ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ὁ Πέτρος ἀναστάς ἔδραμεν ἐπί τό μνημεῖον, καί παρακύψας βλέπει τά ὀθόνια κείμενα μόνα, καί ἀπῆλθε πρός ἑαυτόν, θαυμάζων τό γεγονός»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ὁ Πέτρος ἐσηκώθη καί ἔτρεξεν εἰς τό μνημεῖον. Καί ἀφοῦ ἔσκυψεν ἀπό τήν θύραν βλέπει τούς νεκρικούς ἐπιδέσμους νά εἶναι χάμω εἰς τό μνημεῖον μόνοι, χωρίς τό σῶμα. Καί ἐπέστρεψεν εἰς τό κατάλυμά του, θαυμάζων αὐτό πού ἔγινε»
ΣΧΟΛΙΟ
Δηλαδή· Εἰς τρία σημεῖα τοῦ στίχου αὐτοῦ θά ζητήσωμεν τήν προσοχήν τοῦ ἀγαπητοῦ ἀναγνώστου.
«Ὁ Πέτρος ἀναστάς ἔδραμεν ἐπί τό μνημεῖον». Τόν χαρακτῆρα τόν ὁρμητικόν καί ζωηρόν καί ἀποφασιστικόν τοῦ μαθητοῦ μᾶς παρουσιάζει ἡ φράσις. Δέν περιμένει· δέν συζητεῖ μέ τούς ἄλλους ἀποστόλους περί τοῦ πρακτέου. Ἀπό ἕνα βαθύ πόθον διακοτεχόμενος, νά πιστοποιήση μέ τά ἴδια του τά μάτια τήν ἀλήθειαν, ἴσως καί μέ τήν ἐλπίδα ὅτι κάτι περισσότερον θά ἀκούση καί θά διαπιστώση, σηκώνεται καί τρέχει εἰς τό μνημεῖον. Ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν τό «ἔδραμεν», ᾖλθε τρέχοντας. Ὅλας του τάς σκέψεις, ὅλην του τήν καρδίαν τά ἔχει ἀπορροφήσει τό μήνυμα πού ἔφεραν αἱ γυναῖκες. Ζῆ τό γεγονός πολύ βαθειά. Πόσον εἶναι ἀξιοζήλευτος! Καί πόσον ἐντόνως μᾶς διδάσκει νά ζῶμεν διαρκῶς διά τόν Χριστόν! Ἐκεῖνον νά σκεπτώμεθα καί διαρκῶς πρός συνάντησίν του νά τρέχωμεν.
«Παρακύψας βλέπει τά ὀθόνια κείμενα μόνα». Ἐγκαταλελειμμένα ἦσαν τά ὀθόνια, τά νεκροσάβανα μέ κολλημένα τά μύρα τοῦ Ἰωσήφ καί τοῦ Νικοδήμου. Τά εἶδε αὐτά καλά, προσεκτικά, τά εἶδε ὄχι πρόχειρα καί ἐπιπόλαια, ἀλλά «παρακύψας», ἀφοῦ μέ προσοχήν ἐξήτασεν ἀπό τήν θύραν τοῦ μνημείου. Καί ἦτο ὁ Πέτρος ἄνδρας ὥριμος, θετικός, παρατηρητικός. Καί τοῦ ἔκαμεν ζωηράν ἐντύπωσιν ἡ θέσις τῶν ὀθονίων. Πῶς ἐξεκόλλησαν αὐτά ἀπό τό σῶμα καί τό μέν σῶμα ἐξηφανίσθη, αὐτά ὅμως ἔμειναν ἐκεῖ εἰς τήν θέσιν των; Θά εἶναι αὐτό ἕνα ἐπιχείρημα αὐτοψίας, τό ὁποῖον θά χρησιμοποιῆ ἀργότερον ὁ Ἀπόστολος, ὅταν γεμᾶτος θάρρος καί ἀνδρείαν θά μεταδίδη τήν ἀλήθειαν τῆς ἀναστάσεως.
«Ἀπῆλθε πρός ἑαυτόν, θαυμάζων τό γεγονός». Ἀλλά διατί ἀπορεῖ τόσον διατί θαυμάζει ὁ μαθητής; Ἐάν καί ἐκεῖνος, ὅπως καί οἱ ἄλλοι, εἶχε πιστεύσει εἰς τούς λόγους τοῦ Κυρίου, ὅτι θά ἀναστηθῆ, δέν θά εὕρισκε τήν πραγματικότητα αὐτήν τόσον σύμφωνον πρός τάς προρρήσεις τοῦ Διδασκά¬λου; Ἀλλά εἴπαμεν ἀφοῦ καί ἐκεῖνος μαζῆ μέ τούς ἄλλους μαθητάς τόσον εἶχαν παρανοήσει τά λόγια του, πῶς τώρα νά μή θαυμάζη καί νά μή ἀπορῆ;
Ἄς κλείσωμεν ὅμως τήν διήγησιν τῶν τριῶν Συνοπτικῶν περί τῆς ἐπισκέψεως τῶν μυροφόρων εἰς τό μνημεῖον καί τήν ἀναγγελίαν τῆς ἀναστάσεως εἰς τούς μαθητάς μέ αὐτήν τήν εὐχήν: Νά μᾶς ἀξιώνη ὁ Θεός νά διαποτιζώμεθα καθημερινῶς καί περισσότερον ἀπό τήν πίστιν εἰς τήν ἀνάστασίν τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί ἀπό τήν σταθεράν ἀπόφασιν νά παρουσιάζωμεν ζωήν ἀναστημένην καί ἀξίαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστιανοῦ, ἀφοῦ τοῦ Χριστοῦ τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος τό ὄνομα περιφέρομεν, διά νά γίνωμεν ἄξιοι καί τῆς ἐν οὐρανοῖς ἀποκαταστάσεως παρά τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου» Κεφ. Ὁ Πέτρος εἰς τό μνημεῖον. σελ. 36, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
