Τετάρτη 1 Ἰουνίου 2011 Λουκᾶ ιβ´36
ΚΕΙΜΕΝΟ
« καὶ ὑμεῖς ὅμοιοι ἀνθρώποις προσδεχομένοις τὸν κύριον ἑαυτῶν, πότε ἀναλύσει ἐκ τῶν γάμων, ἵνα ἐλθόντος καὶ κρούσαντος εὐθέως ἀνοίξωσιν αὐτῷ. »
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Προκειμένου νά κατακτήσετε τόν οὐρανόν, εἶσθε καί σεῖς ὅμοιοι πρός ἀνθρώπους, πού περιμένουν τόν κύριόν των, πότε θά ἐπιστρέψῃ πάλιν ἀπό τούς γάμους, διά νά τοῦ ἀνοίξουν ἀμέσως, ὅταν ἔλθῃ καί κτυπήςῃ τήν θύραν. Διότι καί ὁ ἰδικός σας Κύριος εὑρίσκεται τώρα εἰς τούς οὐρανούς, ἀπό τήν ἀτελεύτητον πανήγυριν τῶν ὁποίων θά ἐπανέλθῃ, εἴτε κατά τήν ἄγνωστον ὥραν τοῦ θανάτου διά τόν καθένα σας, εἴτε κατά τήν ἡμέραν τῆς δευτέρας παρουσίας του δι᾽ ὅλους» (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
Ὁ Θεός μας, ὅπως γνωρίζουμε ὅλοι μας, ὀνομάζεται καὶ εἶναι Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων. Εἶναι ὁ Δημιουργὸς τῶν πάντων καὶ Κυβερνήτης τοῦ Σύμπαντος. Καὶ ὅμως Αὐτὸς ὁ ἄπειρος καὶ Παντοδύναμος Θεὸς κάποια στιγμή, πρὶν ἀπὸ δύο χιλιετίες, ξεντύθηκε τὴ δόξα Του καὶ ἔγινε καὶ ἄνθρωπος ὅμοιος μὲ μᾶς. Ἦρθε ἁπλᾶ, ταπεινὰ καὶ ἀθόρυβα, καὶ ἀναστράφηκε ὄχι ὡς βασιλιάς, ἀλλὰ ὡς δοῦλος, ὡς ὑπηρέτης· «ἐγώ εἰμι ἐν μέσῳ ὑμῶν ὡς ὁ διακονῶν» (Λουκ. κβ΄ 27), εἶπε κάποτε στοὺς μαθητές Του. Ἔπειτα ἀκολούθησαν τὰ μεγάλα ἐκεῖνα γεγονότα τοῦ Πάθους, τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς Ἀναλήψεώς Του.
Θά περίμενε δὲ κανείς ὅτι μετὰ τὴν Ἀνάληψη ὁ Κύριος θὰ ἔπαυε νὰ διακονεῖ ὡς δοῦλος· ὅμως, ὄχι μόνον δὲν ἔγινε κάτι τέτοιο, ἀλλὰ ὁ Κύριος ἐβεβαίωσε ὅτι θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ διακονεῖ γιὰ πάντα, ἀκόμη καὶ στὴν αἰώνια βασιλεία Του. Ἀπίστευτο μᾶς φαίνεται κάτι τέτοιο· εἶναι ὅμως πέρα ὣς πέρα ἀληθινό· καὶ αὐτὸ μᾶς λέει ὀ παραπάνω στίχος τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου πού σχολιάζουμε.
