ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί ἐξελθοῦσαι ταχύ ἔφυγον ἀπό τοῦ μνημείου εἶχε δέ αὐτάς τρόμος καί ἔκστασις, καί οὐδενί οὐδέν εἶπον ἐφοβοῦντο γάρ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἐκεῖναι δηλαδή, ἀφοῦ ἐβγῆκαν, ἔφυγαν ἀπό τό μνημεῖον. Τάς κατεῖχε δέ τρόμος, καί ἦσαν ἐκστατικαί. Καί δέν εἶπαν τίποτε σέ κανένα, διότι ἐφοβοῦντο."
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Ἀλλά πόθεν ὁ φόβος καί ἡ ἔκστασις; Ὤ! Ἦσαν τόσον μεγάλα τά ὅσα εἶδον, ὥστε νά εἶναι πλήρως δικαιολογημένα καί τά δύο. Τί εἶδαν, ὥστε νά μή τρομάξουν, νά μή τάς καταλάβη φόβος; Ὕπαρξιν ἀγγελικήν ἀπαστράπτουσαν εἶδαν. Πρώτην φοράν εἰς τήν ζωήν των ἀντίκρυσαν τοιαύτην μορφήν, καί μάλιστα εἰς μέρος ἐρημικόν, μέσα εἰς ἕνα μνῆμα. Ἐάν τό θέαμα τό ἔβλεπαν εἰς τά Ἱεροσόλυμα, ἴσως ὁ φόβος των νά ἦταν μικρότερος, θά ἐκαλοῦσαν ἴσως καί ἄλλους ἀνθρώπους νά τό ἰδοῦν, θά ἤκουον καί κανένα λόγον ἐνισχυτικόν καί θά ἔπαιρναν θάρρος. Τώρα ὅμως; Γυναῖκες ἀδύνατοι αὐταί εἰς μέρος ἐρημικόν, μέσα εἰς ἕνα τάφον τέτοιον θέαμα νά ἀντικρύσουν, ἦτο δυνατόν νά μή φοβηθοῦν καί νά μή τρομάξουν;
Φόβος, Ἀλλά καί χαρά. Χαρά διά τήν χαρμόσυνον εἴδησιν πού ἤκουσαν καί διά τήν παραγγελίαν πού ἐπῆραν. Καί ἦτο τόσον χαρμόσυνον τό περιεχόμενον τῆς παραγγελίας. Νά μεταφέρουν εἰς τούς μαθητάς τήν πλέον τερπνήν καί εὐχάριστον εἴδησιν, ὅτι ὁ Διδάσκαλός των ἀνέστη. Ἀνέστη καί τούς περιμένει νά τούς ἰδῆ. Αὐτός, τόν ὁποῖον τόσον ἠγάπησαν, ἀλλά καί διά τόν σταυρικόν θάνατον του τόσον ἐθλίβησαν καί ἀπό τόν ὁποῖον ἐφαντάσθησαν, ὅτι διαπαντός ἐχωρίσθησαν, αὐτός ζῆ καί τούς περιμένει εἰς τήν Γαλιλαίαν. Ἦτο αὐτό μικρόν; Καί δέν ἐδικαιολογοῦσε ἐξ ὁλοκλήρου τήν χαράν, τήν μεγάλην χαράν, ὅπως τήν χαρακτηρίζει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής, ἀπό τήν ὁποίαν κατείχοντο αἱ μυροφόροι; Ἔτσι ὁ μέν φόβος διεσκεδάζετο κάπως ἀπό τήν χαράν, ἡ δέ χαρά συνεκρατεῖτο ἀπό τόν φόβον, καί τά δύο δέ συναισθήματα ἐδημιούργουν μίαν ἐντελῶς ξεχωριστήν ψυχικήν κατάστασιν εἰς τάς γυναῖκας.
Αὐτά τά δυό συναισθήματα ὡς ἐπί τό πλεῖστον κυριαρχοῦν εἰς τήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου. Καί τά προκαλοῦν ποικίλαι αἰτίαι, τόσον συνήθεις εἰς τήν καθημερινήν ζωήν. Μικρόν φόβον προκαλεῖ τό ξέσπασμα τοῦ φυσικοῦ κακοῦ, οἱ σεισμοί, οἱ καταστρεπτικοί κυκλῶνες, αἱ θεομηνίαι, αἱ ἐπιδημίαι, πού κατά ἑκατοντάδας καί χιλιάδας θερίζουν τούς ἀνθρώπους; Ἀλλά μήπως καί οἱ πόλεμοι μαζῆ μέ ὅλα τά φοβερά των ἐπακόλουθα, τάς ἀνυπολογίστους καταστροφάς καί τά ἐρείπια, φόβον δέν προκαλοῦν; Ἄς ἀφήσωμεν τόν ἄλλον ἐκεῖνον φόβον, τόν ὀξύτερον καί βαθύτερον, πού δημιουργεῖ εἰς τόν ἄνθρωπον ἡ ἔνοχος συνείδησις καί ἡ τιμωρία, τήν ὁποίαν ἐπιφυλάσσει ὁ Θεός, ἐάν ἡ καρδία δέν καθαρισθῆ ἀπό τήν ἁμαρτίαν.
Καί ἡ χαρά; Προέρχεται αὐτή ἀπό μίαν ἐπιτυχίαν· ἀπό μίαν εὔνοιαν πού μᾶς ἔδειξαν· ἀπό ἕνα ἔπαινον πού ἠκούσαμεν· ἀπό μίαν θέσιν πού μᾶς προσεφέρθη· ἀπό μίαν καλήν πρᾶξιν, πού ἔτυχε τῆς ἐπιδοκιμασίας ἐκ μέρους τῶν ἄλλων." (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου» Κεφ. Ἀπάντησις εἰς ἐρωτήματα, σελ. 30, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
