ΚΕΙΜΕΝΟ
“Ὅτι περιέσχον με συντριμμοὶ θανάτου, χείμαρροι ἀνομίας ἐθάμβησάν με”
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Διότι μέ ἔζωσαν ἀπό παντοῦ συμφορές πού μέ ἔφεραν εἰς τό χεῖλος τοῦ θανάτου, καί μέ ἀζάλισαν οἱ ὁρμητικοί χείμαρροι τῆς παρανομίας τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων” ( Ἀπό τήν “ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας”, τόμος 5ος, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”)
ΣΧΟΛΙΟ (γ´συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Ποιὸ εἶναι τὸ δικό μας χρέος στὶς δύσκολες περιστάσεις ποὺ βρισκόμαστε; Πρῶτον ἀσφαλῶς, νὰ πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι ὅλοι οἱ καταστροφικοὶ χείμαρροι τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ καὶ τὰ πάντα, βρίσκονται, ὅπως σημειώνει καὶ τὸ ἄρθρο, κάτω ἀπὸ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τοῦ Θεοῦ. Δὲν ὑπάρχει τίποτε, μὰ ἀπολύτως τίποτε, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὸν κόσμο, τὸ ὁποῖο νὰ πραγματοποιῆται χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅλα, ἀκόμη καὶ τὰ πλέον ἀσήμαντα, πραγματοποιοῦνται μόνον ἐὰν καὶ ὅταν τὸ θελήσῃ ὁ Θεός. Γιατί ὅμως ὁ Θεὸς νὰ θέλῃ νὰ ὑπάρχῃ καὶ νὰ ἐκδηλώνεται τὸ κακὸ στὸν κόσμο; Ὁ Θεὸς ἀσφαλῶς δὲν θέλει τὸ κακό. Ἐπιτρέπει ὅμως νὰ ἐκδηλώνεται αὐτὸ στὸν κόσμο, προκειμένου νὰ βοηθήσῃ στὴν πραγματοποίησι τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Μᾶς φαίνεται ἴσως παράδοξο ὅτι τὸ κακὸ βοηθεῖ στὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὴ ὅμως εἶναι ἡ πραγματικότητα. Καὶ ὁ διάβολος καὶ τὰ ὄργανά του, χωρὶς νὰ τὸ θέλουν καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουν, αὐτὸ ποὺ οὐσιαστικὰ πετυχαίνουν μὲ τὴν πυρετώδη δραστηριότητά τους εἶναι τὸ νὰ ὑπηρετοῦν τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἀναρίθμητα εἶναι τὰ σχετικὰ παραδείγματα. Ὁ διάβολος σταύρωσε τὸν Κύριο γιὰ νὰ τὸν ἐξοντώσῃ καὶ νὰ καταστρέψῃ τὸ ἔργο του. Tί πέτυχε ὅμως; Πέτυχε ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο! Ὁ Σταυρὸς ἔγινε δόξα τοῦ Κυρίου καὶ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Κάτι ἀνάλογο ἔγινε καὶ μὲ τοὺς διωγμούς. Ὁ διάβολος ἐπεδίωξε μὲ αὐτοὺς νὰ ἐξαφανίσῃ τὴν Ἐκκλησία· αὐτὸ ποὺ πέτυχε ὅμως εἶναι τὸ νὰ τὴν δυναμώσῃ καὶ νὰ τὴν ἐξαπλώσῃ σὲ ὅλη τὴ γῆ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ περίφημος ἀπολογητὴς Τερτυλλιανὸς ἔφτασε νὰ πῇ τὸν σπουδαῖο ἐκεῖνο λόγο, ὅτι τὸ αἷμα τῶν Χριστιανῶν εἶναι σπόρος! (“semen est sanguis christianorum”).
Ἑπομένως μὴν ἀμφιβάλλουμε ὅτι καὶ οἱ σημερινοὶ καταστροφικοὶ χείμαρροι τῆς ἀνομίας θὰ καταλήξουν σὲ μεγαλειώδη θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὴ δὲ ἡ βεβαιότητα καὶ ἡ πίστι ὅτι ὁ Θεὸς μέσῳ τῶν φοβερῶν χειμάρρων τῆς ἀνομίας κατευθύνει τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου πρὸς τὸν θρίαμβο τῆς πίστεως θὰ μᾶς μεταδίδῃ θάρρος καὶ δύναμι.
