ΚΕΙΜΕΝΟ
“Μή κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε· ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν”
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Μή κατακρίνετε ἀσυμπαθῶς τόν πλησίον σας, διά νά μή κατακριθῆτε ὑπό τοῦ Θεοῦ. Διότι μέ τήν αὐτήν ἀσυμπαθῆ καί αὐστηράν κρίσιν, μέ τήν ὁποίαν κατακρίνετε, θά κατακριθῆτε, καί μέ τό αὐτό μέτρον, μέ τό ὁποῖον ἐξετάζετε καί καταδικάζετε τάς πράξεις τοῦ πλησίον, θά μετρηθῆ καί διά σᾶς ὑπό τοῦ Θεοῦ ἡ πολιτεία καί συμπεριφορά σας” ( Ἀπό τήν “ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας”τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”)
ΣΧΟΛΙΟ (συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Τί λοιπὸν πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τήν κατάκριση;
Τό πρῶτο καί βασικό εἶναι νὰ κατανοήσουμε καλὰ τὴν ζημία ποὺ μᾶς προκαλεῖ. Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ζημία; Ἡ ζημία εἶναι ὅτι μὲ τὴν κατάκρισι ἐπιβαρύνουμε πολὺ τὴν θέσι μας ἐνώπιον τοῦ δικαίου Κριτοῦ, τοῦ Κυρίου. Ὅπως μᾶς εἶπε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, τὰ ἁμαρτήματά μας δὲν θὰ κριθοῦν μόνον ἀπὸ τὸ πόσο βαριὰ ἦσαν, ἀλλὰ θὰ ἐπιβαρυνθοῦν καὶ ἀπὸ τὶς δικές μας κρίσεις γιὰ τὰ λάθη τῶν ἄλλων. Ἔτσι ἡ κατάκρισι μᾶς ἐπιβαρύνει πολὺ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπειλεῖ ὅτι γι’ αὐτὸ θὰ μᾶς κρίνῃ πολὺ αὐστηρά: «ἐν ᾧ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε», μᾶς προειδοποίησε. Ἀναφέρεται στοὺς βίους ἁγίων ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου ὅτι κάποιος ἀμελὴς στὰ καθήκοντά του μοναχὸς ἦταν στὰ τελευταῖα του. Ἔκανε ὅμως ἐντύπωσι σὲ ὅλους ὅτι ἦταν χαρούμενος ποὺ πέθαινε, παρ’ ὅλο ποὺ εἶχε ζήσει μὲ τόση ἀμέλεια. Ἀπορημένοι λοιπὸν τὸν ρώτησαν, πῶς δὲν τρέμει ποὺ θὰ ἐμφανιστῇ ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ, ἔχοντας ζήσει τόσο ἀπρόσεκτα. Καὶ ἐκεῖνος τότε τοὺς ἀπάντησε: -Ἔχω ζήσει τόσες δεκαετίες στὸ Μοναστῆρι· μὲ ἀκούσατε ποτὲ νὰ κατακρίνω κάποιον; -Ὄχι, τοῦ ἀπαντοῦν. –Γι’αὐτὸ λοιπὸν μὲ βλέπετε χαρούμενο τοὺς ἀπάντησε. Διότι πιστεύω ἀπόλυτα ὅτι Ἐκεῖνος ποὺ εἶπε: «μὴ κρίνετε καὶ οὐ μὴ κριθῆτε» (Λουκ. στ΄37) θὰ τηρήσῃ τὸν λόγο του. Καὶ λέγοντας αὐτὰ παρέδωσε ἤρεμα τὸ πνεῦμα. Καὶ ἔμειναν ὄλοι ἔκθαμβοι. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς λέγει ὅτι εἶναι προτιμότερο νὰ μὴν νηστεύῃς, ἀλλὰ νὰ πίνῃς κρασὶ καὶ νὰ τρῶς κρέας, παρὰ νὰ κατατρώγῃς μὲ τὴν καταλαλιὰ τὶς σάρκες τῶν ἀδελφῶν σου (Εἰς τὰ ἱερὰ παράλληλα P.G. 96,72).
Τό δεύτερο νά στραφοῦμε στὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ συναισθανθοῦμε τὴν ἁμαρτωλότητα καὶ τὴν ἀδυναμία μας. Διότι καὶ ἐμεῖς ποὺ διαπιστώνουμε τὰ λάθη τῶν ἄλλων τὰ ἴδια ἢ παρόμοια καὶ μάλιστα σοβαρώτερα λάθη κάνουμε. Ὁ Κύριος τὸ ἐτόνισε αὐτὸ ἔντονα, ὅπως εἴδαμε. Γιατὶ παρατηρεῖς τὸ σαριδάκι στὸ μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου, μᾶς εἶπε, καὶ δὲν νιώθεις τὸ δοκάρι, ποὺ βρίσκεται μπηγμένο στὸ δικό σου μάτι; Καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὸ ὑπογραμμίζει ἀκόμη ἐντονώτερα: Ἐσὺ ποιὸς εἶσαι ποὺ κρίνεις ξένον δοῦλο; λέγει («σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην;» Ρωμ. ιδ΄ 4). Ἀλήθεια ποιοὶ εἴμαστε; Γιατὶ προλαμβάνεις ἐκείνη τὴν φοβερὴ ἡμέρα; λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Θέλεις νὰ γίνῃς κριτής; Γίνε κριτὴς τοῦ ἑαυτοῦ σου καὶ τῶν παραβάσεών σου. («βούλει κριτὴς εἶναι; Σαυτοῦ γίνου καὶ τῶν σοι πεπλημμελημένων», Είς τὴν Γένεσιν ὁμιλ. μβ΄ P.G. 54,389). Αὐτὴ ἡ σωτήρια στροφὴ στὸν ἑαυτό μας θὰ μᾶς φανερώσῃ τὴν πραγματικὴ κατάστασί μας. Θὰ καταλάβουμε ὅτι εἴμαστε πολὺ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀδύναμοι. Καὶ θὰ ποῦμε καὶ μεῖς μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο ἐκεῖνο ἀσκητή, ὁ ὁποῖος βλέποντας κάποιον μοναχὸ νὰ ἁμαρτάνῃ, δὲν τὸν κατέκρινε, ἀλλὰ εἶπε: Αὐτὸς σήμερα, ἐγὼ σίγουρα αὔριο.
