ΚΕΙΜΕΝΟ
“Ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν”
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Πάρτε ἐπάνω σας τγόν ζυγόν τῆς ὑποταγῆς εἰς ἐμέ καί εἰς τήν διδασκαλίαν μου, καί μάθετε ἀπό ἐμέ, ὅτι εἶμαι πρᾶος καί ταπεινός κατά τό φρόνημα καί τήν ἐσωτερικήν διάθεσιν, καί θά εὕρετε ἀνάπαυσιν καί εἰρήνην εἰς τάς ψυχάς σας” (Ἀπό τήν “ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας” τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ
Μέσα σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο ζοῦμε καὶ ἐμεῖς. Στὴν κοινωνία αὐτὴ ποὺ ἔχει χαρακτηρισθῆ καταναλωτικὴ καὶ ἡ ὁποία ψάχνει μάταια νὰ βρῇ τὴν εὐτυχία ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει.
Τί λοιπὸν πρέπει νὰ κάνουμε; Μὲ ποιὸν τρόπο θὰ βροῦμε χαρὰ καὶ εὐτυχία στὴ ζωή μας; α) Θὰ βροῦμε χαρὰ καὶ εὐτυχία πρωτίστως μὲ τὸ νὰ καταλάβουμε πολὺ καλὰ ὅτι αὐτὰ ὑπάρχουν μόνο κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ πουθενὰ ἀλλοῦ. Ὅλοι μας δεχόμαστε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ μοναδικὴ πηγὴ τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐτυχίας. Ἄλλο ὅμως νὰ τὸ παραδεχώμαστε θεωρητικὰ καὶ ἄλλο νὰ ἔχουμε προσωπικὴ ἐμπειρία γι’ αὐτό. Σὲ κάποιον ποὺ δὲν ἔχει φάει ποτέ του μέλι, ὅσες περιγραφὲς καὶ νὰ τοῦ κάνῃ κανεὶς, εἶναι ἀδύνατον νὰ τοῦ μεταδώσῃ τὴ γεῦσι. Τί νὰ τοῦ πῇ; Ὅτι εἶναι σὰν τὴ μαρμελάδα; Ἄλλο πρᾶγμα ὅμως εἶναι τὸ μέλι, δὲν εἶναι μαρμελάδα. Χρειάζεται συνεπῶς ἡ προσωπικὴ ἐμπειρία, ὅπως λέγαμε καὶ τὴν περασμένη φορά. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ξεδιψάσῃ μὲ ζωγραφισμένο νερό, γράφει ἕνας σπουδαῖος ἀσκητικὸς συγγραφέας (ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ). Λοιπὸν καὶ ἐδῶ τὸ ἴδιο συμβαίνει. Μὴν ἀρκούμαστε σὲ μιὰ θεωρητικὴ παραδοχὴ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἡ εὐτυχία, ἀλλὰ νὰ κάνουμε ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε προσωπικὴ ἐμπειρία αὐτῆς τῆς χαρᾶς. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχαν αὐτὴ τὴν ἐμπειρία, γι’ αὐτὸ καὶ συχνὰ ἔκαναν πράγματα ποὺ σὲ μᾶς φαίνονται παράλογα καὶ τρελλά. Ἤθελαν παραδείγματος χάριν νὰ πεθάνουν, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ποὺ ἔλεγε ὅτι ἐπιθυμοῦσε νὰ πεθάνῃ, γιὰ νὰ εἶναι μαζὶ μὲ τὸν Χριστό· «τὴν ἐπιθυμίαν ἔχων εἰς τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι» (Φιλιπ. α΄ 23).
