας» Κεφ. Τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς σελ. 102, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
