ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί ἔλεγον πρός ἑαυτάς• τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Ἔλεγαν δηλαδή ἀναμεταξύ τους. Ποιός θά μᾶς ἀποκυλίση τήν μεγάλην πέτραν ἀπό τήν εἴσοδον τοῦ μνημείου;
ΣΧΟΛΙΟ
"Ὁ ὀγκώδης λίθος πού φράσσει τόν τάφον ἀπασχολεῖ ἐντόνως τάς γυναίκας. Κανένα ἄλλο ἐμπόδιον δέν βλέπουν ἐμπρός των, πρός τό ὁποῖον θά ἐχρειάζετο νά παλαίσουν, προκειμένου νά πραγματοποιήσουν τόν ὡραῖον καί ὑψηλόν σκοπόν των. Ἐλέχθη καί προηγουμένως, πρέπει ὅμως καί ἐδῶ νά ἐπαναληφθῆ, ὅτι αἱ γυναῖκες ἀσφαλῶς δέν ἐγνώριζον, ὅτι ὁ τάφος ἐφρουρεῖτο ἀπό ἰσχυράν κουστωδίαν στρατιωτῶν, οἱ ὁποῖοι δέν θά ἐδίσταζαν νά διαπεράσουν μέ τάς λόγχας των οἱονδήποτε, πού θά ἤθελε τολμήση νά πλησιάση, πολλῷ μᾶλλον νά παραβιάση τόν τάφον. Οὔτε πάλιν, ὅτι ὁ λίθος εἶχεν ἐπιμελῶς σφραγισθῆ. Αὐτά ἔγιναν «τῇ ἐπαύριον», δηλαδή τό Σάββατον, καί εἶναι πολύ ἀπίθανον αἱ γυναῖκες νά ἔλαβον αὐτῶν γνῶσιν. Καί ὅμως, ἐδῶ εἶναι τό θαυμαστόν. Τά μέν ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια, πού θά συναντοῦσαν, καθόλου δέν τά ἐγνώριζαν καί δέν ἐταλαιπωρήθησαν, οὔτε ἀπεγοητεύθησαν ἀπό τήν σκέψιν ὅτι δέν θά ἦτο δυνατόν νά τά ἀντιμετωπίσουν· ἀλλά καί τά ὅσα παρίσταντο ἐνώπιον των δύσκολα, ὁ Θεός μέ ἰδικούς του τρόπους τά παραμερίζει. Τό πρᾶγμα εἶναι κατ’ ἐξοχήν διδακτικόν. Πολλάκις, ἐνῶ προχωροῦμεν εἰς τήν ἐκτέλεσιν μιᾶς ἐντολῆς, τήν ὁποίαν μᾶς ἀναθέτει ὁ Κύριος, ἀναλογιζόμεθα καί ἀναμετροῦμεν μερικάς δυσκολίας, τάς ὁποίας θεωροῦμεν ὡς σοβαράς· καί λαμβάνομεν ὅσα μέτρα κρίνομεν καταλληλότερα διά νά τά ἀντιμετωπίσωμεν ἀποτελεσματικῶς. Πόσα ὅμως ἄλλα ἐμπόδια, ἄγνωστα εἰς ἡμᾶς, ἀναλαμβάνει ὁ ἀγαθός Κύριος νά ρυθμίση χωρίς καθόλου ἡμεῖς νά λάβωμεν οὐδέ τήν παραμικράν ἰδέαν τούτων; Μᾶς φαίνονται ὅλα φυσικά καί ὅτι ἔτσι ἦτο ἑπόμενον νά ἐξελιχθοῦν. Ὅταν ὅμως κάποτε ἀνοιχθοῦν περισσότερον τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί θά γνωρίσωμεν κάπως περισσότερα ἀπ’ ὅσα σήμερον γνωρίζομεν, θά ἐκσπάσωμεν εἰς δοξολογίαν πρός τόν Δυνατόν, διότι ὄχι μόνον μέ τούς θαυμαστούς τρόπους τῆς πανσοφίας του παρεμέρισε τά σοβαρά ἐμπόδια ἀπό ἐμπρός μας, ἀλλ’ οὐδέ κἄν μᾶς ἀφῆκε νά συλλάβωμεν τήν σοβαρότητά των, ἡ ὁποία ἴσως θά ἐγίνετο ἀφορμή νά ἀνασταλῆ κάθε ἐνέργειά μας.
Αὐτό ἀκριβῶς συνέβη μέ τάς μυροφόρους. Μόνον τόν λίθον σκέπτονται καί ὑπολογίζουν· τόν λίθον, τόν ὁποῖον ἐκύλισαν καί μέ τόν ὁποῖον ἔφραξαν τήν εἴσοδον τοῦ μνημείου ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος. Καί ἡ μετακίνησίς του τάς ἀνησυχεῖ. Τά σοβαρώτατα ἐμπόδια, τήν φρουράν καί τόν ἐξ αὐτῆς κίνδυνον, τά ἀγνοοῦν.
Ὤ ἄς προχωροῦν οἱ ἐργάται τοῦ καλοῦ εἰς τήν ἐφαρμογήν του. Ἄς προχωροῦν μέ πίστιν καί μέ τελείαν εἰς τόν Θεόν ἐμπιστοσύνην. Ἄς εἶναιβέβαιοι, ὅτι ἀοράτως τούς παρακολουθεῖ ὁ Θεός· ὅτι Ἐκεῖνος, "ὁ δυνσατός ἐν ἰσχύϊ", μέ τήν πανσθενῆ δεξιάν Του θά ἀνοίγη τόν δρόμον, θά παραμερίζει τά ἐμπόδια, θά σηκώνη τάς δυσκολίας καί θά ἐξουδετερώνη τάς ἀντιδράσεις, ὥστε νά ἐπιτελῆται τό ἔργον Του. Πεῖρα αἰώνων μαρτυρεςῖ τήν μεγάλην ἀλήθειαν, τήν ὁποίαν ἐκφράζουν οἱ λόγοι τοῦ Θεοῦ πρός τόν Ἰσαάκ, πού ἔχουν ἐδῶ ἄμεσον τήν ἐφαρμογήν των. "Ἐγώ εἰμι ὁ Θεός Ἀβραάμ τοῦ Πατρός σου· μή φοβοῦ· μετά σοῦ γάρ εἰμι καί εὐλογήσω σε"(Γεν. κστ΄24). Καθώες ἐπίσης καί τά βαθύτατα αἰσθήματα τῆς εὐγνωμοσύνης, πού αἰσθάνονται οἱ πιστοί, ὅταν βλέπουν τήν δεξιάν τοῦ Κυρίου νά "ποιη δύναμιν" καί τό καλόν νά θριαμβεύη. Ἰδού πόσα διδάγματα μᾶς παρέχει ἡ ἐφαρμογή τοῦ σχεδίου τῶν Μυροφόρων, ἡ ἐπίσκεψις τοῦ τάφου. Πρᾶγμα ὅμως θαυμαστόν διαπιστώνουν ἐκεῖ." ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου», σ. 12, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
