ΚΕΙΜΕΝΟ
“Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν”
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Ἀφοῦ δέ τέτοιος εἶναι ὁ Ἀρχιερεύς μας, ἄς πλησιάζωμεν λοιπόν μέ θάρρος καί ἄφοβον πεποίθησιν πρός τόν βασιλικόν θρόνον του, ἀπό τόν ὁποῖον ἐκπηγάζει ἡ χάρις, διά νά λάβωμεν συγχώρησιν διά τάς ἁμαρτίας μας καί διά νά εὕρωμεν εὔνοιαν καί δωρεάς, πού θά μᾶς δώσουν βοήθειαν ἐπίκαιρον εἰς κάθε κρίσιμον ὥραν πειρασμοῦ” (Ἀπό τήν “Παλαιάν Διαθήκην μετά συντόμου ἑρμηνείας”, τόμος 10ος, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”)
ΣΧΟΛΙΟ (β΄ συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Μέ τά ὅσα ἐκθέσαμε στό χθεσινό μας σχόλιο ἔγιναν φανερὰ τὰ ἄσχημα ἀποτελέσματα τῆς ἐξοικειώσεως μὲ τὴν ἁμαρτία. σιγά-σιγὰ ὁ ἄνθρωπος γίνεται μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀναίσθητος πρὸς τὴν ἁμαρτία. Καὶ τί σημαίνει ἀναίσθητος; Σημαίνει ὅτι τὴν ἁμαρτία δὲν τὴν αἰσθάνεται πλέον ὡς τραῦμα ἐπικίνδυνο τῆς ψυχῆς, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τρέχει νὰ πάρῃ τὸ φάρμακο τῆς συγχωρήσεως μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐξομολόγησι ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ. Ἀναμφιβόλως ἐπικίνδυνη κατάστασι. Τί λοιπὸν θὰ πρέπει νὰ γίνῃ; Ὁ Μέγας Βασίλειος συνιστᾷ νὰ μὴν περιφρονοῦμε κανένα σφάλμα, «σφάλματος μὴ περιφρόνει», ἀκόμη κι ἂν μᾶς φαίνεται ὅτι εἶναι μικρότερο κι ἀπὸ τιποτένιο, ἀλλὰ νὰ τρέχουμε νὰ τὸ ἐπανορθώνουμε μὲ τὴν μετάνοια· «ἀλλὰ σπεῦδε μᾶλλον πρὸς τὴν διὰ μετανοίας ἐπανόρθωσιν» (Λόγος Ἀσκητικός, P.G. 31, 636). Καὶ πραγματικὰ αὐτὸ εἶναι ἡ λύσι. Ἡ νοοτροπία τῆς χαλαρώσεως καὶ τῶν συμβιβασμῶν εἶναι ἐπικίνδυνη. Φθείρει σιγά-σιγὰ τὴν πνευματικὴ ὅρασι καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε ἀκόμη καὶ ὀφθαλμοφανέστατα ἁμαρτήματα καὶ λάθη. Ἀπὸ τὸ πνεῦμα δὲ αὐτὸ τῶν συμβιβασμῶν κινδυνεύουμε ὅλοι. Λέμε: αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτε, τὸ ἄλλο εἶναι ἀσήμαντο, κάποιο ἄλλο δὲν ἐφαρμόζεται στὴ σημερινὴ ἐποχὴ καὶ διάφορα παρόμοια. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι ἀρχίζουμε νὰ ὑποχωροῦμε καὶ σταδιακὰ νὰ ἀλλάζουμε τρόπο ζωῆς. Ἀλλάζουμε τὴν ἐμφάνισί μας, τὸ τί βλέπουμε, τί ἀκοῦμε, τί τρῶμε, ποῦ πᾶμε νὰ διασκεδάσουμε, τί εἴδους ἐργασία κάνουμε, τί διαβάζουμε, μὲ ποιοὺς ἀνθρώπους κάνουμε συντροφιά, καὶ πλῆθος ἄλλα. Ἔτσι «ἀρχίζει ὁ ὀλισθηρὸς κατήφορος στὴ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ», στὸ τέλος δὲ ἔχουμε ἀλλάξει σὲ ὅλα. Εἶναι ἑπομένως πολὺ σημαντικὸ νὰ προσέξουμε αὐτὸ τὸ σημεῖο, ποὺ ἀποτελεῖ ἐμπόδιο μεγάλο γιὰ τὴν ἀληθινὴ μετάνοια.
