ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί ἐξελθοῦσαι ταχύ ἔφυγον ἀπό τοῦ μνημείου εἶχε δέ αὐτάς τρόμος καί ἔκστασις, καί οὐδενί οὐδέν εἶπον ἐφοβοῦντο γάρ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἐκεῖναι δηλαδή, ἀφοῦ ἐβγῆκαν, ἔφυγαν ἀπό τό μνημεῖον. Τάς κατεῖχε δέ τρόμος, καί ἦσαν ἐκστατικαί. Καί δέν εἶπαν τίποτε σέ κανένα, διότι ἐφοβοῦντο."
ΣΧΟΛΙΟ (β)
«Πῶς θά διατιθέμεθα ἀπέναντι τῶν ψυχικῶν αὐτῶν καταστάσεων; Ποτέ νά μή τάς ἀφίνωμεν νά κυριαρχοῦν τελείως ἐπί τῆς ψυχῆς μας καί νά ἐκδηλώνωνται κατά τρόπον ἀσυγκράτητον. Ἀλλά νά καταβάλλεται προσπάθεια νά χαλιναγωγοῦνται. Πῶς ὅμως θά κατορθώνεται αὐτό; Προκειμένου μέν περί τοῦ φόβου, πού εἶναι ἄσχετος πρός τήν συνείδησίν μας καί δημιουργεῖται ἀπό φυσικάς αἰτίας ἤ κατατρεγμούς, νά σκεπτώμεθα, ὅτι ὁ,τιδήποτε καί ἄν τόν προεκάλεσε, τό ἔπετρεψεν ὁ Θεός, διότι ἐν τῇ ἀγάπῃ τοῦ θέλει νά ἐξαρτᾶται ὁ ἄνθρωπος τελείως ἀπό Ἐκεῖνον. Νά καταφεύγωμεν λοιπόν εἰς τόν Θεόν μέ τελείαν ἐμπιστοσύνην εἰς τήν πρόνοιάν Του καί νά πιστεύωμεν ὅτι καί τά πλέον λυπηρά καί δυσάρεστα τά χρησιμοποιεῖ ἡ ἀγαθοτής Του διά τόν καταρτισμόν μας, ποτέ δέ δέν θά ἀφήση τούς ἰδικούς τοῦ ἀπροστάτευτους ἀπό τούς κινδύνους, πού τούς ἀπειλοῦν, ἀλλά θά τούς διαφυλάξη. Ὁ ἴδιος τό ἐβεβαίωσεν· «οὐ μή σέ ἀνῶ οὐδ’ οὐ μή σέ ἐγκαταλίπω» (Ἑβρ. ιγ’ 5). Καί δι’ αὐτό πρέπει ὁ πιστός εἰς κάθε δύσκολον περίστασιν τῆς ζωῆς του νά ἐπαναλαμβάνη· «Κύριος ἐμοί βοηθός, καί οὐ φοβηθήσομαι· τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος;» (στίχ. 6). Ὅταν ὅμως ὁ φόβος προέρχεται ἀπό ἐνοχήν λόγω ἁμαρτίας, τότε εἶναι ἀπόλυτος ἀνάγκη ὁ πιστός νά καταφεύγη εἰς τήν μετάνοιαν καί νά πίπτη εἰς τό ἔλεος τοῦ Κυρίου. Νά ἐξο-μολογῆται εἴλικρινως τάς ἁμαρτίας του, καί τότε θά αἰσθάνεται ὅτι ὁ μέν φόβος ἀπομακρύνεται, ἡ εἰρήνη δέ νά ἁπλώνεται εἰς τήν ψυχήν του.
