ΚΕΙΜΕΝΟ
«Τότε οὖν εἰσῆλθε καί ὁ ἄλλος μαθητής ὁ ἐλθών πρῶτος εἰς τό μνημεῖον, καί εἶδε καί ἐπίστευσεν· οὐδέπω γάρ ἤδεισαν τήν γραφήν, ὅτι δεῖ αὐτόν ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Τότε λοιπόν ἐμπῆκε μέσα καί ὁ ἄλλος μαθητής πού ἦλθε πρῶτος εἰς τό μνῆμα καί εἶδε ταῦτα ἐκ τοῦ πλησίον καί αὐτός καί ἐπίστευσε, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀνέστη. Δέν ἐπίστευσε δέ προτήτερα, ἀλλά μόλις τώρα πού εἶδεν ἀδειανόν τόν τάφον, διότι καί αὐτός καί ὁ Πέτρος δέν ἐγνώριζον ἀκόμη τήν ἀληθῆ ἔννοιαν τῶν προφητειῶν τῆς Γραφῆς, ὅτι σύμφωνα μέ αὐτάς ἔπρεπε νά ἀναστηθῆ ἐκ νεκρῶν.”
ΣΧΟΛΙΟ (β)
«Οὐδέπω γάρ ἤδεισαν τήν Γραφήν, ὅτι δεῖ αὐτόν ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι». Αὐτή ἦταν ἡ αἰτία τῆς δυσπιστίας των. Πολλάκις εἶχαν ἀναγνώσει εἰς τήν Π. Διαθήκην διαβεβαιώσεις τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐκεῖνον πού τελείως εἰς τό θέλημά του θά ὑπετάσσετο, τόν «ὅσιόν του», δέν θά τόν ἄφινεν εἰς τόν ἅδην καί εἰς τήν φθοράν, ἀλλά θά τόν ἀνιστοῦσε. «Οὐκ ἐγκαταλείψεις τήν ψυχήν μου εἰς ἅδην, οὐδέ δώσεις τόν ὁσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν» (Ψαλμ. ιε’ 10), ἔλεγεν ὁ Δαβίδ προφητεύων περί τοῦ Κυρίου. Καί ὁ προφήτης Ἡσαῒας σαφῶς προέλεγεν, ὅτι «βούλεται Κύριος καθαρίσαι αὐτόν ἀπό τῆς πληγῆς» (Ἡσ. νγ’ 10). Τά ἐμελετοῦσαν αὐτά οἱ μαθηταί. Τά ἐπίστευαν ὁλοψύχως, ὅτι ὅπως τά προεῖπεν ὁ Θεός ἔτσι θά γίνουν. Ἐκεῖνο ὅμως, εἰς τό ὁποῖον ἐδυσκολεύοντο ἦτο, ἐάν αὐτά θά ἐφαρμοσθοῦν, θά εὕρουν τήν πλήρωσίν των εἰς τόν Χριστόν. Καί μολονότι ὁ Κύριος τούς τό εἶχε βεβαιώσει, ὅτι εἰς Ἐκεῖνον ὅλαι αἱ προφητεῖαι τῆς Γραφῆς εὗρον τήν πλήρωσίν των, ἐν τούτοις δέν κατώρθωσαν νά τά ἐννοήσουν. Κατόπιν βεβαίως κατενόησαν τήν ἀλήθειαν. Καί ὁ Παράκλητος τόν ὁποῖον ὁ Κύριος τούς ὑπεσχέθη, διήνοιξε τόν νοῦν των «τοῦ συνιέναι τάς Γραφάς». Καί μέ τήν δύναμιν καί τόν φωτισμόν Ἐκείνου ἐκήρυξαν τήν μεγάλην καί κοσμοσωτήριον ἀλήθειαν. Διά τοῦ κηρύγματός των δέ καί ἡμεῖς ἐπιστεύσαμεν εἰς σωτηρίαν καί ἁγιασμόν. Ποτέ λοιπόν νά μή δυσπιστῶμεν εἰς τήν ἀλήθειαν τῶν θεοπνεύστων Γραφῶν. Ἀλλά πιστεύοντες εἰς τάς ἀληθείας των, ἄς ἐργαζώμεθα τό ἔργον τοῦ ψυχικοῦ μας καταρτισμοῦ, ἁγιαζόμενοι ἀπό τόν Ἀναστάντα Κύριον καί συνεχῶς πρός τήν ἐν οὐρανοῖς ἀποκατάστασίν μας προχωροῦντες.
Εἰς τόν τελευταῖον στίχον τῆς διηγήσεώς του ὁ Εὐαγγελιστής μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι ἔπειτα ἀπό αὐτά δέν ὑπελείπετο νά κάμουν τίποτε περισσότερον, ἀλλά ἐπέστρεψαν εἰς τά ἴδια.
«Ἀπῆλθον οὖν πάλιν πρός ἑαυτούς οἱ μαθηταί» λέγει (στίχ. 10).