Δεύτερον, ἑπομένως, χρέος μας στοὺς καιρούς μας εἶναι τὸ νὰ γίνουμε ὅλοι πιὸ πιστοὶ καὶ ἀγωνιστικοὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ αὐτὸ πάλι σημαίνει ὅτι πρωτίστως ὀφείλουμε νὰ μένουμε σταθεροὶ στὸν τρόπο ζωῆς ὅπως μᾶς τὸν ὑποδεικνύει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, καὶ νὰ μὴν ἐπηρεαζώμαστε ἀπὸ τὴν ἀνομία καὶ τὴν διαφθορά, ποὺ σὰν χείμαρρος ξεχύνεται γύρω μας. Σημαίνει ὅμως καὶ κάτι ἄλλο, ποὺ εἶναι ἐπίσης πολὺ σημαντικό. Τὴν ὥρα αὐτὴ τῆς καταστροφικῆς πλημμύρας τοῦ κακοῦ δὲν μποροῦμε, δὲν ἐπιτρέπεται, νὰ μένουμε ἀπαθεῖς καὶ ἀδιάφοροι. Τώρα εἶναι ἡ μεγάλη εὐκαιρία νὰ ἐργαστοῦμε γιὰ τὸν Κύριο καὶ τὴν Ἐκκλησία του. Τώρα! Τὴν ὥρα τῆς μεγάλης καταστροφῆς ποὺ ἐνεργεῖται ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του ἰδίως στὶς ψυχὲς τῶν νέων, οἱ ὁποῖοι παραδέρνουν ἀβοήθητοι καὶ ἀπελπισμένοι μέσα στοὺς φοβεροὺς χειμάρρους τῆς ἀνομίας. Τὰ σωστικὰ συνεργεῖα τῆς πολιτείας ἀκριβῶς στὶς ὧρες τῶν μεγάλων καταστροφῶν ἀναπτύσσουν τὴν μεγαλύτερη δρᾶσι τους καὶ σπεύδουν νὰ βοηθήσουν αὐτοὺς ποὺ ἔχουν πληγῆ. Καὶ μάλιστα τὸ κάνουν αὐτὸ συχνὰ μὲ κίνδυνο ἀκόμη καὶ τῆς ζωῆς τους. Λοιπὸν στὰ σωστικὰ συνεργεῖα τῆς Ἐκκλησίας ἔχουμε ἀξιωθῆ νὰ ἐργαζώμαστε καὶ ἐμεῖς. Αὐτὸ εἶναι μιὰ μεγάλη τιμή, ἀλλὰ καὶ ἀκόμη μεγαλύτερη εὐθύνη. Λοιπὸν νὰ μὴν ὑπολογίζουμε κόπους καὶ κινδύνους γι’ αὐτὸ τὸ ἔργο. Ἀλλὰ μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις, μὲ ζῆλο καὶ ἐνθουσιασμὸ νὰ τρέχουμε, προσφέροντας βοήθεια στὶς φρικτὰ βασανισμένες ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία ψυχὲς τῶν ἀδελφῶν μας σ’ αὐτὴν τὴν ἄθλια ἐποχὴ τῆς μεγάλης ἀποστασίας.
Τὸ συμπέρασμα εἶναι πλέον ὁλοφάνερο. Ζοῦμε σὲ καιροὺς δύσκολους μὲν καὶ καταστροφικοὺς πνευματικῶς, ταυτόχρονα ὅμως πλεονεκτικοὺς γιὰ τὴν μαρτυρία τῆς πίστεώς μας. Διότι μᾶς προσφέρεται ἡ δυνατότητα νὰ ἀγωνιστοῦμε περισσότερο, ὅπως ἄλλοτε, σὲ δύσκολες καὶ φοβερὲς ἐποχές, ἀγωνίστηκαν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἥρωες τῆς πίστεως, τοὺς ὁποίους προβάλλει ἐνώπιόν μας ἡ ἁγία μας Ὀρθοδοξία κατὰ τὴν πρώτη Κυριακὴ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ μᾶς παρακινεῖ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε, μένοντας πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία μας καὶ ἀγωνιζόμενοι μέχρι θανάτου γι’ αὐτήν. Ἐδῶ ἀκριβῶς θὰ δείξουμε τὴν πίστι καὶ τὴν ἀφοσίωσί μας στὸν Θεόν.
