ΚΕΙΜΕΝΟ
“Ἐξαπέστειλε βέλη καὶ ἐσκόρπισεν αὐτοὺς καὶ ἀστραπὰς ἐπλήθυνε καὶ συνετάραξεν αὐτούς. καὶ ὤφθησαν αἱ πηγαὶ τῶν ὑδάτων, καὶ ἀνεκαλύφθη τὰ θεμέλια τῆς οἰκουμένης ἀπὸ ἐπιτιμήσεώς σου, Κύριε, ἀπὸ ἐμπνεύσεως πνεύματος ὀργῆς σου” (στ.15-16)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Ἐξέπεμψε ἐναντίον τούς τά βέλη του καί τούς σκόρπισε· ἐξαπέλυσε ἐναντίον τους πλῆθος ἀστραπῶν καί συντάραξε μέ ἀσυγκράτητο πανικό τήν ἄνομη καί ἀσεβή παράταξή τους. Καί τά ὕδατα τῆς γῆς μέ μιᾶς ἐξατμίσθηκαν, ὥστε φάνηκαν οἱ ἀποξηραμμένοι πυθμένες τῶν πηγῶν τους, καί ξεσκεπάσθηκαν τόσο πολύ οἱ βυθοί τῶν θαλασσῶν καί τῶν ὠκεανῶν, ὥστε γυμνά καί ξηρά ἀναφάνηκαν τά θεμέλια τῆς οἰκουμένης ἀπό τήν ἐπιτίμησή σου, Κύριε, ἀπό ἕνα καί μόνο φύσημα τῆς τρομερῆς ὀργῆς σου.
ΣΧΟΛΙΟ (γ´συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Ὅταν γνωρίζουμε ὅτι ὀ Θεός ἐπεμβαίνει στή ζωή μας, μέ τρόπους πού εἴδαμε στά προηγούμενα ἀναγνώσματά μας, παίρνουμε θάρρος βέβαια. Ὅταν ἔχουμε τὴν ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριος εἶναι κοντά μας, γινόμαστε δυνατοὶ καὶ γενναῖοι καὶ ἀντιμετωπίζουμε μὲ πολὺ ἡρωισμὸ κάθε δύσκολη καὶ βασανιστικὴ περίστασι. Γνωρίζουμε πλέον ὅτι σ’ αὐτὲς τὶς δύσκολες περιστάσεις δὲν εἴμαστε ἔρημοι καὶ ἀβοήθητοι. Ὁπότε μὴν φοβώμαστε. Δὲν εἴμαστε μόνοι. Ὁ Οὐρανὸς τὴν ὥρα τῆς μεγάλης μας μάχης εἶναι σκυμμένος ἐπάνω μας καὶ παρακολουθεῖ μὲ ἐνδιαφέρον μεγάλο τὸν ἀγῶνα μας. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς παρακολουθεῖ μὲ ἄπειρη στοργὴ καὶ ἀγάπη καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ ἐπέμβῃ στὴν κρίσιμη στιγμή.
Γνωρίζουμε ὅμως ἀκόμη καὶ κάτι ἄλλο, ὅτι δηλαδὴ τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ δοκιμάζεται ἡ πίστι μας καὶ ἡ ἀγάπη καὶ ἀφοσίωσί μας στὸν Κύριό μας. Τὸ σημειώνει πολὺ δυνατὰ αὐτὸ ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ μιὰ ἐπιστολή του πρὸς μητέρα ἡ ὁποία θρηνοῦσε τὸν θάνατο τοῦ παιδιοῦ της. «Νῦν σου λαμβάνει τὴν δοκιμὴν ὁ Κύριος τῆς πρὸς αὐτὸν ἀγάπης», τῆς γράφει· καὶ συνεχίζει: «νῦν πάρεστί σοι καιρὸς διὰ τῆς ὑπομονῆς τὴν μερίδα τῶν μαρτύρων λαβεῖν» (Πρὸς τὴν ὁμόζυγον Νεκταρίου παραμυθητική)· τώρα δοκιμάζει ὁ Κύριος τὴν ἀγάπη σου πρὸς Αὐτόν, τώρα ἔχει ἔρθει ὁ κατάλληλος καιρὸς γιὰ σένα, ὥστε μὲ τὴν ὑπομονὴ νὰ πάρῃς τὴν μερίδα (τὸ στεφάνι) τῶν μαρτύρων.
Ὁπότε ἐκεῖνο πού ἀπομένει νά κάνουμε ἐμεῖς στὶς δύσκολες περιστάσεις τῆς ζωῆς μας εἶναι νά καταφεύγουμε μὲ πίστι καὶ μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεόν. Εἶναι λάθος στὶς καταστάσεις αὐτὲς νὰ προσπαθοῦμε νὰ τὰ βγάλουμε πέρα μόνοι μας, καὶ ἀκόμη μεγαλύτερο λάθος εἶναι τὸ νὰ ἀπογοητευώμαστε καὶ νὰ ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα. Ἀφοῦ γνωρίζουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας γιὰ μᾶς, νὰ καταφεύγουμε ἀμέσως μὲ πίστι κοντά του, νὰ τὸν παρακαλοῦμε θερμά, νὰ τὸν ἱκετεύουμε ἐπιμόνως καὶ νὰ μὴν ἀμφιβάλλουμε ὅτι τὴν κατάλληλη στιγμὴ θὰ ἐπέμβῃ δραστικὰ καὶ θὰ δώσῃ τὴν καλύτερη καὶ πιὸ συμφέρουσα γιὰ μᾶς λύσι στὴν ὁποιαδήποτε δοκιμασία μας. Ὁ Ἴδιος ἄλλωστε ἐντόνως μᾶς παρακινεῖ σ’ αὐτὸ μὲ τὰ λόγια του: «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ζ΄ 7). Καὶ βέβαια, ὄχι μόνον μὲ αὐτά, ἀλλὰ καὶ μὲ τόσα ἄλλα, τὰ ὁποῖα λίγο ὣς πολὺ τὰ γνωρίζουμε ὅλοι μας.
Ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπάει καὶ φροντίζει γιὰ ὅλα, ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν μένει ἀδιάφορος στὶς δοκιμασίες μας. Ἀντίθετα, ὄχι μόνο μᾶς παρακολουθεῖ μὲ ἐνδιαφέρον καὶ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ ἐπεμβαίνει δραστικά, ὅταν τοῦ τὸ ζητοῦμε μὲ πίστι. Νὰ τοῦ τὸ ζητοῦμε λοιπόν. Ἀλλὰ καὶ νὰ ἀγωνιζώμαστε νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά του, γιὰ νὰ ἔχουν δύναμι καὶ ἑπομένως νὰ φέρνουν θαυμαστὰ ἀποτελέσματα οἱ προσευχές μας.