Δέν εἶναι χωρίς βαθύτερον περιεχόμενον ὁ σύντομος αὐτός στίχος. Οὔτε ἁπλῶς μίαν ἱστορικήν πληροφορίαν μᾶς διέσωσεν. Ἔχει πέραν τῆς ἱστορικῆς πληροφορίας καί κάποιον ὑψηλότερον νόημα. Ἐν πρώτοις αὐτή ἡ μικρά λέξις «οὖν» φανερώνει τοῦτο τό νόημα: Τότε ἀπῆλθον, ὅταν ὅλη των ἡ ἀποστολή ἐτελείωσεν· ὅταν τίποτε ἄλλο περισσότερον ἀπ’ ὅ,τι ἔκαμαν, δέν ἠμποροῦσαν νά κάμουν. Πράγματι δέ ἐξηρεύνησαν τελείως τό μνημεῖον, διεπίστωσαν μέ πολλήν προσοχήν καί ἐπιμελῆ ἐξέτασιν τήν θέσιν τῶν ὀθονίων καί τοῦ σουδαρίου· καί κατόπιν ἀνεχώρησαν. Δίδαγμα καί τοῦτο πολύτιμον δι’ ἡμᾶς νά μή κάμνωμεν ποτέ ἡμιτελῆ τά ἔργα μας. Νά τά φέρωμεν εἰς πέρας τέλεια νά τά κάμνωμεν καί τότε νά εἴμεθα ἥσυχοι, ὅτι ἐπετελέσαμεν τό καθῆκον μας. Γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου, πού ἔχει ἀκρίβειαν καί ἐπιμέλειαν εἰς τό ἔργον του, εἶναι καί αὐτό. Νά μή ἡσυχάζη, ἐάν τελείως ἕνα ἔργον πού τοῦ ἀνετέθη δέν ἔλθη εἰς πέρας. Τό ἔχομεν ἆραγε τό γνώρισμα αὐτό;
«Ἀπῆλθον οὖν πάλιν πρός ἑαυτούς οἱ μαθηταί». Καί ὁ μέν Ἰωάννης ρητῶς μαρτυρεῖται, ὅτι ἔπειτα ἀπό ὅσα εἶδε «ἐπίστευσεν». Διά τόν Πέτρον ὅμως δέν μαρτυρεῖται τοιοῦτον τί. Ἀπό τήν παράλληλον διήγησιν τοῦ ἱεροῦ Λουκᾶ πληροφορούμεθα, ὅτι ὁ Πέτρος μετά τήν ἐπίσκεψιν εἰς τό μνημεῖον «ἀπῆλθε πρός ἑαυτόν, θαυμάζων τό γεγονός». Ἐγύρισε δηλαδή εἰς τό σπίτι του διακατεχόμενος ἀπό μίαν βαθεῖαν ἔκπληξιν καί ἀπό ἕνα μεγάλον θαυμασμόν. Ἄλλα ἡ ἔκπληξις καί ὁ θαυμασμός δέν σημαίνουν καί πίστιν θετικήν εἰς τό γεγονός, τό ὁποῖον τις θαυμάζει. Δέν ἀποκλείεται λοιπόν νά ὑπῆρχεν ἀκόμη ἀμφιβολία τις εἰς τήν καρδίαν τοῦ Πέτρου ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀλήθειαν τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως. Ἴσως δέ καί δι’ αὐτό ἔκρινεν ὁ Ἀναστάς ἀπαραίτητον νά ἐμφανισθῆ ἰδιαιτέρως εἰς αὐτόν, ὥστε νά τόν βεβαιώση, ὅτι ὄχι μόνον ἀνέστη, ἀλλά καί ὅτι τόν συνεχώρησε διά τήν πτῶσιν τῆς ἀρνήσεως. Ὁπωσδήποτε ἕνα εἶναι γεγονός ὅτι δηλαδή ὁ ἀγαθός Κύριος μᾶς καταδιώκει κυριολεκτικῶς, διά νά μᾶς ὁδηγήση ὄχι μόνον εἰς τήν πίστιν, ἀλλά καί εἰς τήν σωτηρίαν. Ἐάν ἐξετάση καθείς τάς συνθήκας καί τάς περιστάσεις, ὑπό τάς ὁποίας ἐγνώρισε τήν ἀλήθειαν καί ὡδηγήθη εἰς τό φῶς, θά καταληφθῆ ἀπό βαθύν θαυμασμόν καί θά ἐκσπάση εἰς δοξολογίαν πρός Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος ἐν τῇ ἀγαθότητί του πᾶν μέσον χρησιμοποιεῖ διά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων. Καί μεταξύ ἐκείνων εἴθε ὅλοι νά εὑρισκώμεθα. (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου», Ἡ Ἁγία Γραφή περί τῆς ἀληθείας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, σ.56, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
