Προκατήχηση. Δηλαδὴ πρόλογος στὶς Κατηχήσεις τοῦ ἱεροῦ Πατρός
(Ἡ μετάφραση πού δημοσιεύουμε σέ συνέχειες προέρχεται ἀπό τό ἔργο “Κατηχήσεις Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων” τῶν ἐκδόσεων “ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ”)
ΙΒ’.
Ὅταν παρακολουθεῖς τὶς Κατηχήσεις, ἂν κάποιος Κατηχούμενος σὲ ρωτήσει τί σᾶς εἶπαν οἱ Κατηχητές, νὰ μὴν ἀναφέρεις τίποτα σὲ ὁποιονδήποτε ἄσχετο. Γιατί σοῦ παραδίδουμε μυστήριο καὶ ἐλπίδα τοῦ μέλλοντα αἰώνα. Κράτησε μυστικὰ μέσα σου τὸ μυστήριο, γιὰ χάρη Ἐκείνου πού θὰ σὲ ἀνταμείψει γι’ αὐτό. Μὴ σοῦ πεῖ ποτὲ κανείς: «Τί βλάπτει νὰ τὸ μάθω κι ἐγώ;». Καὶ οἱ ἄρρωστοι ζητᾶνε κρασί. Ἂν ὅμως τοὺς τὸ δώσουμε χωρὶς νὰ πρέπει, τοὺς κάνουμε νὰ χάσουνε τὸ μυαλό τους. Ἔτσι γίνονται δυὸ κακά. Καὶ ὁ ἄρρωστος χάνεται καὶ ὁ γιατρὸς δυσφημίζεται. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν Κατηχούμενο. Ἂν αὐτὸς ἀκούσει κάτι ἀπὸ κάποιον πιστό, τότε καὶ ὁ ἴδιος χάνει τὶς φρένες του —γιατί ἐπειδὴ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ τὸ κατανοήσει, ἐρευνᾶ καὶ περιγελάει αὐτὰ πού κηρύττονται— καὶ ὁ πιστὸς κατακρίνεται ὡς προδότης. Ἐσύ λοιπόν τώρα στέκεσαι στὸ σύνορο μεταξὺ πιστῶν καὶ ἀπίστων. Τὸ νοῦ σου μὴν ξεστομίσεις τίποτα. Ὄχι γιατί δὲν εἶναι ἄξια καὶ σπουδαῖα τὰ ὅσα λέγονται ἐδῶ, ἀλλὰ γιατί ἡ ἀκοὴ τοῦ ἄλλου εἶναι ἀνάξια νὰ τὰ δεχτεῖ. Κάποτε ἤσουν καὶ σὺ Κατηχούμενος, ἀλλὰ δὲν σοῦ εἶπα αὐτὰ πού σοῦ λέω τώρα. Ὅταν ἡ πείρα σὲ διδάξει τὸ ὕψος ὅσων ἔμαθες, τότε θὰ καταλάβεις ὅτι εἶναι ἀνάξιοι οἱ Κατηχούμενοι νὰ τὰ ἀκούσουν.
