ΚΕΙΜΕΝΟ
” Καὶ ὅτε εἶδον αὐτόν, ἔπεσα πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ ὡς νεκρός, καὶ ἔθηκε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ χεῖρα ἐπ᾿ ἐμὲ λέγων· μὴ φοβοῦ· ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος καὶ ὁ ζῶν, καὶ ἐγενόμην νεκρός, καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου. ” (στ΄17-18)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Καί ὅταν τόν εἶδα ἔπεσα ἐμπρός εἰς τά πόδια του σἄν νεκρός ἀπό τόν φόβον μου. Καί ἔβαλε τό δεξιόν του χέρι ἐπάνω μου καί εἶπε· μή φοβῆσαι. Ἐγώ εἶμαι ὁ πρῶτος, διότι ὑπάρχω ἀϊδίως, καί ὁ ἔσχατος, διότι θά εἶμαι πάντοτε. Εἶμαι ἀκόμη ἐκεῖνος, πού ζῆ διαρκῶς καί ἔχει τήν ζωήν ἀπό τόν ἑαυτόν του. Καί ἔγινα νεκρός, διότι ἀπέθανα διά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων. Καί ἰδού, ὅτι παρά τόν στααυρικόν θάνατόν μου ζῶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Καί ἔχω εἰς τά χέρια μου τά κλειδιά τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅδου, διότι μέ τόν θάνατόν μου κατέλυσα τόν θάνατον καί ἔλαβα ἐξουσίαν καί ἐπί τοῦ Ἅδου.” (Ἀπό τήν “ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας” τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ Β´(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Σήμερα θά δοῦμε τί σημασία ἔχουν ὅλες οἱ μεγάλες ἀλήθειες πού ἐκτίθενται στό ἱερό κείμενο πού σχολιάζουμε γιὰ τὴ δική μας ζωή. Τί προσφέρει σὲ μᾶς τὸ νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι ζωντανὸς καὶ κρατάει στὰ χέρια του τὰ κλειδιὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ἅδου; α) Πάνω ἀπ᾿ ὅλα μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Κύριος εἶναι κοντά μας. Τὸ ὑποσχέθηκε ἄλλωστε ὁ Ἴδιος μετὰ τὴν ἀνάστασί του: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄ 20), ἐβεβαίωσε. Τὸ εἶπε αὐτὸ στοὺς Ἀποστόλους του τότε. Ἀλλὰ δὲν τὸ εἶπε μόνον γι’ αὐτούς, τὸ εἶπε γιὰ ὅλους τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν αἰώνων καὶ τῶν γενεῶν, γι’ αὐτὸ καὶ πρόσθεσε: «μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Εἶναι ἑπομένως καὶ μαζί μας, μαζὶ μὲ τὸν καθένα μας. Δὲν εἴμαστε μόνοι καὶ ἔρημοι σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Ἀκόμη κι ἂν κάποτε συμβῇ νὰ ἐγκαταλειφθοῦμε ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, γνωρίζουμε ὅτι πάντοτε, καὶ στὶς χειρότερες περιστάσεις ἐγκαταλείψεως, ἕνας, ὁ ἀναστημένος Κύριος, δὲν πρόκειται νὰ μᾶς ἐγκαταλείψῃ ποτέ. Καὶ ὄχι μόνον δὲν πρόκειται νὰ μᾶς ἐγκαταλείψῃ, ἀλλὰ κυρίως τότε, στὶς ὧρες τῶν μεγάλων δοκιμασιῶν μας, Ἐκεῖνος εἶναι περισσότερο κοντά μας. Τὸ διετύπωσε αὐτὸ πολὺ παραστατικὰ σὲ ἕνα ποίημά του ὁ γνωστὸς μεγάλος μας ποιητής, ὁ Γ. Βερίτης:
Ἀνάστασή ᾿ναι κι ἡ ψυχὴ/ δὲν νιώθει τώρα μοναχὴ/ καθὼς ἐχθὲς καὶ πρῶτα.
