ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἔρχεται, οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καί εἰσῆλθεν εἰς τό μνημεῖον καί θεωρεῖ τά ὀθόνια κείμενα, καί τό σουδάριον, ὁ ἦν ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετά τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλά χωρίς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Ἐνῶ δηλαδή ὁ Ἰωάννης ἐπερίμενεν ἀπ’ ἔξω, ἄρχεται ὁ Σίμων Πέτρος ἔπειτα ἀπό αὐτόν καί θαρραλέος καί ὁρμητικός καθώς ἦτο ἀπό χαρακτῆρας, ἐμβῆκεν εἰς τό μνημεῖον καί παρετήρησεν ἐκ τοῦ πλησίον, ὅτι οἱ νεκρικοί ἐπίδεσμοι ἦσαν κατά γῆς καί δέν ἔλειπαν, ὅπως ἦτο φυσικόν νά συμβῆ, ἐάν τό σῶμα εἶχε κλαπῆ. Παρετήρησεν ἀκόμη, ὅτι τό σουδάριον, μέ τό ὁποῖον εἶχον σκεπάσει τήν κεφαλήν τοῦ Ἰησοῦς, δέν ἦτο ἀτάκτως ἀνακατευμένον μέ τούς ἐπίδέσμους, ἀλλά μέ τάξιν, πού δέν ἐπρόδιδε βίαν καί σπουδήν, ἦτο τυλιγμένον χωριστά κάπου ἐκεῖ.”
ΣΧΟΛΙΟ (β)
«Σίμων Πέτρος… εἰσῆλθεν εἰς τό μνημεῖον». Ἀνδρείαν, ψυχραιμίαν καί σταθερότητα δεικνύει ἡ ἐνέργεια αὐτή τοῦ Πέτρου. Ἄν ὁ Ἰωάννης, σάν νεώτερος καί περισσότερον εὐκίνητος, ἔτρεξε καί προέλαβε τόν Πέτρον εἰς τήν ἄφιξιν εἰς τό μνημεῖον, ὅμως ὁ Πέτρος ὑπερτερεῖ τοῦ Ἰωάννου εἰς ἀνδρείαν καί ἀποφασιστικότητα. Καί εἶναι ἡ ἀνδρεία καί ἀπόφασιστικότης ἀρεταί σπουδαῖαι, τάς ὁποίας οἱ Χριστιανοί μετά πολλῆς τῆς ἐπιμελείας πρέπει νά φροντίζουν νά ἀποκτοῦν. «Οὐ γάρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός πνεῦμα δειλίας, ἀλλά δυνάμεως» (Α’ Τιμοθ. α’ 7), ἐσημείωνεν ἀργότερον ὁ κατ’ ἐξοχήν ἡρωϊκός Ἀπόστολος, ὁ Παῦλος. Τί ἔχει νά φοβηθῆ ὁ Χριστιανός, ὅταν ἔχη τήν πεποίθησιν, ὅτι ἄγγελοι τόν συνοδεύουν, ὅταν πιστεύη, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἐκτείνει ἐπάνω του τήν προστατευτικήν πρόνοιάν Του; Νά φοβηθῆ τήν κακίαν τῶν ἀνθρώπων; Ἀλλά θά ἀφήση ὁ Θεός νά παραδοθῆ εἰς τά χέρια των καί δέν θά τοῦ ἐμπνεύση τρόπους καί σχέδια, ὥστε νά ἀποφύγη τάς πονηράς των βουλάς; Θά φοβηθῆ τά νεκροταφεῖα, ὅπως συμβαίνει συνήθως μέ τούς πολλούς, ὅταν περνοῦν ἀπό αὐτά, μάλιστα κατά τήν νύκτα; Ἀλλά διατί νά φοβηθῆ ἀπό αὐτά; Οἱ πλέον ἀκίνδυνοι τόποι εἶναι τά νεκροταφεῖα. Ἀναπαύονται ἐκεῖ τά σώματα τῶν κεκοιμημένων ἀδελφῶν μας μέχρι τῆς κοινῆς ἀναστάσεως. Ἄς μή τρομάζουν, λοιπόν, οἱ Χριστιανοί, διερχόμενοι διά τῶν τάφων καί ἄς μή ἐπηρεάζονται ἀπό τάς ἀνόητους διηγήσεις πού κυκλοφοροῦν εἰς πολλά μέρη, ὅτι δῆθεν κίνδυνοι σοβαροί ἐνεδρεύουν ἐκεῖ καί «στοιχειά» καί «βρυκόλακες». Τίποτε ἀπ’ αὐτά δέν ὑπάρχει, ἀλλά σταυροί καί σύμβολα ἀναστάσεως πού κοσμοῦν τούς τάφους τῶν προσφιλῶν μας.
Ἀλλά καί τοῦτο ἄς προσθέσωμεν. Εἶναι ἀληθές ὅτι εὐρέθη ὁ Πέτρος εἰς μίαν στιγμήν ἀδυναμίας καί ἠρνήθη τόν Διδάσκαλον. Ἦτο ἡ πτῶσις του ἐκείνη ἀποτέλεσμα τῆς αὐτοπεποιθήσεώς του, πού τόν ἔκαμε νά δειλιάση καί ὄχι ἐλλείψεως ἀγάπης. Καί αὐτό τό ἔδειξε καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ἀποστολικῆς του ζωῆς. Ἐκάμφθη πρός στιγμήν καί ἐκυριάρχησεν εἰς τήν ψυχήν του ἡ δειλία, διότι ἐστηρίχθη εἰς τάς ἰδίας του δυνάμεις. Ἄς ἀποφεύγωμεν τήν αὐτοπεποίθησιν καί ἡ δειλία δέν θά μᾶς καταλάβη.
(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου» Κεφ. Χαρακτήρων συμπλήρωσις, σελ.52, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
