ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί συναχθέντες μετά τῶν πρεσβυτέρων, συμβούλιόν τε λαβόντες, ἀργύρια ἱκανά ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες· εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταί αὐτοῦ νυκτός ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτόν ἡμῶν κοιμωμένων. καί ἐάν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπί τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς πείσομεν αὐτόν καί ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἀφοῦ συνεκεντρώθησαν μαζῆ μέ τούς προεστούς καί ἔκαμαν σύσκεψιν, ἔδωκαν μεγάλο ποσόν ἀργυρῶν νομισμάτων εἰς τούς στρατιώτας καί τούς εἶπαν· Εἴπατε, ὅτι οἱ μαθηταί Του ἦλθαν ἐν καιρῷ νυκτός καί ἔκλεψαν αὐτόν, ἐνῶ ἡμεῖς ἐκοιμώμεθα. Καί ἐάν καταγγελθῆ αὐτό ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς θά τόν πείσωμεν καί θά σᾶς ἀπαλλάξωμεν ἀπό κάθε ἀνησυχίαν.»
ΣΧΟΛΙΟ (δ)
«Ἀλλ’ ἰδού καί τρίτον στοιχεῖον, πού ἀποδεικνύει τό ἀνόητον τῆς ἰουδαϊκῆς συκοφαντίας. Πάλιν ὁ ἱερός Χρυσόστομος εἰς τήν 90ήν ὁμιλίαν του εἰς τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον σημειώνει: «Διατί δέν ἐπεχείρησαν νά κάμουν τήν κλοπήν πρίν ἀκόμη οἱ Ἰουδαῖοι ζητήσουν ἀπό τόν Πιλᾶτον νά τοποθετήση φρουράν εἰς τό μνημεῖον καί προτοῦ ἔλθουν οἱ στρατιῶται; Ἐάν ἤθελαν νά τό κάμουν αὐτό, θά τό ἐπιχειροῦσαν τήν πρώτην νύκτα, ὅτε ὁ τάφος ἀκόμη δέν ἐφυλάσσετο. Τότε πού τό πρᾶγμα ἦτο ἀκίνδυνον καί τό ἐπιχείρημα ἀσφαλές. Διότι ρητῶς λέγει τό Εὐαγγέλιον, ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι τό Σάββατον προςῆλθον εἰς τόν ἡγεμόνα καί ἐζήτησαν ἀπό τόν Πιλᾶτον νά ἐγκαταστήση φρουράν ἐκεῖ. Τήν πρώτην ὅμως νύκτα κανείς ἀπό αὐτούς δέν ἦτο παρών εἰς τόν τάφον».
Καί συνεχίζει μέ μίαν κρυσταλλίνην ἐπιχειρηματολογίαν. «Δι’ ὧν τήν ἀλήθειαν συσκιάζειν ἐπεχείρουν, διά τούτων καί ἄκοντες παρεσκεύαζον ἐκλάμπειν αὐτήν. Καί γάρ καί τοῦτο τήν ἀνάστασιν κυροῖ, τό αὐτούς εἰπεῖν, ὅτι οἱ μαθηταί ἔκλεψαν. Τοῦτο γάρ ὁμολογούντων ἐστίν, ὅτι οὐκ ἦν ἐκεῖ τό σῶμα. Ὅταν μέν οὖν αὐτοί ὁμολογῶσι μή εἶναι τό σῶμα ἐκεῖ, τήν δέ κλοπήν ψευδῆ δεικνύει καί ἀπίθανον ἡ προσεδρεία αὐτῶν καί τά σήμαντρα καί ἡ τῶν μαθητῶν δειλία, ἀναμφισβήτητος κἀντεῦθεν ἡ τῆς ἀναστάσεως ἀπόδειξις φαίνεται». Δηλαδή μέ αὐτά τά ἐπιχειρήματα, μέ τά ὁποῖα προσπαθοῦν νά ἐπισκοτίσουν καί νά συσκιάσουν τήν ἀλήθειαν, μέ αὐτά ἀκριβῶς, χωρίς καί οἱ ἴδιοι νά τό θέλουν, παρεσκεύαζον τά πράγματα, ὥστε νά λάμψη περισσότερον. Διότι καί τοῦτο σαφῶς ἐπικυρώνει τήν ἀνάστασιν, τό ὅτι δηλαδή αὐτοί διϊσχυρίσθησαν, ὅτι οἱ μαθηταί ἔκλεψαν τό σῶμα. Διότι αὐτό εἶναι μία σοβαρά ὁμολογία πού προέρχεται ἀπό ἐκείνους, ὅτι τό σῶμα δέν ἦτο ἐκεῖ. Ὅταν λοιπόν αὐτοί μέν ὁμολογοῦν, ὅτι τό σῶμα δέν ἦτο ἐκεῖ, τήν δέ κλοπήν μαρτυρεῖ καί ἀποδεικνύει ψευδῆ καί ἀπίθανον ἡ φρουρά, πού εἶχαν ἐγκαταστήσει καί τά σήμαντρα καί ἡ δειλία τῶν μαθητῶν, ἀδιαμφισβήτητος καί ἀπό τήν πλευράν αὐτήν φαίνεται καί παρουσιάζεται ἡ ἀπόδειξις τῆς Ἀναστάσεως.
