Τρίτη 5 Ἰουλίου 2011 Ψαλμ. ρλη΄ 7-10

ΚΕΙΜΕΝΟ

“Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω;  ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ, ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει·  ἐὰν ἀναλάβοιμι τὰς πτέρυγάς μου κατ᾿ ὄρθρον καὶ κατασκηνώσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης,  καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με, καὶ καθέξει με ἡ δεξιά σου”

ΕΡΜΗΝΕΙΑ 

“Ποῦ νά ὑπάγω ὥστε νά εἶμαι μακράν ἀπό τό πνεῦμα σου, καί ποῦ νά φύγω ὥστε νά μή παρακολουθοῦμαι ἀπό τό πρόσωπόν σου; Ἐάν ἀναβῶ εἰς τόν οὐρανόν, σύ εἶσαι ἐκεῖ· ἐάν ἀποθάνω καί καταβῶ εἰς τόν Ἅδην, ἡ παρουσία σου καί ἐκεῖ ἐκτείνεται. Ἐάν ἤθελον γίνει πτερωτός καί ἔπαιρνα ἐπάνω μου ἰδικά μου πτερά ἐκεῖ, ὅπου ἀνατέλλει κατά τά βαθειά ἐξημερώματα ὁ ἥλιος, καί κατασκηνώσω εἰς τάς ἐσχατιάς τῆς θαλάσσης ὅπου γίνεται ἡ δύσις, καί πετάξω λοιπόν ἀπό τήν ἀνατολήν ἕως τήν δύσιν, ἀλλά καί ἐκεῖ ἡ χείρ σου θά μέ ὁδηγήσῃ καί θά μέ καρτῇ σφιγκτά ἡ δεξιά σου” (Ἀπό τήν “ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας”, τόμος 10ος, ἔκδοση Ὁ ΣΩΤΗΡ”). 

ΣΧΟΛΙΟ

Ὅλος ὁ κόσμος βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ, μέσα στὴν παρουσία του. Πόσο θαυμαστὴ καὶ μεγάλη, ἀλλὰ καὶ σωτήρια εἶναι ἡ ἀλήθεια αὐτὴ τῆς πίστεώς μας! Κι ἂν μπορούσαμε νὰ τὴν σκεπτώμαστε καθημερινά, θὰ ἄλλαζε τελείως τὴ ζωή μας. Ἀξίζει λοιπὸν νὰ τὴν μελετήσουμε βαθύτερα μὲ τὸ σημερινό μας ἀνάγνωσμα.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν τώρα: Τί ἐννοοῦμε ὅταν λέμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρών; α) Πρωτίστως ἐννοοῦμε ὅτι ὁ Θεὸς βρίσκεται παντοῦ, σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Πραγματικὰ ἔτσι εἶναι, ὅσο κι ἂν σ’ ἐμᾶς φαίνεται δύσκολο νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτό. Ὁ Θεὸς βρίσκεται παντοῦ: στὰ βάθη τῶν θαλασσῶν, στὰ πλάτη τῶν ὠκεανῶν, στὰ ὕψη τῶν βουνῶν, σὲ ὅλη τὴ γῆ. Καὶ βέβαια ὄχι μόνο στὴ γῆ, ἀλλὰ καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτήν, στὸν ἀπέραντο οὐρανό, στὰ βάθη τοῦ σύμπαντος, παντοῦ εἶναι παρὼν ὁ Θεός. Τόσο μεγάλος λοιπὸν εἶναι ὁ Θεός; Δὲν εἶναι ἁπλῶς μεγάλος, εἶναι ἄπειρος καὶ ὑπεράπειρος. Τὸ ἀπέραντο αὐτὸ σύμπαν, τὸ ὁποῖο, γιὰ νὰ τὸ διασχίσῃ τὸ φῶς τρέχοντας μὲ 300 χιλιάδες χιλιόμετρα στὸ δευτερόλεπτο, χρειάζεται πάνω ἀπὸ 13 δισεκατομμύρια χρόνια, εἶναι ἀσήμαντο μπροστὰ στὸν Θεό. Καὶ ὄχι μόνον μέσα στὸ σύμπαν ἀλλὰ καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ σύμπαν εἶναι παρὼν ὁ Θεός. Ὁ Θεὸς δὲν περιέχεται στὸ σύμπαν, ἀλλὰ τὸ περιέχει.

β) Μὲ τὴν πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ συνδέεται ἄμεσα καὶ ἡ ἔννοια τῆς παγγνωσίας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς καὶ πανταχοῦ παρὼν εἶναι, ἀλλὰ καὶ γνωρίζει καὶ παρακολουθεῖ τὰ πάντα. Δὲν ὑπάρχει τίποτε, ἀπολύτως τίποτε τὸ ὁποῖο νὰ μὴ γνωρίζῃ ὁ Θεός. Οὔτε ὑπάρχει κάποιος τόπος μέσα σὲ ὅλο τὸ σύμπαν στὸν ὁποῖο θὰ μποροῦσε νὰ κρυφθῇ κάποιος ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ. «Ὀφθαλμοὶ Κυρίου μυριοπλασίως ἡλίου φωτεινότεροι, ἐπιβλέποντες πάσας ὁδοὺς ἀνθρώπων καὶ κατανοοῦντες εἰς ἀπόκρυφα μέρη», λέγει ὁ σοφὸς Σειράχ (Σοφία Σειρὰχ κγ΄19). Καὶ στὰ λόγια τοῦ 138ου Ψαλμοῦ ποὺ μελετήσαμε αὐτὴ ἡ ἀλήθεια τονίζεται τόσο ἐκφραστικά: «Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω;». Καὶ στὴ συνέχεια, στὸν στίχο 12 λέγει: «Σκότος οὐ σκοτισθήσεται ἀπὸ σοῦ, καὶ νὺξ ὡς ἡμέρα φωτισθήσεται· ὡς τὸ σκότος αὐτῆς, οὕτως καὶ τὸ φῶς αὐτῆς». Δὲν ὑπάρχει γιὰ τὸν Θεὸ ἡμέρα καὶ νύχτα. Ἀκόμη καὶ ἡ πιὸ σκοτεινὴ νύχτα εἶναι φωτεινὴ ὅσο καὶ ἡ φωτεινότερη μέρα. Τὰ πάντα μπροστά του εἶναι, ὅπως λέγει ὁ θεόπνευστος συγγραφέας τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς «γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα» (Ἑβρ. δ΄ 13). Μάλιστα ὁ Θεὸς γνωρίζει τὰ πάντα πρὶν αὐτὰ συμβοῦν. Δὲν ὑπάρχει παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον γιὰ τὸν Θεό. Τὰ πάντα γιὰ Ἐκεῖνον εἶναι διαρκὲς παρόν.