ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί διαγενομένου τοῦ Σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαισαι ἀλείψωσι τόν Ἰησοῦν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Ἀφοῦ δηλαδή ἐπέρασε τό Σάββατον, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἡ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί ἡ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα πρός τόν σκοπόν νά ἔλθουν εἰς τόν τάφον καί νά ἀλείψουν μέ αὐτά τόν Ἰησοῦν.
ΣΧΟΛΙΟ (β)
«Πῶς λοιπόν ἦτο δυνατόν αἱ εὐσεβεῖς γυναῖκες νά μή τηρήσουν μέ ὑποδειγματικήν αὐστηρότητα τήν ἀργίαν τοῦ Σαββάτου; Καί ἀποτελοῦν καί διά τούς Χριστιανούς παράδειγμα πρός μίμησιν αἱ ἅγιαι γυναῖκες. Παράδειγμα ἀπολύτου σεβασμοῦ πρός τήν ἡμέραν τῆς Κυριακῆς, ἡ ὁποία εἰς τόν Χριστιανισμόν ἀντικατέστησε τό Σάββατον. Πράγματι, ἄν διά τούς Ἰουδαίους τό Σάββατον, ἡ ἑβδόμη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, ἦτο ἡ ἱερά ἡμέρα, τήν ὁποίαν «ἡγίασεν» ὁ Θεός, διότι κατ’ αὐτήν κατέπαυσεν ἀπό τῶν ἔργων τῆς δημιουργίας, διά τούς Χριστιανούς ἱερά καί ἁγία καί σεβασμία ἡμέρα εἶναι ἡ Κυριακή. Εἶναι «ἡ μία τῶν Σαββάτων», ἡ πρώτη τῆς ἑβδομάδος ἡμέρα, ἡ ἡμέρα, κατά τήν ὁποίαν ὁ Κύριος — ἀπό Ἐκεῖνον ἐπῆρε τό ὀνομά της — ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τριήμερος, πατήσας τόν θάνατον. Εἶναι ἡ ἥμερά τῆς ἀναδημιουργίας, τῆς νέας ἑβδομάδος ἡ ἀπαρχή, κατά τήν ὁποίαν ἀνοίγει ἡ νέα περίοδος εἰς τήν ζωήν τῶν πιστῶν, καί ἡ ὁποία θά καταλήξη εἰς τήν αἰωνίαν ἐν οὐρανοῖς κατάπαυσιν καί τήν μακαρίαν πλησίον τοῦ Θεοῦ ζωήν.
Αὐτήν τήν ἱεράν καί ἁγίαν ἡμέραν καλοῦνται οἱ πιστοί ἁγιάζουν. Νά τήν ἔχουν ὡς ἡμέραν ὄχι βιοποριστικῶν ἀπασχολήσεων καί δραστηριότητος, πρός τακτοποίησιν ἔργων βιοποριστικῶν, διά τά ὁποῖα ἀρκοῦν αἱ ἐξ ἡμέραι τῆς ἑβδομάδος, ἀλλά διά ἔργα πνευματικά, δι’ ἔργα πνευματικῆς ἀνασυγκροτήσεως καί λατρείας καί οἰκοδομῆς καί ἁγίων ἀναστροφῶν καί εὐσεβῶν ἐπιδιώξεων. Ἄν ἔτσι τήν χρησιμοποιοῦν οἱ πιστοί τήν ἡμέραν του Κυρίου, εἶναι πλέον ἤ βέβαιον, ὅτι πολλήν μέν πνευματικήν ὠφέλειαν θά ἀποκομίζουν, εὐλογία δέ παρά Θεοῦ θά τούς συνοδεύη.
Ἄλλ’ ἰδού, ὅτι τό Σάββατον ἐπέρασε. Ἡ ἡμέρα τῆς ἀργίας μέ τήν δύσιν τοῦ ἡλίου ἔδωκε τήν θέσιν της εἰς τήν ἑπόμενην ἡμέραν. Εἶναι, λοιπόν, τώρα ἐλεύθεραι νά κινηθοῦν αἱ γυναῖκες. Καί κινοῦνται δραστηρίως. Πρέπει νά προμηθευθοῦν, νά ἀγοράσουν ἀρώματα. Πλούσια καί ἀκριβά ἀρώματα, ἀντάξια Ἐκείνου, τόν ὁποῖον πρόκειται νά ἀλείψουν. Ἐγνώριζαν βεβαίως αἱ γυναῖκες, ἀφοῦ «καθήμεναι ἀπέναντί του, τάφου» παρηκολούθησαν τόν ἐνταφιασμόν τοῦ Διδασκάλου, ὅτι ποσότητα μεγάλην ἀρωμάτων εἶχαν χρησιμοποιήσει ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, μέ τά ὁποῖα εἶχον ἀλείψει τό σῶμα τό ἅγιον. Τί χρειάζονται, λοιπόν, τά νέα ἀρώματα; Δέν ἦσαν ἐκεῖνα ἀρκετά; Ὤ! δέν ἦσαν ἀρκετά. Ἔπρεπε καί ἄλλα νά προστεθοῦν. Διότι ἦτο τόση ἡ ἀγάπη καί ὁ σεβασμός τῶν γυναικῶν πρός τόν Διδάσκαλόν των, ὥστε σκέπτονται, πώς ὅ,τι καί ἄν κάμουν διά τόν Ἰησοῦν, δέν θά εἶναι ποτέ ἀρκετόν καί ἀντάξιον τῆς ἀγάπης, πού εἶχε δείξει πρός αὐτάς. Ἔσπευσαν, λοιπόν, καί ἐκινήθησαν δραστηρίως καί ἐπρομηθεύθησαν τά καλύτερα πού ἦτο δυνατόν νά προμηθευθοῦν ἀρώματα, μέ τά ὁποῖα θά ἐπισκεφθοῦν τόν τάφον.
Ποῖαι ὅμως ἦσαν αἱ εὐλαβεῖς γυναῖκες, πού ἑτοιμάζονται διά τήν πρωϊνήν ἐπίσκεψιν τοῦ μνημείου; Ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής ἀναφέρει τήν Μαρίαν τήν Μαγδαληνήν, τήν Μαρίαν τοῦ Ἰακώβου καί τήν Σαλώμην. Ἀπό αὐτάς αἱ δύο πρῶται, καθώς ἱστοροῦν οἱ ἱεροί Εὐαγγελισταί ἐκθέτοντες τό Πάθος καί τήν ταφήν τοῦ Ἰησοῦ, παρηκολούθησαν καί τήν τελευταίαν πρᾶξιν τοῦ δράματος τῆς σταυρώσεως τοῦ Λυτρωτοῦ, δηλαδή τόν ἐνταφιασμόν του, πού ἔγινε κατά τό βράδυ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ἦσαν ἑπομένως πλήρως κατατοπισμέναι ὄχι μόνον περί τοῦ τόπου, ὅπου ἐναπετέθη τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλά καί ἐπί τῆς λεπτομερείας, ὅτι ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος προσεκύλισαν «λίθον μέγαν» καί ἔφραξαν τήν εἴσοδον τοῦ μνημείου. Εἰς αὔτας τώρα προσε τέθη καί ἡ Σαλώμη, ἡ σύζυγος τοῦ Ζεβεδαίου καί μήτηρ τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου.» ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου», σ. 9-10, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
