ΚΕΙΜΕΝΟ
“Οὐ γὰρ προσεληλύθατε ψηλαφωμένῳ ὄρει καὶ κεκαυμένῳ πυρὶ καὶ γνόφῳ καὶ σκότῳ καὶ θυέλλῃ καὶ σάλπιγγος ἤχῳ καὶ φωνῇ ρημάτων ἧς οἱ ἀκούσαντες παρῃτήσαντο μὴ προστεθῆναι αὐτοῖς λόγον· οὐκ ἔφερον γὰρ τὸ διαστελλόμενον· κἂν θηρίον θίγῃ τοῦ ὄρους, λιθοβοληθήσεται· καί· οὕτω φοβερὸν ἦν τὸ φανταζόμενον! Μωϋσῆς εἶπεν· ἔκφοβός εἰμι καὶ ἔντρομος·”
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Προσέξατε λοιπόν νά μή καθυστερήσετε καί πέσετε ἔξω ἀπό τήν σωτηρίαν. Διότι δέν ἐπλησιάσατε εἰς βουνόν, πού μπορεῖ νά ψηλαφηθῇ καί πού ἔχει καῆ μέ φωτιά, ὅπως ἦτο τό Σινᾶ. Οὔτε ἐπλησιάσατε εἰς σύννεφο μαῦρο καί εἰς σκοτάδι καί εἰς ἀνεμοστρόβιλον καί εἰς τρομακτικόν ἦχον σάλπιγγος καί εἰς τήν φοβεράν φωνήν λόγων, πού οἱ ἀκούσαντες εἰς τό Σινᾶ Ἰουδαῖοι ἠρνήθησαν καί παρητήθησαν νά τήν ἀκούσουν καί παρεκάλεσαν νά μή προστεθῆ εἰς αὐτούς καί ἄλλος λόγος· διότι δέν ἠμποροῦσαν νά ὑποφέςρουν ἐκεῖνο, πού διετάχθη ἀπό τόν Θεόν· ἤτοι καί ζῶον ἀκόμη ἐάν ἀκουμβήσῃ εἰς τό βουνόν θά λιθοβοληθῇ. Καί ἦτο τόσον πολύ φοβερόν αὐτό, πού ἐφαίνετο στά μάτια των, ὥστε καί αὐτός ὁ Μωϋσῆς εἶπεν· Εἶμαι γεμᾶτος φόβον καί τρόμον” (Ἀπό τήν “ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας” τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ
Στὸ 12ο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς ὁ θεόπνευστος συγγαφέας της ἀποδεικνύει πόσο ἀνώτερα ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀπολαμβάνουμε οἱ πιστοὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη μέσα στὴν Ἐκκλησία. Τώρα οἱ πιστοὶ προσεγγίζουμε κάτι ἀσυγκρίτως ἀνώτερο ἀπὸ τὸ ὄρος Σινᾶ, στὸ ὁποῖο εἶχαν προσεγγίσει οἱ Ἑβραῖοι καὶ ὅπου παρέδωσε τὸν Νόμο ὁ Θεὸς ἐν μέσῳ βροντῶν καὶ ἀστραπῶν στὸν προφήτη Μωυσῆ. Τώρα προσεγγίζουμε τὸν οὐρανό, τὴν οὐράνια Ἱερουσαλήμ, τὸ εὐφρόσυνο πανηγύρι τῶν ἀγγέλων, ἀνήκουμε στὴν Ἐκκλησία τῶν πρωτοτόκων παιδιῶν τοῦ Θεοῦ, ζώντων καὶ κεκοιμημένων, τῶν λυτρωμένων μὲ τὸ ἀτίμητο αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ τὴν ζοῦμε περισσότερο οἱ Χριστιανοὶ στὴ θεία Λειτουργία, ἡ ὁποία στὴν πραγματικότητα εἶναι ἕνωσι τοῦ οὐρανίου κόσμου μὲ τὸ σύνολο τῶν πιστῶν. Αὐτὴ τὴν σπουδαία ἀλήθεια θὰ μελετήσουμε στὸ σημερινό μας θέμα.
Ἂς δοῦμε πρῶτα τὴ θεία Λειτουργία. Ποιὰ θαυμαστὰ πράγματα λαμβάνουν χώραν στὴ διάρκειά της; α) Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι προσφορὰ σὲ μᾶς τῆς ζωῆς, τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Κάθε θεία Λειτουργία εἶναι στὴν πραγματικότητα μιὰ συνέχεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Ὅσοι ἀξιωνόμαστε νὰ μετέχουμε στὴ θεία Λειτουργία βρισκόμαστε κατὰ τρόπο ἀνερμήνευτο στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ, τὴν ὥρα ποὺ ὁ Κύριος ἐτέλεσε οὐσιαστικὰ τὴν πρώτη καὶ αἰώνια θεία Λειτουργία καὶ παρέδωσε στοὺς μαθητάς του τροφὴ θεϊκὴ τὸ σῶμα του καὶ τὸ αἷμα του. Βρισκόμαστε ἐπίσης στὸ λόφο τοῦ Γολγοθᾶ, ὅπου ὁ Κύριος προσέφερε τὴν ὑπέρτατη λυτρωτικὴ θυσία του. Βρισκόμαστε καὶ στὸν κῆπο τῆς ἀναστάσεως, ὅπου Τὸν ἀντικρύζουμε καὶ Τὸν προσκυνοῦμε ὡς παντοδύναμο νικητὴ τοῦ θανάτου. Εἴπαμε ὅτι τὸ γεγονὸς τοῦ Mυστικοῦ Δείπνου εἶναι ἡ πρώτη καὶ αἰώνια θεία Λειτουργία. Δὲν εἶναι λόγος ὑπερβολῆς αὐτός. Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα. Οὐσιαστικὰ μία εἶναι ἡ θεία Λειτουργία, ἐκείνη τὴν ὁποία προσέφερε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ προσφέρῃ ὁ Κύριος. Κάθε θεία Λειτουργία ποὺ τελεῖται τώρα, δὲν τελεῖται στὴν οὐσία ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ἢ τοὺς ἀρχιερεῖς, τελεῖται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας. Ἡ εὐχὴ τοῦ Χερουβικοῦ ὕμνου τὸ λέγει αὐτὸ πολὺ καθαρά: «Σὺ γὰρ εἶ ὁ προσφέρων, καὶ προσφερόμενος, καὶ προσδεχόμενος, καὶ διαδιδόμενος, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν». «Πάρεστιν ὁ Χριστός, καὶ νῦν ἐκεῖνος ὁ τὴν τράπεζαν διακοσμήσας ἐκείνην, οὗτος καὶ ταύτην διακοσμεῖ νῦν». Εἶναι παρὼν ὁ Χριστός. Αὐτὸς ποὺ παρέθεσε ἐκεῖνο τὸ τραπέζι (τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου), Αὐτὸς παραθέτει καὶ τοῦτο (τῆς θείας Λειτουργίας). «Σχῆμα πληρῶν ἕστηκεν ὁ ἱερεύς, τὰ ρήματα φθεγγόμενος ἐκεῖνα‧ ἡ δὲ δύναμις καὶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐστι». Ὁ ἱερεὺς ἁπλῶς τὸ ἐξωτερικὸ σχῆμα διαθέτει. Στὴν πραγματικότητα τὸ Μυστήριο τὸ τελεῖ ἡ δύναμις καὶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ (Χρυσ., Εἰς τὴν προδοσίαν τοῦ Ἰούδα, ὁμιλ. Α΄ στ΄, P.G. 49,830).
