ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἐμφόβων δέ γενομένων αὐτῶν καί κλινουσῶν τό πρόσωπον εἰς τήν γῆν εἶπον πρός αὐτάς· τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν Οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη· μνήσθητε ὡς ἐλέλησεν ὑμῖν ἔτι ὤν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ, λέγων ὅτι δεῖ τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου παραδοθῆναι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων ἁμαρτωλῶν καί σταυρωθῆναι, καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστῆναι. καί ἐμνήσθησαν τῶν ρημάτων αὐτοῦ"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἐνῶ αὐταί ἐγέμισαν ἀπό μεγάλον φόβον καί ἀπό πολλήν εὐλάβειαν ἔγερναν τό πρόσωπόν των εἰς τήν γῆν, καί διότι δέν ἀντεῖχον τήν λάμψιν τῶν ἀγγέλων, αὐτοί εἶπαν πρός αὐτάς. Διατί ζητεῖτε μεταξύ τῶν νεκρῶν αὐτόν πού τώρα εἶναι πλέον ζωντανός; Δέν εἶναι ἐδῶ, ἀλλά ἀνεστήθη. Ἐνθυμηθῆτε πῶς σᾶς ὡμίλησε, ὅταν ἀκόμη ἦτο εἰς τήν Γαλιλαίαν, λέγων, ὅτι σύμφωνα μέ τό προκαθωρισμένον σχέδιον τοῦ Θεοῦ πρέπει ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου νά παραδοθῆ εἰς χεῖρας ἀνθρώπων ἁμαρτωλῶν καί νά σταυρωθῆ καί τήν τρίτην ἡμέραν ἀπό τοῦ θανάτου του νά ἀναστηθῆ. Καί αἱ μυροφόροι ἐνεθυμήθησαν τότε τούς λόγους τοῦ Κυρίου"
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Ἄς μᾶς ἀπασχολήση πρωτίστως ἡ στάσις, τήν ὁποίαν ἐπῆραν αἱ γυναῖκες ἔναντι τῶν ἀγγέλων, ὅταν ἐκεῖνοι ἤρχισαν νά τούς ὁμιλοῦν. Ἔκλιναν τό πρόσωπον εἰς τήν γῆν. Ἔσκυψαν τήν κεφαλήν πρός τά κάτω καί κατέβασαν καί τούς ὀφθαλμούς, ὥστε νά μή βλέπουν κατ’ εὐθεῖαν τούς ἀγγέλους. Ἀναμφιβόλως ὁ ἰσχυρός φόβος πού ἐδοκίμασαν ἀπό τό λαμπρόν θέαμα, πού ἀντίκρυζαν, ἀλλά καί ἡ λάμψις πού ἐξεπορεύετο ἀπό τά ἀπαστράπτοντα πρόσωπα καί τά κατάλευκα καί ἀστραφτερά ἐνδύματα τῶν ἀγγέλων, ἠνάγκασαν τάς μυροφόρους νά πάρουν τήν στάσιν αὐτήν ἀπέναντί των. Δέν ἦσαν ὅμως μόνον αἱ ἐξωτερικαί αὐταί αἰτίαι. Αἱ μυροφόροι ἠσθάνθησαν πόσον μεγάλη διαφορά τάς ἐχώριζεν ἀπό τάς ἀῢλους ἐκείνας ὑπάρξεις, πού διαρκῶς βλέπουν τό πρόσωπον τοῦ Κυρίου καί παίρνουν καί ἐκεῖνοι λαμπρότητα ἀπό τό ἰδικόν Του μεγαλεῖον καί μέ τήν ταπεινήν ἐκείνην στάσιν των ἔδειξαν τό φρόνημα τῆς ψυχῆς των. Ἦτο λοιπόν ἡ στάσις των ἐκείνη ὄχι μόνον φόβου καί θαυμασμοῦ καί καταπλήξεως ἀποτέλεσμα. Ἦτο καί βαθείας συστολῆς καί εὐλαβείας ἀπόδειξις. Καί τήν συστολήν αὐτήν καί βαθεῖαν εὐλάβειαν ὀφείλουν νά δεικνύουν αἱ γυναῖκες — ὅπως ἄλλως τε καί οἱ ἄνδρες—παντοῦ καί πάντοτε. Καί τοῦτο, ἀφοῦ εἶναι βέβαιον, ὅτι ἄγγελοι μᾶς παρακολουθοῦν εἰς κάθε βῆμα τῆς ζωῆς μας. Ἰδιαιτέρως ὅμως εἶναι ἀνάγκη νά δεικνύουν τήν εὐλάβειάν των, ὅταν εἰσέρχωνται εἰς τόν Ναόν τοῦ Κυρίου νά προσευχηθοῦν καί νά λατρεύσουν τόν Θεόν. Διότι ἐκεῖ δέν ὑπάρχουν ἁπλῶς ἄγγελοι, δορυφορουντες τόν Βασιλέα τῶν ὅλων. Ὑπάρχει αὐτός ὁ Θεός, ὁ Κύριος τῶν ἀγγέλων. Ὑπάρχει ἡ Ἁγία Τράπεζα, ὁ θεοδέγμων τοῦ Κυρίου Τάφος, ὁ φρικτός Γολγοθᾶς. Καί αἱ πισταί γυναῖκες, πού ἐκκλησιάζονται, ὡς ἄλλαι μυροφόροι ἔρχονται διά νά προσφέρουν εἰς τόν Κύριον ὄχι τά ὑλικά των ἀρώματα—ἀπό αὐτά δέν ἔχει ὁ Κύριος ἀνάγκην—ἀλλά τά πνευματικά των μύρα, τά δάκρυα τῆς εὐγνωμοσύνης καί εὐλαβείας των. Ἠμπορεῖ ὅμως ποτέ νά συμβιβασθοῦν τοιαῦτα αἰσθήματα μέ στάσιν ἀνάρμοστον, ἀλλά καί μέ ἐμφάνισιν κάθε ἄλλο, παρά κοσμίαν καί συνεσταλμένην; Καί ἐάν «ἡ γυνή προσευχομένη ἤ προφητεύουσα», ὀφείλει «ἐξουσίαν ἔχειν ἐπί τῆς κεφαλῆς διά τούς ἀγγέλους» (Α’ Κορινθ. ια’ 5, 10), δηλαδή ἀπό συστολήν καί ἐντροπήν πρός τούς ἀγγέλους, πού εἶναι παρόντες, νά ἔχη ἐπί τῆς κεφαλῆς της κάλυμμα, πού εἶναι σύμβολον τῆς ἐξουσίας, πού ἔχει ἐπ’ αὐτῆς ὁ ἄνδρας, πόσω μᾶλλον, ὅταν ὄχι ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων εὑρίσκεται, ἀλλά ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ κατά τήν τέλεσιν τοῦ φρικωδεστάτης θυσίας; Πόσον πρέπει αἱ γυναῖκες, πού ἀποκτοῦν ἐπίγνωσιν τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, νά προσέχουν εἰς αὐτά ὄχι μόνον διά τήν ἰδικήν των ἀσφάλειαν καί πρόοδον, ἀλλά καί διά νά γίνωνται παραδείγματα κοσμιότητος καί εἰς τό περιβάλλον των!" (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου» Κεφ. Ἡ εὐλαβής στάσις τῶν γυναικῶν, σ.21, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
