ΚΕΙΜΕΝΟ
“Ὅτι περιέσχον με συντριμμοὶ θανάτου, χείμαρροι ἀνομίας ἐθάμβησάν με”
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Διότι μέ ἔζωσαν ἀπό παντοῦ συμφορές πού μέ ἔφεραν εἰς τό χεῖλος τοῦ θανάτου, καί μέ ἀζάλισαν οἱ ὁρμητικοί χείμαρροι τῆς παρανομίας τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων” ( Ἀπό τήν “ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας”, τόμος 5ος, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”)
ΣΧΟΛΙΟ
Δραματικὴ ἡ ἐποχή μας. Ὅσο περνάει ὁ καιρός, τόσο περισσότερο ἀρχίζουμε νὰ καταλαβαίνουμε τὶς τρομακτικὲς ἀλλαγές ποὺ ἔχουν συντελεστῆ τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ συνεχίζουν νὰ συντελοῦνται μὲ ξέφρενους ρυθμοὺς στὶς μέρες μας. Καὶ τί ἀλλαγὲς εἶναι αὐτές! Ἀλλαγὲς πρὸς τὸ κακὸ κυρίως! Ἀνατροπὴ τῶν πάντων! Δὲν προλαβαίνουμε νὰ συνέλθουμε ἀπὸ τὴ μία καὶ ἄλλη χειρότερη κάνει τὴν ἐμφάνισί της.
Χωρίς ἀμφιβολία ὅλοι μας μένουμε ἔκπληκτοι καί συγκλονισμένοι ἀπὸ τὴν μανία μὲ τὴν ὁποία παρατηροῦμε νὰ ἐκδηλώνεται στὶς μέρες μας τὸ κακὸ σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς περιοχὲς τῆς ζωῆς. Μοιάζει σχεδὸν μὲ κατακλυσμὸ ὅλη αὐτὴ ἡ ἔκρηξι τοῦ κακοῦ γύρω μας. «Χείμαρρο ἀνομίας» τὴν χαρακτήρισε ὁ θεόπνευστος προφήτης. Γνωρίζουμε ὅλοι μας τί εἶναι οἱ χείμαρροι. Εἶναι ποτάμια, ποτάμια ὅμως ἔκτακτα, ποὺ δὲν ἔχουν νερὸ ὅλες τὶς ἡμέρες, ἀλλὰ μόνον ἐκεῖνες κατὰ τὶς ὁποῖες πέφτουν ἀπότομες καὶ πολὺ δυνατὲς βροχές. Καὶ τότε ἀπὸ τὰ βουνὰ ποὺ γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο δὲν ἔχουν δένδρα, αὐτὰ τὰ νερά, μὴ συναντῶντας ἐμπόδιο, κατεβαίνουν μὲ ἀπίστευτα φοβερὴ ὁρμὴ σχηματίζοντας τοὺς χειμάρρους. Τό φαινόμενο εἶναι τρομακτικό. Μέσα σὲ ἐλάχιστα λεπτὰ συγκεντρώνεται τεράστια ποσότητα πολὺ ὁρμητικῶν νερῶν, ποὺ στὸ πέρασμά τους ξεριζώνουν δένδρα, παρασύρουν βράχους μεγάλους, γέφυρες, αὐτοκίνητα, σπίτια, καταστρέφουν τὰ πάντα. Μόλις ὅμως σταματήσῃ ἡ βροχή, ἔπειτα ἀπὸ λίγες μόνον ὧρες, οἱ χείμαρροι ἐξαφανίζονται.
Τέτοιας μορφῆς εἶναι καὶ ἡ ἐκδήλωσι τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο. Ὡς χείμαρρος ἐμφανίζεται καὶ καταστρέφει κάθε τι τὸ καλὸ καὶ θεάρεστο. Στὴν δὲ ἐποχή μας τὸ κακὸ ἔχει μὲ ἀπίστευτη ταχύτητα καὶ μανία ἐκραγῆ ὡς ἡφαίστειο, ἀπειλῶντας νὰ πνίξῃ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη μέσα στὴν καυστικὴ λάβα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ οἰκογένεια μὲ ἄνομους νόμους ἔχει σχεδὸν διαλυθῆ, τὰ σχολεῖα ἔχουν μεταβληθῆ σὲ κέντρα διαφθορᾶς, ὅλη ἡ κοινωνικὴ ζωὴ βυθίζεται στὸν βοῦρκο τῶν ἀνόμων συμφερόντων καὶ κάθε μορφῆς ἀκολασίας. Ἀκόμη καὶ οἱ χῶροι ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀποτελοῦν προστατευτικὸ ἀνάχωμα ἐναντίον τοῦ κακοῦ ἔχουν καὶ αὐτοὶ διαφθαρῆ ἐπικίνδυνα. Καί, ὅπως σημειώνει τὸ ἄρθρο, εἶναι θλιβερώτατο τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ σὲ χώρους κατ’ ἐξοχὴν ἱεροὺς τὸ κακὸ ἔχει τόσο πολὺ διαφθείρει τὶς συνειδήσεις, ὥστε καὶ τὰ πλέον βδελυρὰ ἁμαρτήματα ὄχι μόνο νὰ γίνωνται ἀνεκτά, ἀλλὰ καὶ νὰ νομιμοποιοῦνται καὶ νὰ μὴ θεωροῦνται πλέον ἁμαρτήματα.
