ΚΕΙΜΕΝΟ
« Ἀναστάς δέ πρωῒ πρώτῃ σαββάτου ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, ἀφ’ ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτά δαιμόνια, ἐκείνη πορευθεῖσα ἀπήγγειλε τοῖς μετ’ αὐτοῦ γενομένοις, πενθοῦσι καί κλαίουσι. Κἀκεῖνοι ἀκούσαντες ὅτι ζῇ καί ἐθεάθη ὑπ’ αὐτῆς, ἠπίστησαν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ὅταν ἀνέστη ὁ Ἰησοῦς τό πρωί τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος, ἐφάνη πρῶτον εἰς τήν Μαρίαν τήν Μαγδαληνήν, ἀπό τήν ὁποίαν εἶχε βγάλει ἑπτά δαιμόνια. Ἐκείνη ἐπῆγε καί ἀνήγγειλε τοῦτο εἰς τούς μαθητάς, πού ἦσαν προτήτερα μαζῆ του καί οἱ ὁποῖοι εἶχαν πένθος καί ἔκλαιαν διά τόν θάνατον τοῦ Διδασκάλου των. Ἀλλ’ ἐκεῖνοι, ὅταν ἤκουσαν, ὅτι ζῆ καί ὅτι αὐτή τόν εἶδε, δέν ἐπίστευσαν εἰς τούς λόγους της.»
ΣΧΟΛΙΟ
«Ποῖος ἠμπορεῖ νά ἀμφισβητήση τήν τιμήν, πού ἔκαμεν ὁ Ἀναστάς εἰς τήν μυροφόρον; Εἰς αὐτήν πρώτην νά ἐμφανισθῆ; Ἔκαμε τόσην τιμήν εἰς τόν ἐπιστήθιον μαθητήν, τόν Ἰωάννην, νά τοῦ ἐμπιστευθεῖ τήν Παναγίαν Μητέρα του, διά νά τήν προστατεύση μετά τήν ἰδικήν τοῦ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἔξοδον. Δέν θά ἦτο φυσικώτερον εἰς αὐτόν, εἰς τόν μαθητήν «ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», νά κάμη τήν πρώτην του ἐμφάνισιν; Τοσούτω μᾶλλον, ὅσῳ εὐθύς ἀμέσως θά ἐλάμβανε γνῶσιν τῆς ἀναστάσεώς του ἤ πλησίον του, εἰς τήν οἰκίαν του, εὑρισκομένη Θεοτόκος, καί θά παρηγορεῖτο ἔπειτα ἀπό τόν βαθύν πόνον πού ἐδοκίμασε μέ τήν σταύρωσίν τοῦ Υἱοῦ της. Ἄλλως ὅμως ἔκρινεν ὁ Κύριος, Τήν Μαγδαληνήν κρίνει ἀξίαν τῆς πρώτης μετά τήν ἀνάστασιν ἐμφανίσεώς του. Διότι πράγματι τό ἤξιζεν ἡ εὐγνώμων μαθήτρια. Καί εἰς ἄλλο σημεῖον τοῦ παρόντος, ἐτονίσθη ἡ ἀγάπη ἡ λατρευτική καί ἡ ἐγκάρδιος εὐγνωμοσύνη, τήν ὁποίαν ἡ Μαγδαληνή ἔδειξεν ἀπέναντι τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, παρακολουθοῦσα τόν Διδάσκαλον εἰς τάς ἀνά τήν Παλαιστίνην περιοδείας του καί διακονοῦσα αὐτόν. Ἡ καρδία τῆς ἱκανοποιεῖτο πλήρως, ἀκούουσα τήν θείαν διδασκαλίαν του. Εἶχεν ὅμως καί ἄλλον, εἰδικώτερον λόγον, νά τρέφη ἀπέναντι τοῦ Διδασκάλου τήν ἀπέραντον τῆς καρδίας της εὐγνωμοσύνην. Τό ὅτι ἀπ’ αὐτῆς ὁ Ἰησοῦς «ἐκβεβλήκει ἑπτά δαιμόνια». Δέν ἔχομεν ἄλλην μαρτυρίαν τῆς ὑπό τοῦ Κυρίου ἀπαλλαγῆς τῆς μυροφόρου ἀπό αὐτά, οὔτε πότε καί ὑπό ποίας συνθήκας ἔλαβε χώραν ἡ ἀπαλλαγή αὐτή. Οἱ θεόπνευστοι συγγραφεῖς δέν ἐθεώρησαν ἀπαραίτητον