ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἔρχεται, οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καί εἰσῆλθεν εἰς τό μνημεῖον καί θεωρεῖ τά ὀθόνια κείμενα, καί τό σουδάριον, ὁ ἦν ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετά τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλά χωρίς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Ἐνῶ δηλαδή ὁ Ἰωάννης ἐπερίμενεν ἀπ’ ἔξω, ἄρχεται ὁ Σίμων Πέτρος ἔπειτα ἀπό αὐτόν καί θαρραλέος καί ὁρμητικός καθώς ἦτο ἀπό χαρακτῆρας, ἐμβῆκεν εἰς τό μνημεῖον καί παρετήρησεν ἐκ τοῦ πλησίον, ὅτι οἱ νεκρικοί ἐπίδεσμοι ἦσαν κατά γῆς καί δέν ἔλειπαν, ὅπως ἦτο φυσικόν νά συμβῆ, ἐάν τό σῶμα εἶχε κλαπῆ. Παρετήρησεν ἀκόμη, ὅτι τό σουδάριον, μέ τό ὁποῖον εἶχον σκεπάσει τήν κεφαλήν τοῦ Ἰησοῦς, δέν ἦτο ἀτάκτως ἀνακατευμένον μέ τούς ἐπίδέσμους, ἀλλά μέ τάξιν, πού δέν ἐπρόδιδε βίαν καί σπουδήν, ἦτο τυλιγμένον χωριστά κάπου ἐκεῖ.”
ΣΧΟΛΙΟ (γ)
«Θεωρεῖ τά ὀθόνια κείμενα καί τό σουδάριον… χωρίς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον». Μετά προσοχῆς παρετήρησεν ὁ μαθητής τήν θέσιν τῶν ὀθονίων καί τοῦ σουδαρίου. Τά μέν ὀθόνια, ὅπως καί ἀλλαχοῦ ἐλέχθη, ἦσαν αἱ λωρίδες, μέ τάς ὁποίας περιέδεσαν τό σῶμα πρός ἐνταφιασμόν ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, αἱ ὁποῖαι μαζῆ μέ τήν ἄφθονον ποσότητα τῶν ἀρωμάτων εἶχαν στερεά κολλήσει ἐπάνω εἰς τό σῶμα ἀπό τοῦ λαιμοῦ μέχρι τῶν ποδῶν τό δέ σουδάριον ἦτο τῆς κεφαλῆς κάλυμμα χωριστόν ἀπό τά ὀθόνια. Μέ αὐτό ἐσκέπαζαν τήν κεφαλήν τοῦ νεκροῦ, εὐκόλως δέ ἐν ἀντιθέσει πρός τά ὀθόνια ἀφηρεῖτο ἀπό τήν θέσιν του. Μέ τήν φράσιν, λοιπόν, αὐτήν ὁ Ἱερός Εὐαγγελιστής δύο πράγματα θέλει νά τονίση. Πρῶτον: Τό παράδοξον τοῦ πράγματος. Δεύτερον τήν ἄνεσιν, πού προϋποθέτει ἡ ἐνέργεια τῆς ἀπαλλαγῆς τοῦ σώματος ἀπό τά ὀθόνια.
Τό παράδοξόν του πράγματος: Ἄν κάποιο ἄγνωστον πρόσωπον παρεβίαζε τόν τάφον μέ σκοπόν νά ἀφαιρέση ἀπό ἐκεῖ τό σῶμα τοῦ Λυτρωτοῦ, εἶναι ὅλως ἀπίθανον, ὅτι θά ἀφαιροῦσε τά μέ πολλήν δυσκολίαν ἀφαιρούμενα ὀθόνια, ἀφοῦ ἦσαν πολύ σφιχτά προσκεκολλημένα εἰς τό σῶμα διά τῶν ἀρωμάτων, ἀλλά θά ἔπαιρνε τόν νεκρόν ὅπως ἦτο, μαζῆ δηλαδή μέ τά ὀθόνια. Τώρα ὅμως ἡ θέσις τῶν ὀθονίων εἶναι τοιαύτη, ὥστε νά φανερώνη, ὅτι τό σῶμα τρόπον τινά διωλίσθησε διά μέσου αὐτῶν καί ἠλευθερώθη ἀπό αὐτά, ἀπορριφθέντος καί τοῦ σουδαρίου ἀπό τῆς κεφαλῆς. Ἦτο λοιπόν καί ἡ θέσις καί ἡ διάταξις τῶν ὀθονίων δηλωτική τοῦ συντελεσθέντος θαύματος.
Ἀλλά καί ἄνεσιν τοῦ προσώπου, πού θά ἐνήργει τήν κλοπήν τοῦ σώματος, ἐμαρτύρει ἡ τοιαύτη θέσις τῶν ὀθονίων. Πράγματι, ἄν παραδεχθῶμεν, ὅτι παραβιαστής τοῦ τάφου ἠθέλησε νά κλέψη τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί ἔκρινεν, ὅτι ἔπρεπε νά ἀφήση ἐκεῖ τά ὀθόνια καί τό σουδάριον, ἀφοῦ τά ἀπέσπα ἀπό τό σῶμα μέ πολλήν δυσκολίαν, θά τά ἐπετοῦσε δεξιά καί ἀριστερά χωρίς καμμίαν τάξιν. Τό ἐντελῶς ὅμως ἀντίθετον παρουσιάζει ἡ θέσις των. Καί ἀποτελεῖ καί τό γεγονός αὐτό μίαν ἐπί πλέον ἀπόδειξιν τοῦ πελωρίου καί ἐκπληκτικοῦ θαύματος τῆς ἀναστάσεως. Τοῦ θαύματος, πού ἐσυκοφάντησαν καί ἠρνήθησαν οἱ ἐχθροί τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος, οἱ πιστοί ὅμως προσκυνοῦμεν ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας, ἐπαναλαμβάνοντες τόν ἀναστάσιμον ὕμνον· «Ὑμνοῦμέν Σου, Χριστέ, τό σωτήριον Πάθος καί δοξάζομέν Σου τήν Ἀνάστασιν». (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου» Κεφ. Καί τά ἄψυχα μάρτυρες τῆς ἀναστάσεως, σελ. 53, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
