ΚΕΙΜΕΝΟ
«Τρέχει οὖν καί ἔρχεται πρός Σίμωνα Πέτρον καί πρός τόν ἄλλον μαθητήν ὅν ἐφίλει ὁ Ἰησοῦς, καί λέγει αὐτοῖς· ἦραν τόν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καί οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἔθηκαν αὐτόν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Δέν χάνει καιρόν, ἀλλά μέ βῆμα πολύ ταχύ ἐπιστρέφει εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί κατευθύνεται εἰς τό σπίτι ὅπου ἔμενεν ὁ Πέτρος καί πρός τόν ἄλλον μαθητήν, τόν ὁποῖον ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς, καί τούς λέγει· ἐπῆραν τόν Κύριον ἀπό τό μνημεῖον καί δέν γνωρίζομεν ποῦ τόν ἔβαλαν.”
ΣΧΟΛΙΟ
«Καί βλέπει τόν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου». Εἶχεν ἰδεῖ τόν Ἰωσήφ καί τόν Νικόδημον τό βράδυ τῆς Παρασκευῆς νά φράσσουν τήν εἴσοδον τοῦ τάφου μέ μεγάλον λίθον. Τώρα ὅμως ὁ λίθος ἔχει μετατοπισθῆ· ἔχει σηκωθῆ ἀπό τήν θέσιν του. Ἦτο ἑπόμενον νά καταλάβη ἔκπληξις τήν μαθήτριαν. Πῶς, λοιπόν μετετοπίσθη ὁ λίθος; Καί τί ἆρα γε νά ἔγινε τοῦ λατρευτοῦ της τό Σῶμα; Τῆς ἔρχεται ἀμέσως ἡ σκέψις, ὅτι κάποιοι ἄγνωστοι παρεβίασαν τόν τάφον καί τό ἔκλεψαν. Μέ τήν σοβαράν αὐτήν ἀνησυχίαν εἰς τήν ψυχήν ἡ Μαρία:
Αἱ ἐκ τῆς ἀνακοινωτικότητος ὠφέλειαι.
«Τρέχει… καί λέγει…». Ὅταν ζητήματα σοβαρά ἀπασχολοῦν τήν σκέψιν καί ἀνησυχίαι ἔχουν αἰχμαλωτίσει τήν καρδίαν, αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος φυσικήν τήν ἀνάγκην νά τάς ἀνακοινώση νά εὕρη πρόσωπον ἔμπιστον, εἰς τό ὁποῖον νά ἀποθέση τά ἀπασχολοῦντα προβλήματα καί νά ζητήση βοήθειαν. Ἐάν δέ τά ζητήματα πού ἀπασχολοῦν μίαν ψυχήν δέν εἶναι ἀτομικά, ἀλλά ἐνδιαφέρουν καί ἄλλους, τότε ὁ πόθος τῆς ταχείας ρυθμίσεως καί τακτοποιήσεώς των γίνεται ἰσχυρότερος. Κάτι τέτοιο συμβαίνει τώρα μέ τήν Μαρίαν. Εἶναι ἀνάστατον τό ἐσωτερικόν της ἀπό ὅσα εἶδε εἰς τό μνημεῖον. Ἡ ὑπόθεσις τοῦ τί ἔγινε τό σῶμα τοῦ Διδασκάλου ἐντόνως τήν ἀπασχολεῖ. Ποῦ θά καταφυγή, διά νά καταθέση τήν ἀνησυχίαν της; Ποῦ ἀλλοῦ, παρά εἰς τούς δύο μαθητάς, οἱ ὁποῖοι διεκρίνοντο ἀπό τούς ἄλλους, τόν Πέτρον δηλαδή πού ἦτο γνωστός διά τήν τόλμην του καί τό θάρρος του, καί τόν Ἰωάννην, πού τόσον ἠγάπα τόν Διδάσκαλον καί ἀντηγαπᾶτο ὑπ’ αὐτοῦ, ὥστε νά εἶναι γνωστός ὡς μαθητής «ὅν ἐφίλει ὁ Ἰησοῦςς»;
Πολλά προβλήματα εἶναι φυσικόν νά ἀπασχολοῦν τήν ψυχήν κάθε Χριστιανοῦ. Προβλήματα ἀτομικά, οἰκογενειακά, προβλήματα καί ἀνησυχίαι γενικώτεραι. Τί θά κάμη τότε; Θά κλεισθῆ εἰς τόν ἑαυτόν του; Θά κλείση καί τά ζητήματά του; Ἄλλ,’ εἶναι ἑπόμενον νά καταληφθῆ ἀπό λύπην μεγάλην καί ἴσως νά καταλήξη εἰς μελαγχολίαν ἀπό τό ὅτι δέν εὑρίσκει καμμίαν λύσιν δι’ αὐτά. Ὄχι, λοιπόν· ἀλλά θά σπεύση εἰς πρόσωπα ἐμπιστοσύνης, εἰς πρόσωπα πού εἶναι γνωστά διά τήν ἀρετήν καί τήν εὐσέβειάν των καί θά τούς ἐκθέση τάς σκέψεις του, τάς ἀνησυχίας του, τήν αἰτίαν πού τοῦ προεκάλεσεν ἐνδεχομένως ταραχήν. Τό τοιοῦτον ὄχι μόνον πολύ θά τόν ἀνακουφίση, ἀλλά συγχρόνως θά τόν βοηθήση εἰς τήν εὕρεσιν τῆς καταλληλοτέρας λύσεως τοῦ ζητήματος, πού τόν ἀπασχολεῖ.