νά μᾶς ἐνημερώσουν ἐπ’ αὐτοῦ. Ὁπωσδήποτε ὅμως ἡ θεραπεία αὐτή ἤναψεν εἰς τήν καρδίαν τῆς φλόγα εὐγνωμοσύνης καί ἀγάπης πρός τόν Λυτρωτήν, τήν ὁποίαν ἐδείκνυεν εἰς πᾶσαν περίστασιν καί τήν ὁποίαν πολύ ἐξετίμα ὁ Ἰησοῦς. Γνώστης δέ Ἐκεῖνος τῶν ἀποκρύφων τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν, διέκρινε τό ἀνιδιοτελές καί ἅγιον τῆς ἀγάπης αὐτῆς. Καί καθ’ ὅσον ηὔξανεν ἡ εὐγνωμοσύνη τῆς μαθήτριας, ἐπί τοσοῦτον καί ἡ θεία ἀγάπη ἐξεδηλώνετο, ὁδηγοῦσα αὐτήν εἰς βαθυτέραν γνῶσιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί εἰς ἀφοσίωσιν ἀκόμη μεγαλυτέραν εἰς τό Πανάγιον Πρόσωπόν Του. Ἀποκορύφωμα δέ τῆς τοιαύτης ἀγάπης ὑπῆρξεν ἡ εἰς αὐτήν πρώτη ἐμφάνισις Του μετά τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασίν Του.
Εἶχεν εἰπεῖ ὁ Κύριος εἰς τούς μαθητάς κατά τήν ὁμιλίαν Του πρός αὐτούς τό βράδυ τῆς Μ. Πέμπτης: «Ὁ ἀγαπῶν μέ ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ πατρός μου, καί ἐγώ ἀγαπήσω αὐτόν καί ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν» (Ἰωάν. ιδ’ 21). Δηλαδή ἐκεῖνος πού μέ ἀγάπα, θά ἀγαπηθῆ ἀπό τόν οὐράνιον Πατέρα μου καί ἐγώ θά τόν ἀγαπήσω, καί θά ἐμφανίσω εἰς αὐτόν τόν ἑαυτόν μου. Βεβαίως ἡ ἐμφάνισις αὐτή θά εἶναι ἐσωτερική, πνευματική, θά εἶναι ἐμφάνισις πού θά ἔχη σχέσιν μέ τήν ἀποκάλυψιν τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί τήν βαθυτέραν γνῶσιν τοῦ νόμου του. Ὅμως ἐδῶ ὁ Ἀναστάς δέν ἐμφανίζεται μόνον πνευματικῶς εἰς τήν ἀφωσιωμένην μαθήτριαν. Ἐμφανίζεται καί μέ τό Ἀναστάν ἅγιον καί ἄφθαρτον Σῶμα Του. Ἐμφανίζεται καί τῆς μεταδίδει τήν ἐξαιρετικήν χαράν, ὅτι Αὐτός, τόν ὁποῖον ἐθεώρει ὡς νεκρόν, εἶναι ζῶν, ἀνέστη καί ἀνεδείχθη νικητής τοῦ θανάτου. Ἔτσι γνωρίζει ὁ Κύριος νά ἀμείβη τήν ἀγάπην ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι πράγματι καί ἀλήθεια τόν ἀγαποῦν. Καί καθ’ ὅσον προάγεται ἡ πρός τόν Χριστόν ἀγάπη τῶν, ἐπί τοσοῦτον καί ἡ ἐμφάνισίς του θά γίνεται περισσότερον συγκεκριμένη, θά τούς ἀποκαλύπτη ἐνεργέστερον τάς ἀληθείας του, θά τούς παρέχη τήν ἐσωτερικήν πληροφορίαν, ὅτι εἶναι μαζῆ των, καί θά τούς γεμίζη ἀπό χαράν ἀπερίγραπτον. Ἰδού τό πρῶτον σημεῖον, πού ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν εἰς τούς στίχους πού ἀναπτύσσομεν.» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου», Ἡ τιμή πρός τήν Μυροφόρον, σ. 73, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
