Τετάρτη 4 Μαῒου 2011
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἄγγελος εἶπε ταῖς γυναιξί· μὴ φοβεῖσθε ὑμεῖς· οἶδα γὰρ ὅτι Ἰησοῦν τὸν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε· οὐκ ἔστιν ὧδε· ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε. δεῦτε ἴδετε τὸν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος."
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἀποκριθείς δέ ὁ ἄγγελος εἶπεν εἰς τάς γυναῖκας· Μή φοβεῖσθε σεῖς· διότι γνωρίζω, ὅτι ζητεῖτε μέ πόθον καί εὐλάβειαν τόν Ἰησοῦν τόν Ἐσταυρωμένον. Δέν εἶναι ἐδῶ. Διότι ἀνέστη, ὅπως εἶπεν· Ἐλᾶτε καί ἴδετε τόν τόπον, ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος" ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ῎εκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (γ)
"Ἀλλ’ ὁ Κύριος, ὅπως ἐλέχθη, ἀνέστη αὐτεξουσίως. Ἡ ἀλήθεια αὐτή εἶναι ἀπό τάς μεγαλυτέρας ἀληθείας τῆς πίστεώς μας. Θαύματα ἀναστάσεως νεκρῶν ἀναφέρονται τόσον εἰς τήν Παλαιάν, ὅσον καί εἰς τήν Καινήν Διαθήκην. Προφῆται, ὅπως ὁ Ἠλίας καί ὁ Ἐλισσαῖος, διενήργησαν νεκραναστάσεις. (Ἴδε Γ’ Βασιλ. ιζ’ 19-24, Δ’ Βασιλ. δ’ 5). Ἀλλά καί ὁ θεῖος Πέτρος ἀνέστησε τήν Ταβιθά εἰς τήν Ἰόππην (Πράξ. θ’ 40-42). Αὐτοί διά τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ καί ἐπί τῇ εἰς Αὐτόν πίστει καί διά θερμῆς ἐπικλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐπανέφεραν εἰς τήν ζωήν ἀνθρώπους, τούς ὁποίους ἥρπασεν ὁ θάνατος, διά νά τούς ἀποδώσουν καί πάλιν εἰς τήν ζωήν. Παράδειγμα ὅμως κανέν δέν ἔχομεν κατά τό ὁποῖον διά τῆς ἰδικῆς του δυνάμεως ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ νά ἀναστήση τόν ἑαυτόν του, οὔτε ὑπῆρξε, οὔτε θά ὑπάρξη. Ἐπί τοῦ προκειμένου ὅμως ἔχομεν τοῦτο τό θαυμαστόν. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ὄχι μόνον ἐξανιστᾶ νεκρούς διά τῆς παντοδυνάμου μόνης προσταγῆς του, αλλά καί ὁ ἴδιος — ω θαῦμα θαυμάτων! — δυνάμει τῆς ἐν αὐτῷ οἰκούσης θεότητος ἀνίσταται, διά νά ἀποδείξη τήν τελείαν ἐπί τοῦ θανάτου κυριαρχίαν του.
Ὅταν διέτασσε τήν δωδεκαέτιδα κόρην τοῦ Ἰαείρου καί τῆς ἔλεγεν· «ἡ παῖς ἐγείρου» καί τόν υἱόν της χήρας εἰς τήν Ναῒν ἀνεκάλει εἰς τήν ζωήν μέ τό «νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι», ἐδημιούργησεν εἰς ὅσους παρηκολούθησαν τά θαύματα τῆς νεκραναστάσεως ζωηρότατην ἐντύπωσιν. Καί ὅταν τόν «Λάζαρον ἤγειρεν ἐκ τοῦ μνημείου» μέ τό ἄλλο ἐκεῖνο κυριαρχικόν του πρόσταγμα «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω», εἶχε τήν μαρτυρίαν ἱκανῶν, ὅτι ἐπετέλεσε θαῦμα τρισμέγιστον. Θαῦμα, τό ὁποῖον ἔγινε μία ἐπί πλέον ἀφορμή νά γίνη συναγερμός τοῦ λαοῦ διά νά τόν προϋπαντήση μέ τά οὐρανομήκη «ὡσσανά». Ἀλλά τά θαύματα ἐκεῖνα ἀφεώρων ἄλλα πρόσωπα. Τό θαῦμα ὅμως τῆς ἰδικῆς Του ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως γίνεται εἰς τόν ἴδιον τόν Πανάγιον Ἑαυτόν Του. Καί ἀποτελεῖ τήν τρισμεγίστην ἀπόδειξιν, ὅτι Ἐκεῖνος καί μόνον Ἐκεῖνος εἶναι ὁ κύριος καί ἐξουσιαστής τοῦ θανάτου, τόν ὁποῖον κατά κράτος ἐνίκησε καί καθυπέταξε.