Ἀρκετά αὐτά διά νά δείξουν τό παράλογον καί ἀσύστατον τῆς ἐπινοήσεως τῶν ἀρχόντων. Ἀπομένει τώρα νά εἴπωμεν ὀλίγα καί ἐπί τῆς καθησυχαστικῆς διαβεβαιώσεως τῶν ἀρχόντων πρός τούς στρατιώτας, ὅτι «ἐάν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπί τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς πείσομεν αὐτόν καί ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν». Δι’ ὅλα, βλέπετε, ἐφρόντισαν οἱ… συνετοί καί προνοητικοί ἄρχοντες. Ἠμποροῦσαν νά ἀφήσουν ἀτακτοποίητον καί τό θέμα αὐτό; Ἡ παραμέλησις τοῦ καθήκοντος τοῦ φρουροῦ στρατιώτου κατά τήν ρωμαϊκήν νομοθεσίαν, ἐθεωρεῖτο σοβαρώτατον σφάλμα, τό ὁποῖον συνεπήγετο βαρυτάτας ποινάς. Τούς στρατιώτας, λοιπόν, τούς ἀνησυχεῖ τό πρᾶγμα. Καί σκέπτονται πώς θά ἀντιμετωπίσουν ἕνα τέτοιον ἐνδεχόμενον. Ἔτσι εἶναι οἱ ἔνοχοι. Πάντοτε ἀνησυχοῦν. Καί δέν εἶχαν μέν οἱ στρατιῶται καμμίαν ἐνοχήν διότι ἐξηφανίσθη τό σῶμα πού ἐφρουροῦσαν. Εἶχαν ὅμως βαρεῖαν ἐνοχήν, διότι ἐδέχθησαν νά δωροδοκηθοῦν καί νά θέσουν εἰς κυκλοφορίαν ψεῦδος περί δῆθεν κλοπῆς τοῦ σώματος. Δέν ἦτο ἐλαφρόν τό τοιοῦτον. Διότι αὐτοί μέν δέν ἐπρόκειτο νά ἐλαφρύνουν τήν θέσιν των, ἐάν τούς ἐζητεῖτο νά ἀπολογηθοῦν—εἶναι ἐλαφρυντικόν ὁ ὕπνος εἰς τάς περιστάσεις αὐτάς;—συγχρόνως ὅμως ἐνοχοποιοῦσαν ἀθῴους ἀνθρώπους, ὅτι διέπραξαν κλοπήν, τήν ὁποίαν ἐκεῖνοι δέν εἶχαν διαπράξει. Τούς προλαμβάνουν ὅμως οἱ ἀρχιερεῖς καί τούς καθησυχάζουν. Ἄρχοντες θρησκευτικοί τοῦ λαοῦ εἶναι αὐτοί καί μέ τόν ἡγεμόνα ἔχουν πάντοτε καλάς σχέσεις. Ὀλίγας λέξεις, λοιπόν, ἄν θά εἴπουν εἰς τόν ἡγεμόνα, ἡ ὑπόθεσις «θά τεθῆ εἰς τό ἀρχεῖον», διά νά χρησιμοποιήσωμεν μίαν σύγχρονον ἔκφρασιν.
Ἐάν ὅμως μέ ἐξυπνάδα ἐτακτοποίησαν τήν ὑπόθεσιν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων οἱ ἀρχιερεῖς, εἰς τόν Θεόν τόν ἐτάζοντα καρδίας καί νεφρούς, τί θά εἴπουν; Ὅταν ἐκεῖ γυμνή ἡ ἀλήθεια παρουσιασθῆ, τί θά ἀπολογηθοῦν; Αὐτό δυστυχῶς δέν τό ὑπολογίζομεν, ὅταν καταστρώνωμεν τά σχέδιά μας χωρίς νά λαμβάνωμεν ὑπ’ ὄψει μας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Θά ἔλθη καιρός, κατά τόν ὁποῖον «γυμνά καί τετραχηλισμένα» τά ἔργα μας καί τά σχέδια μας θά ἐμφανισθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, διά νά ἀποκαλυφθοῦν τά ἄνομα ἐλατήριά μας καί οἱ σκοτεινοί σκοποί μας. Ποῖος τότε θά μᾶς συμπαρασταθῆ; Κανείς, ἀπολύτως κανείς. Δι’ αὐτό ἄς ἐλέγχωμεν διαρκῶς τό ἐσωτερικόν μας καί ὅταν τό εὑρίσκωμεν ξένον πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἄς φροντίζωμεν νά τό καθαρίζωμεν, διά νά εὕρωμεν ἔλεος ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως.» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου», Τό ἀσύστατον τῶν ψευδῶν, σ. 63, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