Ὡς πρός δέ τήν χαράν τοῦτο πρέπει νά σημειώσωμεν· ὅτι δηλαδή μία πηγή ὑπάρχει διά μόνιμον καί ἀληθινήν χαράν ἡ ἀγαθή συνείδησις· ἡ πληροφορία, ὅτι ὁ Θεός εἶναι μαζῆ μας· ὅτι δέν εἶναι ὠργισμένος διά τόν τρόπον τῆς ζωῆς μας, ὅτι δέν ἀποστρέφει τό πρόσωπόν του διά τάς ἁμαρτίας μας, ἀλλά μᾶς ἀναγνωρίζει παιδιά του. Αὐτή ἡ χαρά εἶναι βαθειά, ἐσωτερική, πηγαία, γεμίζει ὁλόκληρον τό ἐσωτερικόν τοῦ ἀνθρώπου καί ἐκδηλώνεται πρός τά ἔξω μέ τρόπον ἤρεμον καί προδίδοντα βαθεῖαν ἐσωτερικήν ἱκανοποίησιν. Ὅταν εἰς αὐτήν τήν χαράν προστίθενται καί ἄλλαι χαραί ἐκ τῆς καθημερινῆς ζωῆς, τήν ἐπιτείνουν μέν κάπως, εἰς τόν ἀναγεννημένον ὅμως πιστόν δέν ξεσπᾶ ἡ χαρά κατά τρόπον θορυβώδη καί ἐκδηλωτικόν. Διότι τό θορυβῶδες καί ἐκδηλωτικόν εἶναι ἐπιπόλαιον καί παροδικόν καί ὁμοιάζει μέ τήν φλόγα πού βγάζουν τά ξηρά ἀγκάθια, ὅταν καίωνται, πού ὑψώνεται μέν μέτρα ὁλόκληρα πρός τά ἐπάνω, διαρκεῖ ὅμως ἐλάχιστον χρόνον καί ἔπειτα χάνεται καί σβήνει ὁλοτελῶς. Τέτοιες χαρές ἀπολαμβάνει συνήθως ὁ κόσμος. Χαρές ἔντονες καί ἰσχυρές, πού ὅμως πολύ γρήγορα περνοῦν καί δίδουν τήν θέσιν των εἰς τήν ἀνησυχίαν καί τήν ταραχήν.
«Καί οὐδενί οὐδέν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ». Ἰδού μία ἀπόδειξις τοῦ φόβου, ὁ ὁποῖος διακατεῖχε τάς καρδίας τῶν μυροφόρων. Δέν εἶπον τίποτε εἰς κανένα ἀπό ὅσους γνωστούς ἔβλεπον εἰς τόν δρόμον. Ἔμειναν μέ τό στόμα κλειστόν καί δέν ἀνεκοίνωσαν τίποτε ἀπολύτως εἰς κανένα. Δημιουργεῖ βεβαίως κάποιον ἀπορίαν ἡ τοιαύτη στάσις τῶν γυναικῶν. Τόσην ἀνδρείαν ἔδειξαν μέ τό νά ἐπισκεφθοῦν τό μνημεῖον, τόσην δέ δειλίαν εἰς τό νά ἀνακοινώσουν κάτι ἀπό ὅσα εἶδον. Πολύ ὀρθῶς ὅμως παρετηρήθη: «Ἐφοβοῦντο αἱ χρηματίσασαι ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων. Ὁ Θεός τά ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐκλέγει, ἵνα καταισχύνη τούς δυνατούς. Καί ἐναποθέτει τόν θησαυρόν αὐτοῦ ὄχι μόνον εἰς ὀστράκινα σκεύη, ἀλλ’ εἰς τά εὐθραυστότερα καί ἀσθενέστερα ἐξ αὐτῶν, ὅπως ἐν προκειμένῳ, ἵνα ἡ συγκατάβασις καί ἡ δύναμις αὐτοῦ ἐν τῇ ἀσθένειᾳ ἡμῶν ἀποδεικνύονται τέλειαι καί ἀκαταγώνιστοι» (Π. Τρεμπέλα, Ὑπόμνημα εἰς τό κατά Μᾶρκον Εὐαγγέλιον, σελίς 318). (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου» Κεφ. Ἡ ὀρθή γραμμή. σελ. 32, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