Ἰδού σοβαρώτατα διδάγματα πού κρύπτονται εἰς τά λόγια, τά ὁποῖα οἱ ἄγγελοι εἶπαν εἰς τάς γυναῖκας καί μέ τά ὁποῖα ἐπιστοποίησαν ὡς οὐράνιοι ἀπεσταλμένοι τήν λαμπροφόρον τοῦ Κυρίου ἀνάστασιν." (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου» Κεφ. Ἀνέστη αὐτεξουσίως, σ. 24, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
"Ἀλλ’ ὁ Κύριος, ὅπως ἐλέχθη, ἀνέστη αὐτεξουσίως. Ἡ ἀλήθεια αὐτή εἶναι ἀπό τάς μεγαλυτέρας ἀληθείας τῆς πίστεώς μας. Θαύματα ἀναστάσεως νεκρῶν ἀναφέρονται τόσον εἰς τήν Παλαιάν, ὅσον καί εἰς τήν Καινήν Διαθήκην. Προφῆται, ὅπως ὁ Ἠλίας καί ὁ Ἐλισσαῖος, διενήργησαν νεκραναστάσεις. (Ἴδε Γ’ Βασιλ. ιζ’ 19-24, Δ’ Βασιλ. δ’ 5). Ἀλλά καί ὁ θεῖος Πέτρος ἀνέστησε τήν Ταβιθά εἰς τήν Ἰόππην (Πράξ. θ’ 40-42). Αὐτοί διά τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ καί ἐπί τῇ εἰς Αὐτόν πίστει καί διά θερμῆς ἐπικλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐπανέφεραν εἰς τήν ζωήν ἀνθρώπους, τούς ὁποίους ἥρπασεν ὁ θάνατος, διά νά τούς ἀποδώσουν καί πάλιν εἰς τήν ζωήν. Παράδειγμα ὅμως κανέν δέν ἔχομεν κατά τό ὁποῖον διά τῆς ἰδικῆς του δυνάμεως ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ νά ἀναστήση τόν ἑαυτόν του, οὔτε ὑπῆρξε, οὔτε θά ὑπάρξη. Ἐπί τοῦ προκειμένου ὅμως ἔχομεν τοῦτο τό θαυμαστόν. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ὄχι μόνον ἐξανιστᾶ νεκρούς διά τῆς παντοδυνάμου μόνης προσταγῆς του, αλλά καί ὁ ἴδιος — ω θαῦμα θαυμάτων! — δυνάμει τῆς ἐν αὐτῷ οἰκούσης θεότητος ἀνίσταται, διά νά ἀποδείξη τήν τελείαν ἐπί τοῦ θανάτου κυριαρχίαν του.
Ὅταν διέτασσε τήν δωδεκαέτιδα κόρην τοῦ Ἰαείρου καί τῆς ἔλεγεν· «ἡ παῖς ἐγείρου» καί τόν υἱόν της χήρας εἰς τήν Ναῒν ἀνεκάλει εἰς τήν ζωήν μέ τό «νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι», ἐδημιούργησεν εἰς ὅσους παρηκολούθησαν τά θαύματα τῆς νεκραναστάσεως ζωηρότατην ἐντύπωσιν. Καί ὅταν τόν «Λάζαρον ἤγειρεν ἐκ τοῦ μνημείου» μέ τό ἄλλο ἐκεῖνο κυριαρχικόν του πρόσταγμα «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω», εἶχε τήν μαρτυρίαν ἱκανῶν, ὅτι ἐπετέλεσε θαῦμα τρισμέγιστον. Θαῦμα, τό ὁποῖον ἔγινε μία ἐπί πλέον ἀφορμή νά γίνη συναγερμός τοῦ λαοῦ διά νά τόν προϋπαντήση μέ τά οὐρανομήκη «ὡσσανά». Ἀλλά τά θαύματα ἐκεῖνα ἀφεώρων ἄλλα πρόσωπα. Τό θαῦμα ὅμως τῆς ἰδικῆς Του ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως γίνεται εἰς τόν ἴδιον τόν Πανάγιον Ἑαυτόν Του. Καί ἀποτελεῖ τήν τρισμεγίστην ἀπόδειξιν, ὅτι Ἐκεῖνος καί μόνον Ἐκεῖνος εἶναι ὁ κύριος καί ἐξουσιαστής τοῦ θανάτου, τόν ὁποῖον κατά κράτος ἐνίκησε καί καθυπέταξε.
Ἰδού σοβαρώτατα διδάγματα πού κρύπτονται εἰς τά λόγια, τά ὁποῖα οἱ ἄγγελοι εἶπαν εἰς τάς γυναῖκας καί μέ τά ὁποῖα ἐπιστοποίησαν ὡς οὐράνιοι ἀπεσταλμένοι τήν λαμπροφόρον τοῦ Κυρίου ἀνάστασιν." (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου» Κεφ. Ἀνέστη αὐτεξουσίως, σ. 24, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