Καὶ πραγματικὰ αὐτὸ συμβαίνει. Στὶς δύο χιλιετίες ποὺ πέρασαν ἀπὸ τότε ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας ἐπιβεβαιώνει ἀπόλυτα τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου. Αὐτὴ δὲ ἡ ἐμπειρία τῶν πιστῶν Χριστιανῶν ὅλων τῶν αἰώνων, ποὺ εἶναι καὶ ἐμπειρία δική μας, ἔχει ἀποτυπωθῆ θαυμάσια σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα ἀναστάσιμα τροπάρια, τὸ ὁποῖο ψάλλουμε αὐτὴν τὴν περίοδο μέχρι τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως στὴν “Τιμιωτέραν”, (τὴν θ΄ Ὠδὴ τῶν Καταβασιῶν):
Ὢ θείας! Ὢ φίλης! Ὢ γλυκυτάτης σου φωνῆς·
μεθ’ ἡμῶν ἀψευδῶς γάρ, ἐπηγγείλω ἔσεσθαι,
μέχρι τερμάτων αἰῶνος, Χριστέ·
ἣν οἱ πιστοὶ ἄγκυραν ἐλπίδος,
κατέχοντες ἀγαλλόμεθα.
β) Δεύτερον, ἡ διαβεβαίωσι τοῦ Κυρίου ὅτι κρατάει τὰ κλειδιὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ἅδου μᾶς πλημμυρίζει μὲ ἐλπίδα καὶ θάρρος. Ἐλπίδα ὅτι ἡ ζωή μας δὲν τελειώνει μὲ τὸν θάνατο. Τώρα γνωρίζουμε ὅτι παντοῦ, καὶ στὴ γῆ καὶ στὸν οὐρανὸ καὶ στὸν ἅδη, μόνος κυρίαρχος καὶ ἐξουσιαστὴς εἶναι ὁ Χριστός μας. Γνωρίζουμε ὅτι καὶ μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου μᾶς περιμένει ὁ Χριστός. Ἢ μᾶλλον γνωρίζουμε ὅτι δὲν ὑπάρχει πλέον σκοτάδι στὸν θάνατο. Τώρα ὅλα ἔχουν γεμίσει μὲ τὸ ὑπερκόσμιο φῶς τῆς ἀναστάσεως: «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια»! Ναί, καὶ τὰ καταχθόνια! Δὲν ὑπάρχει πλέον κανένας χῶρος ποὺ νὰ μὴν ἔχῃ πλημμυρίσει ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Γνωρίζουμε ὅτι οὐσιαστικὰ ὁ θάνατος καταργήθηκε. Γνωρίζουμε ὅτι καὶ τὸ πρόσκαιρα νεκρὸ σῶμα μας κάποια μέρα θὰ ἀναστηθῇ δοξασμένο, ἄφθαρτο, λαμπρό, ἀθάνατο. Τὸ γνωρίζουμε! Προσδοκοῦμε “ἀνάστασιν νεκρῶν”! Γι’ αὐτὸ καὶ βαδίζουμε οἱ πιστοὶ πρὸς τὸν θάνατο μὲ θάρρος. Θάρρος, διότι ξέρουμε ὅτι μᾶς παραλαμβάνει ὁ Χριστός μας. Θάρρος, παρὰ τὶς ἁμαρτίες μας, διότι παραδινόμαστε στὸ ἔλεος Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος σταυρώθηκε γιὰ μᾶς καὶ ἀναστήθηκε, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσῃ τὴν αἰώνια ζωή.
Ὁ Χριστὸς ἀνέστη! Ἡ ἀντίστροφη μέτρησι γιὰ τὴ μεγάλη ἔκρηξι ἄρχισε! Ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια ὅλο τὸ σύμπαν ἔχει ἀλλάξει πορεία. Βαδίζει πλέον πρὸς τὴ μεγάλη ἐκείνη ἡμέρα τῆς γενικῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς ἀνακαινίσεως τῶν πάντων. Πρὸς τὰ ἐκεῖ βαδίζουμε καὶ ἐμεῖς. Αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς γεμίζῃ μὲ χαρὰ μεγάλη. Ἀλλὰ καὶ νὰ μᾶς ἐμπνέῃ φρόνημα ἀγωνιστικὸ κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ κακοῦ. Διότι τελικὰ πίστι στὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ σημαίνει ἀγώνας κατὰ τῆς ἁμαρτίας, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ μετάσχουμε στὴ μεγάλη χαρὰ τῆς τελικῆς ἀναστάσεως. Μὲ τὴ χάρι καὶ τὴ δύναμι τοῦ ἀναστάντος Κυρίου νὰ ἀγωνιζώμαστε καθημερινὰ κατὰ τῆς ἁμαρτίας, νὰ μετανοοῦμε γιὰ τὶς πτώσεις μας καὶ νὰ συνεχίζουμε ἀποφασιστικὰ τὸν δρόμο μας. Μὲ ἐλπίδα καὶ θάρρος. Μὴ δειλιοῦμε καὶ μὴ φοβώμαστε. Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε καὶ εἶναι πάντα καὶ γιὰ πάντα κοντά μας.