Τὸ πρῶτο καὶ βασικὸ νόημα ποὺ μποροῦμε νὰ διακρίνουμε ἐδῶ εἶναι ἡ δόξα τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἰδική μας δόξα. Δόξα πραγματικὰ ἀσύλληπτη, ἀφοῦ, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, οἱ ἄνθρωποι, οἱ πιστοί, ποὺ θὰ μετάσχουν τῆς βασιλείας Του, θὰ εἶναι ἐκεῖ βασιλεῖς, τοὺς ὁποίους θὰ ὑπηρετεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβει τί οὐσιαστικὰ σημαίνει αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Ὁ ἄνθρωπος βασιλιὰς καὶ ὑπηρέτης του ὁ Θεός! Μᾶς φαίνεται πραγματικὰ σὰν σχῆμα ὑπερβολῆς, ὅπως ὀνομάζονται οἱ παρόμοιες ἐκφράσεις· λόγια δηλαδὴ ὑπερβολικά, ποὺ λέγονται ἔτσι, γιὰ νὰ τονίσουν κάποια ἰδέα δυνατή, κάποιο νόημα πολὺ μεγάλο καὶ ἀσυνήθιστο. Ἐδῶ ὅμως δὲν ἔχουμε τέτοιο σχῆμα ὑπερβολῆς. Αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Κύριος, ὅτι θὰ ζωστεῖ ὁ ἴδιος τὴν ποδιὰ τοῦ δούλου, εἶναι ἀναμφιβόλως μιὰ εἰκόνα· αὐτὴ ὡστόσο ἡ εἰκόνα, ὄχι μόνον δὲν ἀποτελεῖ ὑπερβολή, ἀλλὰ καὶ ὑπολείπεται πάρα πολὺ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα. Ἡ πραγματικότητα δὲν μπορεῖ κὰν νὰ περιγραφεῖ. Ὁ Θεὸς ἔχει ἑτοιμάσει μιὰ δόξα πολὺ μεγάλη γιὰ τά πλάσματά Του. Δόξα θεϊκή. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι προωρισμένος νὰ γίνει ἴσος καὶ ὅμοιος μὲ τόν Δημιουργό Του. Τό βεβαιώνει αὐτὸ ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος κατὰ τρόπο ἀπόλυτο στὴν Ἀποκάλυψη λέγοντας: «ὁ νικῶν, δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ’ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου» (Ἀποκ. γ΄21)· σ’ἐκεῖνον ποὺ ἀναδεικνύεται νικητὴς στὸν πνευματικὸ ἀγώνα, θὰ τοῦ δώσω τὴν ἐξουσία νὰ καθίσει μαζί μου στὸν θεϊκό μου θρόνο. Θὰ εἶναι τόσο μεγάλη ἐκείνη ἡ δόξα, ὥστε, ἀκόμη καὶ ὁ τελευταῖος στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ποὺ μόλις καί μετὰ βίας ἐμπῆκε σ’αὐτήν, θὰ ἔχει ἀπείρως μεγαλύτερη δόξα καὶ ἀπὸ τὸν πιὸ δοξασμένο ἄνθρωπο ἐπάνω στὴ γῆ.
Τὸ δεύτερο καὶ ἐξ ἴσου σημαντικὸ νόημα, ποὺ διακρίνουμε στὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ ἀπερίγραπτη εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου. Πρόκειται πράγματι γιὰ μιὰ κατάσταση ποὺ ἀκόμη καὶ μὲ τὴν φαντασία μας εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατο τώρα νὰ τὴν συλλάβουμε. Χρησιμοποιώντας γιὰ τὸν Ἑαυτό Του καὶ μᾶς ὁ Κύριος τὴν εἰκόνα τοῦ δούλου ποὺ ὑπηρετεῖ τοὺς κυρίους του, θέλει νὰ φανερώσει τὸ μέγεθος τῆς εὐτυχίας, ποὺ μᾶς ἐπιφυλάσσει στὴ βασιλεία Του. Διότι, ἀφοῦ ὁ Θεὸς θὰ εἶναι ὑπηρέτης μας, αὐτὸ σημαίνει ὅτι θὰ τὰ ἔχουμε ὅλα, ὅτι κάθε μεγάλη ἐπιθυμία μας, κάθε θεόσδοτος πόθος μας θὰ μπορεῖ νὰ ἱκανοποιηθεῖ πλήρως. Εἶναι δὲ αὐτὴ ἡ μακαριότητα καὶ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου αἰώνια, ἀτέλειωτη, παντοτινή. Χωρὶς ὑπερβολή, ἀκόμη καὶ ἕνας μόνο ψίθυρος, μιὰ καὶ μόνη ἐλάχιστη στιγμὴ αὐτῆς τῆς θεϊκῆς χαρᾶς καὶ εὐτυχίας ἀξίζει ἀσυγκρίτως περισσότερο ἀπὸ ὅλες τίς χαρὲς καὶ ἀπολαύσεις τῆς γῆς. Πόσο λοιπὸν πολὺ περισσότερο ἀξίζει αὐτὴ ἡ χαρὰ καὶ μακαριότητα ὡς αἰώνια ποὺ εἶναι;