Αἱ δυσκολίαι τῆς πίστεως.
Ἀλλ’ εἶναι καί τοῦτο ἄξιον προσοχῆς ἐπί τοῦ προκειμένου· ὅτι δηλαδή, ὅταν ἡ Μαρία εἶδε τόν λίθον «ἠρμένον ἀπό τοῦ ἀνημείου», ἔπρεπε νά σκεφθῆ, ὅτι ὁ Διδάσκαλος ἀνέστη, ὅπως τόσας φοράς τό εἶχε προείπει. Ὅμως τό θέμα τῆς ἀναστάσεως δέν τό εἶχε καί αὐτή καθόλου τακτοποιήσει εἰς τήν σκέψιν της. Καί ἐνῶ μέ ἐνδιαφέρον πολύ ἔσκυβε, διά νά ἀκούη τάς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου, καί τάς ἐνεθυμεῖτο πάντοτε καί τάς συνεδύαζε καί ἐνεθυμεῖτο καί τήν θέσιν καί τόν τόπον ὅπου τάς ἔκαμνεν ὁ Κύριος, προκειμένου περί τῆς τριημέρου ἀναστάσεως, ἡ σκέψις της καί ἡ καρδία της εἶναι ἐντελῶς ξένη. Δέν ἠμποροῦσε ποτέ νά φαντασθῆ τόν Κύριον ἐπί τοῦ σταυροῦ. Ἅπαξ ὅμως οἱ ἐχθροί του ἐκυριάρχησαν καί ἐπί τοῦ ξύλου τόν ὡδήγησαν, ὅλα πλέον ἐτελείωσαν. Ὁ τάφος πού ἐδέχθη τό σῶμα τοῦ Λυτρωτοῦ, θά τό κρατῆ γιά πάντα. Ἔτσι εἶναι πάντοτε ὁ ἄνθρωπος, ἀδύνατος εἰς τήν πίστιν καί δύσκολος νά ἀφομοιώνη τάς θείας ἀληθείας. Καί πολλάκις τάς λησμονεῖ καί δέν ἀφίνει τήν ψυχήν του ἐλευθέραν νά τάς ἀφομοιώση. Ἐπειδή δέ ὅλοι διατρέχομεν τόν κίνδυνον αὐτόν, διότι εἴμεθα ἀδύνατοι, δι’ αὐτό συνεχῶς ἄς ἀπευθυνώμεθα πρός τόν Θεόν καί θερμῶς ἄς τόν παρακαλῶμεν νά μᾶς φωτίζη ὄχι μόνον νά ἀκούωμεν τάς θείας ἀληθείας, ἀλλά καί νά «συνιῶμεν», νά προσπαθῶμεν νά τάς κατανοῶμεν, μάλιστα δέ νά τάς ἔχωμεν διαρκῶς ἐμπρός μας ὡς ὁδηγούς φωτεινούς εἰς τόν δρόμον τῆς ζωῆς μας.” (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου» Κεφ. Ἡ ἔκπληξις καί ἡ ἐν σπουδῇ ἀνακοίνωσις, σελ. 42, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
