ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί διαγενομένου τοῦ Σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαισαι ἀλείψωσι τόν Ἰησοῦν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Ἀφοῦ δηλαδή ἐπέρασε τό Σάββατον, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἡ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί ἡ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα πρός τόν σκοπόν νά ἔλθουν εἰς τόν τάφον καί νά ἀλείψουν μέ αὐτά τόν Ἰησοῦν.
ΣΧΟΛΙΟ (α)
«Σαφῶς ὁ Ἱερός Μᾶρκος ἐκθέτει καί διατυπώνει, ὅτι σκοπός τῆς ἐπισκέψεως τοῦ τάφου ὑπό τῶν μυροφόρων ἦτο νά ἀλείψουν μέ μύρα τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ἀφοῦ δέν κατώρθωσαν τό καθῆκον αὐτό νά τό ἐπιτελέσουν, ὅταν ἐκηδεύετο τό ἅγιον Σῶμα, σκέπτονται, ὅτι ὁπωσδήποτε τό καθῆκον αὐτό πρέπει νά τό φέρουν εἰς πέρας ἔστω καί ἀργότερον. Διό καί καταστρώνουν σχέδιον, τό ὁποῖον καί μέ πολλήν ἐπιμέλειαν ἐφαρμόζουν. Τό σχέδιόν των δέ αὐτό περιελάμβανε τήν προμήθειαν τῶν ἀρωμάτων, τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Τάφου καί τήν ἄλειψιν τοῦ σώματος.
Ἅς μή φαντασθῶμεν, ὅτι ἡ ἔγκαιρος προμήθεια τῶν ἀρωμάτων ἦτο εὔκολος. Ἡ κήδευσις τοῦ ἁγίου Σώματος ἔγινε τό βράδυ τῆς Παρασκευῆς. Καί ἦτο ἡ Παρασκευή ἡ τελευταία ἐργάσιμος ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος τῶν Ἰουδαίων, ἀφοῦ ἡ ἑπομένη ἦτο Σάββατον, ἡμέρα τελείας ἀργίας διά τούς Ἰουδαίους. Ἡ φράσις ἑπομένως τοῦ Εὐαγγελιστοῦ «διαγενομένου τοῦ σαββάτου» ἔχει τήν ἔννοιαν, ὅτι αἵ γυναῖκες τελείως ἐφήρμοσαν τάς περί τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου διατάξεις τοῦ Νόμου. Πράγματι ἱερά ἡμέρα ἦτο διά τούς Ἰουδαίους τό Σάββατον, καθορισθεῖσα ὑπ’ αὔτου τοῦ Θεοῦ ὡς ἡμέρα ἀργίας καί ἀναπαύσεως. Ρητῶς δέ ὡρίζετο εἰς τόν Νόμον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «ἐξ ἡμέρας ἐργᾷ καί ποιήσεις πάντα τά ἔργα σου, τῇ δέ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ Σάββατα Κυρίω τῷ Θεῷ σου» (Ἔξοδ. κ’ 10). Ἀφοῦ ἅμα τῇ δημιουργίᾳ τοῦ κόσμου ὁ Θεός ἐξεχώρισε τήν ἡμέραν αὐτήν καί κατά τήν μαρτυρίαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς κατ’ αὐτήν «κατέπαυσε ἀπό πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ ὧν ἐποίησε» καί τήν «εὐλόγησε» καί τήν «ἡγίασεν», διά εἰδικῆς δέ διατάξεως ἐπέβαλε τήν τήρησιν τῆς ἀργίας της ἀπό τους Ἰουδαίους, πῶς ἦτο δυνατόν νά μή τήν σέβωνται ἐκεῖνοι καί νά μή τήν ἁγιάζουν; Καί ὄχι μόνον ἡμέρα ἀργίας καί καταπαύσεως τῶν χειρωνακτικῶν ἐργασιῶν ἦτο ἡ ἡμέρα, ἀλλά καί ὡς ἡμέρα λατρείας εἶχεν ὁρισθῆ ἀπό τόν Θεόν. Κατ’ αὐτήν ἐγίνετο συγκέντρωσις εἰς τήν συναγωγήν, μελέτη τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, καί γενικώτερον ἐχρησιμοποιεῖτο διά τήν ἀνύψωσιν ἀπό τῶν ὑλικῶν ἀπασχολήσεων εἰς τήν σφαῖραν τοῦ πνεύματος καί ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεόν. Πλεῖστα χωρία τῆς Π. Διαθήκης ὑπάρχουν, εἰς τά ὁποῖα ὄχι μόνον ἐξαίρεται ἡ ἱερότης τῆς ἡμέρας, ἀλλά καί ποιναί καθορίζονται διά τήν παράβασιν τῶν περί αὐτῆς διατάξεων καί ἀπειλαί δι’ ὅσους ἐτόλμων νά τήν βεβηλώσουν. Ἰδιατέρως, κατά τήν ἡμέραν αὐτήν προσεφέροντο εἰς τόν Ναόν αἱ θυσίαι καί ἠλλάσσοντο οἱ ἄρτοι τῆς προθέσεως καί ἐθεωρεῖτο ὡς ἡμέρα ἁγίας χαρᾶς.
Ἀλλά δέν εἶναι μόνον αὐτό. Τό Σάββατον ἐκεῖνο δέν ἦτο ἁπλῶς ἕνα Σάββατον τοῦ ἔτους. Ἦτο ἡ ἡμέρα, κατά τήν ὁποίαν ἑωρτάζετο τό Πάσχα, δηλαδή ἡ μεγαλύτερα ἰουδαϊκή ἑορτή, κατά τήν ὁποίαν ἔγινετο ἀνάμνησις τῆς ἀπελευθερώσεως αὐτῶν ἀπό τήν δουλείαν τῶν Αἰγυπτίων. Ἑωρτάζετο δέ ἡ μεγάλη ἡμέρα μέ σειράν ἐκδηλώσεων ἐθνικῶν καί οἰκογενειακῶν μέσα εἰς ἀτμόσφαιραν ἐνθουσιασμοῦ καί συγκινήσεως. Πέραν ὅμως τῶν αὐστηρῶς ὑπό τοῦ Νόμου καθοριζομένων τοιούτων ἐκδηλώσεων, οὐδεμία ἄλλη ἐργασία ἦτο ἐπιτετραμμένη καί ἀνεκτή.» ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου», σ. 7-8, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
