ΚΕΙΜΕΝΟ
“Ἐγὼ δὲ ἐπὶ τῷ ἐλέει σου ἤλπισα, ἀγαλλιάσεται ἡ καρδία μου ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου· ᾄσω τῷ Κυρίῳ τῷ εὐεργετήσαντί με καὶ ψαλῶ τῷ ὀνόματι Κυρίου τοῦ Ὑψίστου”
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Ἐγώ ὅμως ἔχω στηριγμένην τήν ἐλπίδα μου εἰς τό ἔλεός σου. Καί ἄν αὐτοί χαίρουν τώρα, διότι περιμένουν τήν πτῶσιν μου, ἔχω ἀκλόνητον πεποίθησιν καί ἐγώ, ὅτι ἡ καρδία μου θά γεμίσῃ ἀγαλλίασιν, διότι σύ θά μέ σώσῃς. Ἄσματα εὐγνωμοσύνης θά τονίσω εἰς τόν Κύριον, πού μέ εὐηργέτησε, καί ὕμνους δοξολογίας θά ψάλω εἰς τό ὄνομα Κυρίου τοῦ Ὑψίστου” ( Ἀπό τήν “ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας”, τόμος 10ος, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”)
ΣΧΟΛΙΟ Γ΄(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Ἄς δοῦμε σήμερα τό τί θὰ πρέπει νὰ κάνουμε σ᾿ αὐτὴν τὴν καταστροφικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς γενικῆς ἀχαριστίας στὴν ὁποία βρισκόμαστε; α) Τὸ πρῶτο καὶ σημαντικὸ βεβαίως εἶναι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ φροντίζουμε νὰ εἴμαστε ἀληθινὰ εὐγνώμονες. Ὅλοι συμβαίνει νὰ εὐεργετούμαστε μὲ μικρὲς ἢ μεγαλύτερες εὐεργεσίες. Πόσο σπουδαῖο εἶναι νὰ μὴν τὶς λησμονοῦμε, ἀλλὰ νὰ αἰσθανώμαστε εὐγνωμοσύνη καὶ νὰ τὴν ἐκφράζουμε πρὸς ἐκείνους ποὺ μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο μᾶς εὐεργετοῦν! Ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι ἡ μνήμη τῆς καρδιᾶς. Καὶ εἶναι τόσο σημαντικὸ μέσα σὲ ἕνα κόσμο σκληρότητος, ἀδιαφορίας καὶ ἀχαριστίας νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ σὰν τὸν θεραπευμένο λεπρὸ Σαμαρείτη θὰ ἐπιστρέφουν νὰ εὐχαριστήσουν τοὺς εὐεργέτες τους. Πόσο ὡραῖο πρᾶγμα εἶναι νὰ ἔχῃ κανεὶς εὐγνωμοσύνη γιὰ τοὺς δασκάλους του, γιὰ τοὺς κληρικοὺς ποὺ ποικιλοτρόπως τὸν συμβούλευσαν, τὸν καθωδήγησαν, τοῦ πρόσφεραν τὴν ἁγιαστικὴ χάρι τῶν ἱερῶν Μυστηρίων. Πόσο ὡραῖο πρᾶγμα εἶναι ἀκόμη νὰ εὐγνωμονῇ ὁ ἄνθρωπος τοὺς ἰατροὺς καὶ τοὺς νοσηλευτὲς ποὺ τὸν βοήθησαν στὶς ὧρες τῆς ἀσθενείας του, ἔστω κι ἂν τὸ ἔκαναν ὡς ὑπηρεσιακό τους ἔργο, καὶ τόσους ἄλλους σὲ ἀναρίθμητες περιστάσεις τῆς ζωῆς του. Μὴν ἐπηρεαζώμαστε ἀπὸ τὶς τυχὸν ἀδυναμίες πού, ὡς ἄνθρωποι καὶ αὐτοί, μπορεῖ νὰ ἔχουν οἱ εὐεργέτες μας. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ἀναγνωρίζουμε τὸ καλὸ ποὺ μᾶς ἔκαναν, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν γενικώτερη συμπεριφορά τους.
β) Καὶ βέβαια πολὺ πιὸ σημαντικὸ εἶναι νὰ εἴμαστε οἱ ἄνθρωποι εὐγνώμονες πρὸς τὸν Θεό. Νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε παντοῦ καὶ πάντοτε. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ἡ κορυφαία ἐκδήλωσι τῆς λατρείας μας πρὸς τὸν Θεὸ ὀνομάζεται θεία Εὐχαριστία, διότι ὅλη ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία διαρκὴς εὐχαριστία πρὸς τὴν πηγὴ ὅλων τῶν ἀγαθῶν, τὸν Θεό. Νὰ μὴ λησμονοῦμε τὶς ἀναρίθμητες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ οὔτε νὰ τὶς ἔχουμε τόσο πολὺ συνηθίσει, ὥστε νὰ μὴν αἰσθανώμαστε καμμιὰ ἀνάγκη νὰ εὐχαριστοῦμε γι’ αὐτὲς τὸν Θεό. Διότι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δὲν βλάπτουμε παρὰ μόνο τὸν ἑαυτό μας. Ὁ π. Εὐσέβιος Ματθόπουλος στὸ τέλος τοῦ βιβλίου του «Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ» γράφει γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ τὰ ἑξῆς: «Κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἡμέρας νὰ μὴ λησμονῇς ποτὲ τὸν Θεόν, ἀλλὰ νὰ δοξάζῃς καὶ νὰ εὐχαριστῇς αὐτὸν ἔχων ὑπ’ ὄψιν σου ὅτι ἐὰν διέρχεσαι τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου μὴ δοξάζων καὶ εὐχαριστῶν τὸν Θεόν, ὅστις ἀδιαλείπτως σὲ εὐεργετεῖ, προξενεῖς τὴν μεγαλυτέραν βλάβην εἰς τὸν ἑαυτόν σου» (§ 293). Ἀλλὰ τὸ μεγάλο θέμα τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ δὲν μποροῦμε τώρα νὰ τὸ ἀναπτύξουμε περισσότερο. Λίγο ἂν καθήσουμε νὰ σκεφθοῦμε, θὰ μείνουμε ἔκπληκτοι μπροστὰ στὸ ἀναρίθμητο πλῆθος τῶν εὐεργεσιῶν, ἀποκορύφωμα τῶν ὁποίων εἶναι τὰ ὅσα μᾶς ἐχάρισε μὲ τὴν ἐνανθρώπησί του.
Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὅτι ὁ καλύτερος τρόπος γιὰ νὰ φυλάξῃ ὁ ἄνθρωπος τὶς εὐεργεσίες ποὺ δέχεται εἶναι τὸ νὰ τὶς θυμᾶται καὶ νὰ ἐκφράζῃ πάντοτε τὴν εὐγνωμοσύνη του γι’ αὐτές: «Φυλακὴ εὐεργεσίας ἀρίστη ἡ τῆς εὐεργεσίας μνήμη καὶ διηνεκὴς εὐχαριστία» (Ὁμιλ. κε΄ εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον, P.G. 57,331). Αὐτὸ ἑπομένως νὰ φροντίσουμε καὶ ὅλοι μας. Νὰ θυμώμαστε πάντοτε τὶς εὐεργεσίες ποὺ δεχόμαστε εἴτε ἀπὸ τὸν Θεὸ εἴτε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ νὰ ἔχουμε διαρκῶς στὴν καρδιά μας αἰσθήματα καὶ στὰ χείλη μας λόγια εὐγνωμοσύνης.