β) Ἑπομένως εἶναι ὁλοφάνερο τώρα τὸ χρέος μας. Γιὰ νὰ ἔχουμε χαρὰ καὶ εὐτυχία, πρέπει νὰ στραφοῦμε ὁλόψυχα πρὸς τὸν Χριστό. Πόσο δὲ σπουδαῖο καὶ θαυμαστὸ εἶναι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ἂς ἀκούσουμε τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο νὰ μᾶς τὸ πῇ: «Φιλήσωμεν τοίνυν αὐτὸν ὡς φιλεῖν χρή· τοῦτο γὰρ ὁ μέγας μισθός, τοῦτο βασιλεία καὶ ἡδονή, τοῦτο τρυφὴ καὶ δόξα καὶ τιμή, τοῦτο φῶς, τοῦτο ἡ μυριομακαριότης, ἣν οὐ λόγος παραστῆσαι δύναται, οὐ νοῦς καταλαβεῖν» (Ὁμιλ. ε΄ Εἰς τὴν πρὸς Ρωμαίους, P.G. 60, 429-32). Ἂς ἀγαπήσουμε λοιπὸν τὸν Χριστόν, ἔτσι ὅπως εἶναι ἀναγκαῖο νὰ Τὸν ἀγαποῦμε. Διότι αὐτὸ εἶναι ὁ μεγάλος μισθὸς ποὺ μᾶς ἔχει ὑποσχεθῆ ὁ Χριστός. Αὐτὸ εἶναι ἡ βασιλεία καὶ ἡ ἡδονή, αὐτὸ εἶναι ἡ ἀπόλαυσι καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ τοῦ Παραδείσου. Αὐτὸ εἶναι τὸ φῶς καὶ αὐτὸ ἡ πανευτυχία, τὴν ὁποία οὔτε λόγια μποροῦν νὰ τὴν περιγράψουν, οὔτε ὁ νοῦς νὰ τὴν φαντασθῇ.
Ἕνα ὡραιότατο δοξαστικὸ τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς μνήμης τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος τὴν Δ΄ Κυριακὴ τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς παρουσιάζει τὸν ἅγιο νὰ ἀπευθύνεται σὲ μᾶς καὶ νὰ μᾶς λέγει: «Ἀγαπήσατε τὸν Θεὸν καὶ εὑρήσετε χάριν αἰώνιον· μηδὲν προτιμήσητε τῆς ἀγάπης αὐτοῦ». Νά τὸ μυστικὸ τῆς εὐτυχίας ὅλων μας: νὰ ἀγαπήσουμε ὁλόψυχα τὸν Χριστό. Νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε παράφορα, ὅπως Τὸν ἀγάπησαν οἱ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἀναφέραμε καὶ πιὸ πρίν, ἔκαναν σὰν τρελλοὶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τους αὐτή. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος, βαδίζοντας πρὸς τὸ μαρτύριο, ἔγραφε πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ρώμης καὶ τοὺς παρακαλοῦσε νὰ μὴν προσπαθήσουν νὰ τὸν ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὸν θάνατο. Πεισθῆτε, τοὺς ἔλεγε, σ’ αὐτὰ ποὺ σᾶς γράφω. Ἐπιθυμῶ νὰ πεθάνω γιὰ τὸν Χριστό: «Ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταύρωται, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἐμοὶ πῦρ φιλόϋλον· ὕδωρ δὲ ζῶν καὶ λαλοῦν ἐν ἐμοί, ἔσωθέν μοι λέγον· Δεῦρο πρὸς τὸν πατέρα». Ὁ Χριστός, ἡ μεγάλη μου ἀγάπη, σταυρώθηκε γιὰ μένα. Καὶ δὲν ὑπάρχει πλέον μέσα μου φωτιὰ γήινων ἐπιθυμιῶν καὶ ἀπολαύσεων. Ἀλλὰ ἀθάνατο νερὸ κελαρύζει στὴν καρδιά μου καὶ μοῦ φωνάζει· ἔλα πρὸς τὸν Πατέρα, τὸν Θεόν.
Σὲ μιὰ ἐποχὴ παγωμένη πνευματικῶς οἱ πιστοὶ ἂς κινηθοῦμε ἀντίθετα ἀπὸ τὴν νοοτροπία τῶν πολλῶν ἀνθρώπων. Ὅσο παγώνουν οἱ πολλοί, τόσο πιὸ θερμοὶ στὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστὸ ἂς γινώμαστε ἐμεῖς. Νὰ αὐξήσουμε τὴν προσευχή μας, νὰ κάνουμε θερμότερο τὸν ἐκκλησιασμό μας, νὰ δυναμώσουμε τὴν ἀγωνιστικότητα γιὰ τὶς ἀρχές μας. Ἔτσι ἡ ζωή μας, ὅσες δυσκολίες, πειρασμοὺς καὶ προβλήματα κι ἂν ἀντιμετωπίσουμε, θὰ εἶναι πλημμυρισμένη ἀπὸ τὴν αἰώνια χαρὰ τοῦ Χριστοῦ μας.
